เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 156 เจลลี่ บีน ก็ต้องการเหมือนกัน

หลังจากฮีลตันกลับมาจากการเข้าสังสรร เขาได้เปลี่ยนรองเท้าแตะที่ประตูก่อนเข้าบ้าน เขาเห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟานั้นหลับไปแล้ว

เธอนอนขดตัวบนอยู่โซฟา ทำให้ร่างกายที่เพรียวบางของเธอดูเล็กลงไปอีก

เขาเดินเข้าไปหาเธอด้วยขาที่เรียวยาว เขาถอดแจ็คเก็ตของเขาออกเพื่อคลุมร่างกายของเธอเอาไว้ ดูเหมือนว่าเธอกำลังหลับสบายและยังคงครึ่งหลับครึ่งตื่น เขาทำมันเบามากแต่นั่นก็ยังทำให้เธอตื่นขึ้นมา

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาเหม่อลอยของเธอ เธอนอนหลับไม่พอดังนั้นเธอจึงซุกตัวเองดันเข้าไปในอ้อมแขนของเขา แล้วกอดคอของเขาพึมพำว่า “คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

"ผมเพิ่งกลับมา ผมอยากจะกอดคุณข้างบน ผมปลุกคุณหรือเปล่า?"

อ้อ ใช่ เจลลี่ บีน เธอหลับอยู่ในห้องของเธอเอง ฉันทำข้าวผัดถั่ว

ฮีลตันรู้สึกว่าพื้นที่ว่างเปล่าในหัวใจของเขาเต็มไปด้วยสิ่งที่อบอุ่นและมีแต่สิ่งที่สําคัญ

เวอเรียนถามว่า "ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ?"

"สามทุ่มครึ่ง"

เวอเรียนลูบแขนของเขา แล้วใช้มือโอบเอวของเขาเอาไว้ “งานปาร์ตี้เลิกไว้ขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

ในขณะที่ก้มศีรษะลงเพื่อจูบเส้นผมที่ส่งกลิ่นของแชมพู แล้วพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า งานเลี้ยงมันน่าเบื่อไปหน่อย พอคนอื่น ๆ ไม่ได้สนใจ

เวอเรียนหัวเราะเบา ๆ ในอ้อมแขนของเรา ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองดูอย่างไม่น่าเชื่อ “ปรากฏว่าคุณก็เลยหนีงานมาเลย นี่มันดูไม่เหมือนคุณเลยนะคะ”

เธอคิดว่า ชนชั้นนําในวงการธุรกิจอย่าง ฮีลตัน ฟัดด์ น่าจะคุ้นชินกับปาร์ตี้สังสรรค์แบบนี้แล้ว เธอไม่คิดว่าเขารู้สึกเบื่อกับปาร์ตี้สังสรรค์แบบนี้

มีสาวสวยหลายคนอยู่เคียงข้างและมีความสุขกับการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ยังเข้าสังคมระหว่างเล่นอยู่ เขาเคยชินกับงานเลี้ยงสังสรรค์แบบนี้มานานแล้ว อย่างไรก็ตาม เขาเอาแต่คิดถึงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ

ฮีลตันโน้มตัวขึ้นมาอุ้มเธอแล้วเดินขึ้นไปข้างบนพร้อมกับสั่งเธอว่า "คราวหน้าถ้าคุณอยากจะรอผม ให้เปิดไฟไว้ข้างล่าง" ไม่ต้องนอนบนโซฟาอีก เดี๋ยวจะไม่สบาย”

เวอเรียนกอดคอเขาและจ้องมองเขาอย่างใจจดใจจ่อ นัยน์ตาของเธอเฝ้ามองและรอเขากลับบ้าน ไม่บ่อยนักที่จะเป็นแบบนี้

ฮีลตันคิดว่าเธอไม่ได้ยินเสียงของเขา เขาก้มลงมองเธอพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย "ได้ยินไหม?"

