หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 5

บทที่ 5 อย่างกับเขาเป็นลิง?

หลานเยาเยาลูกสาวคนนี้เป็นความอัปยศสำหรับเขา เมื่อวานนี้นิ่งซื่อใจดีอาสาเป็นเจ้าภาพจัดพิธีจี๋พิ่นให้เธอ เธอทำเรื่องโง่ๆ ในที่สาธารณะ กลายเป็นตัวตลกของจักรพรรดิ ถูกองค์ชายราชทายาทถอนหมั้นยังร้องไห้และใส่ร้ายป้ายสีชิวหยุนอีก หลังจากที่เขาถูกลงโทษเขาก็หนีออกจากบ้าน

ตอนนี้กลับมาด้วยบาดแผลทั่วทั้งร่างกาย ยังบอกอีกว่ากระโดดผางั้นหรือ?

เล่นกับความรู้สึกอย่างกับเขาเป็นลิงหรือไง?

“องครักษ์ยังอยู่ใต้หน้าผา คาดว่าศพคงถูกหมาป่า อีแร้งกินจนหมดแล้ว เสื้อผ้าน่าจะยังคงเหลืออยู่ ไม่เชื่อก็ลองให้คนไปดู”

เป็นพ่อที่ดีจริงๆ !

เธอบาดเจ็บทั่วกาย ร่างเต็มไปด้วยเลือด แทบจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว เขาไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย ยังจะถามเธอด้วยวาจาจริงจังน่ากลัว

หึ!

น่าขำเสียจริง

ได้ยิน!

ดวงตาของหลานเฉินมู๋หรี่เล็กน้อย

เขาเคยอยู่ในสนามรบเคยสู้รบ บาดแผลบนร่างกายหลานเยาเยาไม่เหมือนของปลอม ดูเหมือนว่าหลานเยาเยาจะไม่ได้หนีไปตามใครไป

ดวงตาของหลานเฉินมู๋จ้องไปที่นิ่งซื่ออย่างช่วยไม่ได้ แต่ใบหน้าของนิ่งซื่อแสดงออกถึงความกังวลเรื่องของหลานเยาเยา แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะทำเรื่องแบบนั้นกับหลานเยาเยา?

ทันใดนั้นก็กล่าวอย่างใจกว้างว่า

“เยาเยา เจ้าบาดเจ็บอยู่ รีบกลับห้องไปพักผ่อน สักพักให้หมอมาดูอาการ”

น้ำเสียงของคำสั่ง เขาไม่อยากให้หลานเยาเยาทำขายหน้าที่นี่

ไม่เห็นหรือว่าองค์ชายรัชทายาทยังอยู่?

“เจ้าค่ะ!”

หลานเยาเยาหัวเราเยาะในใจ เธอคาดเดาไว้แล้วว่าผลต้องเป็นแบบนี้

หลานเฉินมู๋ลำเอียงเป็นที่สุด ทั้งๆ ที่เดาออกว่าที่เธอถูกบีบบังคับให้โดดลงผามีส่วนเกี่ยวข้องกับนิ่งซื่อและหลานชิวหยุน แต่ก็ไม่พูดอะไร

เป็นแบบนี้ก็ดี!

เมื่อเธอตอบโต้กลับ ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลกับอะไร

แต่ จุดประสงค์ของเธอก็ประสบความสำเร็จแล้ว ลบล้างความเข้าใจผิดเกี่ยวเรื่องหนีตามผู้ชายไป และไม่ให้นิ่งซื่อหลานชิวหยุนกดขี่ข่มเหง

มิเช่นนั้น……

หลานเฉินมู๋คงไม่ให้เธอกลับห้องง่ายๆ อาจจะปิดบังไว้ในห้องร้าง หรือลงโทษให้ขุกเข่าที่ห้องโถงนานหลายวัน แม้กระทั่งทำโทษโดยวิธีโบราณเป็นไปได้

ถ้าถึงเวลานั้น ถ้าหากเป็นเจ้าของร่าง ก็คงถูกคนพวกนั้นเล่นงานจนตาย!

หลานเยาเยาเดินซวนเซออกจากพวกเขา ฝืนความเจ็บปวดเดินจากไปด้วยตนเองมุ่งตรงไปยังลานเล็กๆ ของเธอ ตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่ได้เงยหน้ามององค์ชายรัชทายาทแม้แต่นิด

องค์ชายรัชทายาทที่ถูกมองข้าม มองตามหลังหลานเยาเยาที่จากไป หรี่ดวงตาเล็กน้อย ดวงตาเคร่งขรึมเปล่งประกาย……

——

ณ ลานเทียนหลาน

ลานเทียนหลานเป็นลานที่เล็กที่สุดในจวนแม่ทัพ ถึงแม้ว่าลานแห่งนี้จะเป็นที่พักของคุณหนู แต่ทุกคนในจวนก็รู้ มูลค่าของลานหลังนี้ไม่ต่างอะไรไปจากลานของคนชั้นต่ำ

เหมือนที่เธอคิดไว้ หมอคงไม่มา อาหารเย็นก็คงไม่มี แต่มีเงาของคนหลายคนทำตัวลับๆ ล่อๆ ซ่อนอยู่ด้านนอกลานเทียนหลาน

ในห้องนอน

หลานเยาเยาพันบาดแผลใหม่อีกครั้ง และฉีดกลูโคสให้ตัวเอง เวลานี้เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะ ในมือถือผลไม้ป่าไม่กี่ลูก “กรุ๊บๆๆ” กัดกิน

แต่!

เมื่อเห็นคนนั้นชัดเจน หลานเยาเยาตะลึงเล็กน้อย ดวงตาเพ่งแล้วเพ่งอีกทันที

คนคนนั้นสวมใส่ชุดอำพราง ชัดเจนว่าไม่ใช่องครักษ์ของจวน เวลานี้ถูกเธอเห็นเข้าก็ไม่ตื่นตระหนก เขากลับตบฝุ่นบนร่างโดยแบบไม่ใส่ใจ

“เจ้าเป็นใคร?” หลานเยาเบาหรี่ตาถาม

ใครจะไปรู้……

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป