เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 179 กระดูกนั้นหนาวสั่นสะท้าน!

พวกเขาทั้งคู่หลงอยู่ในความคิดของตัวเองตลอดการเดินทาง

เมื่อกลับมาที่ แชลโลว์ เบย์ เธอไม่แน่ใจว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอหรือเปล่า หลังอาหารเย็นและก่อนนอน เวอเรียน รู้สึกง่วงซึมเล็กน้อย

ฮีลตัน กำลังดูแลธุรกิจบางอย่างในห้องทำงาน และใช้เวลาไม่นานหลังจากที่เธอได้นอนลงบนเตียง

เมื่อถึงเวลา 22.00 น. เจลลี่ บีน ก็แสดงอารมณ์ฉุนเฉียวในขณะที่เธอต้องการให้ เวอเรียน อ่านนิทานก่อนนอนให้เธอฟัง เจ้าคนพาลตัวน้อยกระโดดไปและกระโดดมาพร้อมกับถือหนังสือนิทานสำหรับเด็กไว้ในมือ เมื่อเธอมาถึงห้องนอนเธอก็ถูก ฮีลตัน หยุดเอาไว้

เจลลี่ บีน เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเล็ก ๆ ของเธออย่างไร้เดียงสา ในขณะกระพริบตาไปยัง ฮีลตัน เธอถามด้วยน้ำเสียงงงงวย “คุณพ่อขา หนูจะมองหา มอนตี้ ให้หนูจะขอให้เธออ่านนิทานก่อนนอนให้หนูฟัง ทำไมคุณพ่อถึงหยุดหนูไว้ล่ะค่ะ?”

ฮีลตัน ตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ตอนนี้ มอนตี้ กำลังนอนหลับอยู่และตอนนี้ยังไม่เช้า ดังนั้นลูกควรเข้านอนได้แล้ว”

หนูน้อยเจลลี่ บีน สับสนและถามต่อขณะขมวดคิ้ว “ทำไมวันนี้ มอนตี้ ถึงเข้านอนเร็วมากขนาดนี้ล่ะค่ะ?”

“เพราะว่าตอนนี้มีเด็กทารกอยู่ในท้องของ มอนตี้ ไงล่ะ”

เจลลี่ บีนน้อย ดูมีความสุขมากขึ้น “คุณพ่อคะเด็กในท้องของ มอนตี้ เป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงคะ?!”

“ตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ อาจจะเป็นเด็กผู้ชายอาจจะเป็นผู้หญิงก็ได้ ในตอนนี้เราจะไม่บอก มอนตี้ เกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนนี้ ตกลงไหม?"

"ตกลง!"

หลังจากที่ ฮีลตัน เกลี้ยกล่อม เจลลี่ บีน เสร็จเขาก็กลับไปที่ห้องนอนใหญ่

เวอเรียน นอนตะแคง ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอกดลงกับหมอนในขณะที่เธอนอนหลับสนิท

เมื่อ ฮีลตัน เดินเข้ามาและนั่งข้าง ๆ เธอเขาก็ยกมือขึ้นปัดผมสีดำที่ดูยุ่ง ๆ บนหมอนของเธอ ในขณะที่เขาเพิ่งจะคว้าชุดนอนไปอาบน้ำในห้องน้ำโทรศัพท์ของ เวอเรียน ก็ดังขึ้นบนโต๊ะข้างเตียง หน้าจอสว่างขึ้นเมื่อได้รับข้อความจากโรงพยาบาล

เวอเรียน ก็ยังหวาดกลัวเขาเป็นอย่างมาก เธอพูดอย่างประหม่าว่า “ความร้อน

เมื่อเธอมองขึ้นไปหาเขาในสภาพที่อ่อนแรงร่างกายของเธอรวมทั้งฟันของเธอสั่นและกระทบกัน

ผ่านออกจากมุมดวงตาของ ฮีลตัน เขาสงบและดูน่ากลัวมาก มีเพียงคำ ๆ

“หนาว…ฉันหนาวมาก ฮีลตัน…คุณปิดน้ำเย็นหน่อยได้ไหม?”

เธอกอดตัวเองด้วยแขนทั้งสองข้างและในตอนนี้เธอต้องการอยากจะหนีเพียงเท่านั้น ฮีลตัน ขวางทางเธอไว้ เขาไม่ยอมให้เธอก้าวเท้าออกจากฝักบัวไปแม้แต่ก้าวเดียว

ฮีลตัน ไม่สนใจเธอในขณะที่เขาเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น ออร่าเย็นจากร่างกายของเขาพุ่งไปข้างหน้า “รีอาน่า คุณรู้ไหมว่าผมอาบน้ำเย็นมานานมากแค่ไหนแล้ว”

แต่ก็ดูไร้อารมณ์จากคำพูดที่เย็นชาของเขาตอนนี้ เวอเรียน กลัว ฮีลตัน

“ยังไง…นานแค่ไหน? ฮีลตัน…เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”

ทันใดนั้นมือขนาดใหญ่ที่เย็นเฉียบที่จมอยู่ใต้น้ำของชายคนนั้นก็ฉีกชุดนอนของเธอออกอย่างรุนแรง!

"อา!"

เวอเรียน ร้องเสียงหลงราวกับไม่ได้ใส่ชุดนอน น้ำเย็นจัดที่ไหลรินลงบนศีรษะของเธอโดยตรง มันหนาวมากและดูเหมือนว่าจะซึมผ่านรอยแตกของกระดูกของเธอ!

ร่างกายของเธอขนลุกไปทั่วจากความหนาวเย็น เธอรู้สึกอับอายมากเธออยากจะร้องไห้ “ฮีลตัน ฉันหนาวมาก…! ได้โปรดปล่อยฉันไป!"

"ปล่อยคุณไป?" ฮีลตัน เข้ามาใกล้เธอมากขึ้นในขณะที่เขาบีบคางที่สั่นเทาของเธอด้วยนิ้วเรียวยาวของเขาโดยไม่ลังเล เขาถามเธอทีละคำว่า “ปล่อยให้คุณไปทำแท้งลูกของเราที่โรงพยาบาลอย่างนั้นเหรอ?”