เธอซุกหน้าเข้าไปใกล้คอของเขา แล้วตอบอย่างหนักหน่วงว่า "ใช่" เสียงของเธอนั้นขึ้นจมูก ในขณะที่เธอตอบอย่าเชื่อฟัง “ได้ยินแล้วค่ะ”

ฮีลตันได้ยินเสียงขึ้นจมูกของเธอ ก็อุ้มเธอขึ้นไปบนเตียงใหญ่ในห้องนอน เอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเธอ “คุณเป็นหวัดได้ยังไง?”

เวอเรียนวางมือลง “เป็นเพราะแอร์ที่ออฟฟิศวันนี้ ฉันสบายดี ให้ฉันได้พักผ่อนเต็มที่สักคืนหนึ่งก็พอ”

ฮีลตะนเห็นเธอเชื่อฟัง เขาก็ก้มศีษะลงและอดไม่ได้ที่จะจูบเธอ เวอเรียนรีบยกมือขึ้นมาปิดริมฝีปากบางของเขาเอาไว้

เธอขยับจมูกไปมาเพราะไข้หวัด และดมกลิ่นร่างกายเหมือนลูกสุนัข แล้วพูดอย่างรังเกียจว่า "คุณไปอาบน้ํสก่อนเถอะ" ร่างกายของคุณมีแต่กลิ่นบุหรี่และน้ําหอมของผู้หญิง"

ฮีลตันดึงมือสวย ๆ ของเธอออกมา และอุ้มเธอขึ้นในระดับ เวอเรียนแปลกใจและกระซิบเบา ๆ ว่า "คุณมาอุ้มฉันทําไม?"

"ไปอาบน้ําด้วยกัน"

เป็นไข้หวัดที่วิเศษมาก เวอเรียน มอนท์ ฮีลตันแค่กอดและหอมแก้มเธอเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับเธอเลย

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่คู่รักทั้งคู่ได้อาบน้ำกันเสร็จแล้ว อาการคัดจมูกที่เธอเป็นก็ลดน้อยลง

เธอถูกฮีลตันมารับจากห้องน้ํา เธอรู้สึกตื่นจากอาการหลับใหลที่เมื่อครู่รู้สึกมึนงง

เมื่อพวกเขาไปถึงเตียง ฮีลตันก็เริ่มจูบเธออีกครั้ง เวอเรียนเริ่มดิ้นรนอ “อืม... ฉันไม่สบายอยู่ เดี๋ยวคุณจะติดเอา”

"งั้นก็แพร่เชื้อมาให้ผมสิ ผมเคยได้ยินมาว่า เมื่อคนอื่นติดเชื้อจากคุณแล้ว ไข้หวัดของคุณก็จะดีขึ้นเอง"

ไม่แน่ใจว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า

ประโยคเบา ๆ ของผู้ชายคนนี้ไม่ถือว่าเป็นคํารักด้วยซ้ำแต่ดวงตาของเวอเรียนกลับมีน้ำตาคลอ เพราะอาการคัดจมูกของเธอ เธอใช้มือกอดคอเขาและเอาใบหน้าแนบแน่นไว้ในอ้อมแขนของเขา

"เฮอาห์..."

ฮีลตันตกตะลึงเล็กน้อย เธอไม่ค่อยเรียกเขาแบบนี้ แม้ว่าเขาจะขอให้เธอพูดกับเขาเช่นนี้เมื่อพวกเขาอยู่ที่เกาะรีเจ้นท์ บางเธออาจจะรู้สึกอายดังนั้นเธอจึงเรียกเขาว่า “ฮีลตัน” มากกว่าการที่จะเรียก “เฮอาห์” ที่ดูใกล้ชิดเกินไป

อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่เธอเรียกเขาแบบนี้ ความรู้สึกของเขาเหมือนหน้าอกกำลังสว่างไสว และอบอุ่นในเวลาเดียวกัน