เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 148 ผู้ชายดุร้าย

นี่เขากำลังกล่าวหาเธอหรอกเหรอ?

ฉันไม่ได้ขอให้คุณอุ้มฉัน

ฮีลตันอุ้มเธอเข้าไปในห้องของเขา และวางเธอลงบนเตียงใหญ่ของเขา

ทันทีที่เขาวางเวอเรียนลง เธอก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “คุณพาฉันมาที่ห้องของคุณทำไม ฉันไม่พูดสักคำว่าจะอยู่ค้างคืนที่นี่”

"คุณยังโกรธผมอยู่หรือ?"

ๆ แล้วก้มหัวลงด้วยคงามเศร้าหมอง เธอม้วนนิ้วเล่นอย่างใจลอย และพึมพํา "เมื่อครู่นี้ พ่อของคุณ ถามคุณว่าลูกสาวบ้านเยลแมนเป็นอย่างไรบ้าง ไหนคุณบอกว่าหล่อนค่อนข้างดี

น้ําเสียงที่เธอบ่นเหมือนเสียงคํารามของภรรยา ฮีลตันก้มหัวลงมาใกล้เธอ ริมฝีปากบางของเขาอมยิ้ม

"ลูกสาวของครอบครัวเยลแมนไม่เลวเลย อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ขี้หึงเท่าคุณ"

"..."

เขาพูดถึงใคร ว่าขี้หึง?

"ผมไปล่ะ ถึงยังไง พ่อของคุณก็ไม่ชอบฉัน"

เมื่อเธอเดินไปที่ประตูห้องนอน ฮีลตันก็เดินก้าวใหญ่แล้วกดเธอที่ผนังประตู

เวอเรียนตกใจมาก เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างงง ๆ ว่า “คะ..คุณจะทำอะไร?"

ฮีลตันมองดวงตาที่เอ่อล้นคู่นั้น นัยน์ตาคมเข้มของเขาค่อย ๆ หม่นลง พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้มานานแล้ว เธอคิดว่าเขาอยากทําอะไร?

"คืนนี้นอนที่นี่นะ”

เธอแทบจะไม่มีสติ "ฉันไม่ต้องการ"

ฮีลตันลดหน้าลง เวอเรียนคิดว่าเขากำลังไม่พอใจ แต่ไม่ทันคาดคิดเขาได้เดินเข้าไปใกล้หูของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกของเขา “ผมแค่คิดถึงคุณมาก”

ได้ยินเขาพูด ดวงตาของวีระก็แดงเล็กน้อย

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ กัดริมฝีปากและจ้องมองเขา เธอคว้าเสื้อของเขาไว้แล้วถามอย่างจริงจังว่า “คุณคิดถึงฉัน หรือคุณแค่ต้องการทำสิ่งนั้นกับฉัน…”

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าถามเรื่องนี้

เธอไม่รู้สึกเลยว่าฮีลตันชอบเธอแค่ไหน ในฐานะคนคนหนึ่ง ส่วนใหญ่แล้วฮีลตันต้องการเธอ และสนใจแต่ร่างของเธอ

เขาสามารถทําเรื่องแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นได้

ก่อนหน้านี้เธอไม่กล้าถาม แต่ตอนนี้เธออยากรู้ว่าฮีลตันคิดอย่างไรกับเธอ

เมื่อถามเสร็จ เธอเห็นฮีลตันเม้มริมฝีปากบางของเขา เขาแค่จ้องหน้าเธอ เงียบไปนาน เธอรู้สึกหดหู่ แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย

เธอรู้สึกเสียใจนิดหน่อยที่ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้

บางอย่างไม่ควรถาม หากเธอไม่ถาม พวกเขาสามารถแสร้งทําเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้ว พวกเขายังสามารถสานต่อความสัมพันธ์ได้ อย่างไรก็ตาม หากเธอขอคําตอบที่ชัดเจน เธอกลัวว่าคนที่เฉลียวฉลาดอย่างฮีลตันจะรู้สึกเบื่อ

"ฉัน-ฉันน่าจะกลับไปที่บ้านตระกูลมอนท์ท์ดีกว่า..."

ทันทีที่เธอหันหลังกลับ ก็ถูกชายคนที่อยู่ข้างหลังกดไว้แน่น ร่างของเธอพิงชิดติดประตูโดยหันหลังให้เขา

ด้านข้างของใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอแนบติดกับประตูไว้แน่น เธอได้แต่มองด้วยหางตาเพื่อดูใบหน้าที่เย็นชาของเขา