เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 146 ตามเขากลับบ้าน

เวอเรียน มอนท์ กลั้นลมหายใจและหดหัวเอนลงไปบนเบาะเหมือนเต่า

อย่างไรก็ตาม ความกังวลเกี่ยวกับการเปิดเผยของเธอไม่มีความหมายมากมายกับฮีลตัน เนื่องจาก ฮีลตัน ฟัดด์ได้เห็นเธออย่างชัดเจน แต่เขาก็ไม่ได้หยุดการพูดคุยกับ เยฟตี้ เยลแมน เขาทำกับเธอเหมือนว่าเธอไม่มีตัวตน นั่นยิ่งทำให้เวอเรียนรู้สึกแย่มากขึ้น

เจลลี่ บีน เม้มริมฝีปากเล็กของเธอ และขยิบตาให้กับเวอเรียน “มอนตี้ พ่อเห็นเราไหมคะ”

เวอเรียนไม่ได้ตอบ เจลลี่ บีน ปีนขึ้นไปคุกเข่าที่เบาะของจัดแสดงแล้วมองไปที่โต๊ะที่ 32

ทันใดนั้นเอง เจลลี่ บีน ก็ร้องตะโกนเรียกว่า “พ่อ!”

มันทำให้ เยฟตี้ เยลแมน เกิดอาการตกใจในทันที!

เยฟตี้ หันหลังกลับมาเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ที่ไร้เดียงสากำลังต้องมองเธออย่างอยากรู้อยากเห็น เยฟตี้ ตกตะลึงเล็กน้อยว่านั่นคือ ลูกสาววัยสามขวบที่ ฮีลตันพูดถึงใช่หรือไม่

“คุณฟัดด์ ทะ… เธอ…?

ฮีลตันแนะนำเธอด้วยรอยยิ้มบาง “นี่คือลูกสาวของผม เจลบี่ บีน”

เจลลี่ บีน วิ่งไปที่ฮีลตัน ในขณะที่เวอเรียนต้องการจะหยุดเธอไว้แต่ไม่ทันซะแล้ว เธอไม่ต้องการแสดงตัวตนในตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงปล่อย เจลลี่ บีน ไป

“พ่อคะ นี่แม่เลี้ยงคนใหม่ของหนูเหรอคะ?”

ความรู้สึกประหลาดใจปรากฏบนหน้าของเยฟตี้ มันผสมปนเปกันไปหมดกับความรู้สึกในตอนนั้น การที่ถูกเรียกว่าแม่เลี้ยงในที่สาธารณะนั้น เป็นเรื่องที่น่าอับอายจริง ๆ

ฮีตันขมวดคิ้ว ตั้งใจจะตำหนิเธอด้วยเสียงทุ้ม ๆ ว่า "เจลลี่ บีน อย่าเพิ่งมาวุ่นวายในตอนนี้"

เจลลี่ บีน ไม่ได้วุ่นวายแต่อย่างใด เธอจับมือฮีลตันแล้วพูดว่า "พ่อ มอนตี้ก็มาด้วย มอนตี้บอกว่าเธอไม่อยากให้คุณหาแม่เลี้ยงให้หนู เธออยากเป็นแม่เลี้ยงของหนู"

เวอเรียนที่นั่งอยู่หลังบูธ ตาโตของเธอเบิกกว้างทันที เธอพูดอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?

เจลลี่ บีน บอกว่า เธอจะมาดูแม่เลี้ยงของเธอในอนาคต

เธอยังพูดไม่จบ ฮีลตันจึงถามเธอว่า "คุณอยากมาหาผมมาก อย่าบอกนะว่าคุณไม่ได้หึง คุณคงเป็นห่วงว่าผมจะคบผู้หญิงคนอื่น จนตามืดบอดใช่ไหม?"

ผู้ชายคนนั้นปากแข็ง คําพูดของหล่อนจุกแน่นอยู่ในลําคอของเธอ เธอมองเขาแล้วพูดไม่ออก

เธอหลบสายตาเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า "คุณนัดบอดแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน? เราเลิกกันแล้ว ทําไมฉันต้องหึงด้วยล่ะ? ฉันแค่เป็นห่วงว่า แม่เลี้ยงที่ เจลลี่ บีน เจอ

ชายคนนั้นหรี่สายตาสีเข้มของเขาจ้องมองเธอ นัยน์ตาสีเข้มของเขามองหล่อนอย่างนิ่งราวกับกําลังพูดว่า "พูดต่อไปเรื่อย ๆ"

“ตอนนี้ คุณก็มี เจลลี่ บีน

ฮีตันทิ้งเธอกลับไปทันที "ผมบอกเมื่อไหร่ว่าคุณสามารถไปได้"

“ฮีลตัน ฟัดด์ เราเลิกกันไปแล้ว!"

“ผมเห็นด้วยไหม?"

"..."

ตาบ้าเอ้ยๆ!

เวอเรียน มอนท์ ถูก ฮีลตัน ฟัดด์ บังคับขึ้นรถ

รถมายบัคสีดำ กำลังเคลื่อนตัวไปบนท้องถนนอย่างช้า ๆ ทันใดนั้นเวอเรียน ก็นึกถึงแขนของเขาที่เพิ่งหายจากการรักษาไม่นาน เขาสามารถขับรถได้แล้วเหรอ?

เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า "แขนของคุณ… หายดีหรือยัง?"