เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 184 หอผู้ป่วยในโรงพยาบาล
เมื่อ มาดามลีอาห์ เดินกลับมา และจับมือกับ เจลลี่ บีน เจลลี่ บีน กอดขนมปังสังขยาและแซนวิชที่เธอซื้อมาให้ มอนตี้ เธอเหล่ตาโตอย่างไร้เดียงสายิ้มให้ เวอเรียน มอนท์ ที่อยู่บนเตียงในโรงพยาบาลแล้วพูดว่า "ดูสิ มอนตี้ หนูซื้ออาหารอร่อย ๆ มาเยอะเลย! คุณชอบกินอะไรคะ?"
เรน เฮย์ดี้ ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าและพูดว่า "ฉันจะไม่รบกวนการพักผ่อนของหนูนะคะ เจลลี่ บีน ป้าเฮย์ดี้ กำลังจะจากไปฉันจะมาเยี่ยมคุณ และ มอนตี้ ในครั้งต่อไป"
เจลลี่ บีน พยักคางเล็ก ๆ ของเธอ และพูดอย่างที่คิดว่า "โอเคค่ะคุณ ป้าเฮย์ดี้ เดินทางกลับบ้านโดยปลอดภัยนะคะ"
“โอเคจ้า หนูไปอยู่กับ มอนตี้ ได้ คุณป้าเฮย์ดี้ จะจากไปแล้ว”
หลังจากที่ เรน เฮย์ดี้ จากไป เจลลี่ บีน ก็มุ่ยปากและมองไปที่ เวอเรียน มอนท์ ที่กำลังงุนงง มืออันบอบบางของเธอคว้าแขนของ เวอเรียน และเขย่าเธอ "มอนตี้เป็นอะไรรึเปล่าคุณไม่ชอบกินขนมที่หนูซื้อมาให้เหรอ?"
"ไม่จ๊ะ ไม่ใช่ ฉันชอบทุกอย่างที่ เจลลี่ บีน ซื้อมาให้"
จิตใจของเธอยังคงยุ่งเหยิงและเต็มไปด้วยข่าวว่า แซม จอยซ์ ยังมีชีวิตอยู่
เรน เฮย์ดี้ หมายความว่าอย่างไร? เมื่อหล่อนมาบอกกับเธอว่า แซม จอยซ์ ยังมีชีวิตอยู่
เป็นการเตือนเธอหรือเปล่าว่าเธอคือ "ตัวสำรอง" และสามารถถอนตัวออกไปก่อนได้เพราะคนเดิมของเขากำลังจะกลับมา?
...
เวอเรียน เหม่อลอยมาตลอดทั้งวันและเมื่อ ฮีลตัน มาถึงโรงพยาบาลหลังเลิกงาน เจลลี่ บีน ก็รีบวิ่งเข้ามากอดเขา
“คุณพ่อคะ คุณสามารถออกจากงานก่อนเวลาเพื่อไปกับหนู และมอนตี้ในครั้งหน้าได้ไหมคะ? คุณพ่อถึงแม้ว่าคุณจะมีรายได้น้อยลงกว่าเดิมอีกนิดหน่อย แต่เจลลี่บีนก็กินขนมน้อยลงได้!"
ฮีลตัน ยกมือขึ้นแตะศีรษะของเด็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม "โอเคค่ะ พ่อจะออกจากงานก่อนเวลาเพื่อไปกับหนูนะ"
บีน อยู่กับ เวอเรียน มาทั้งวัน และ ฮีลตัน ก็สั่ง มาดามลีอาห์ ว่า "มาดามลีอาห์ ช่วยกลับไปส่งเจลลี่
"ได้ค่ะ นายน้อยคนที่สาม"
กระพริบตาและมองไปที่ ฮีลตัน และ เวอเรียน มือเล็ก ๆ ของเธอจับมือของ เวอเรียน และ ฮีลตัน และวางไว้ด้วยกัน น้ำเสียงของเธอดูเหมือนผู้ใหญ่และเธอพูดด้วยน้ำเสียงเด็ก ๆ ว่า
ๆ เธอ สิ่งที่เธอนี้ทำให้ เวอเรียน
ไม่คิดว่ามีอะไรจะพูดเขาจึงบอกว่า "โอเคกลับบ้านกับ มาดามลีอาห์ ก่อน หนูสามารถมาที่นี่กับ มาดามลีอาห์
"ได้ค่ะ วันนี้หนูมีความสุขมากที่ไม่ต้องไปโรงเรียนในวันนี้ เพราะ แมท ในโรงเรียนอนุบาลชอบดึงผมของหนูทุกวันและในที่สุดหนูก็สามารถมีความสุขได้ในสองสามวัน!"
เวอเรียน ตะคอก และหัวเราะออกมาว่า “ทำไม แมท ถึงชอบดึงผมของหนูล่ะจ๊ะ?”
กล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า “คงเป็นเพราะเขาชอบหนูล่ะมั้งค่ะ ถ้าเขาชอบหนูเขาก็ควรบอกหนูสิ! ทำไมเขาถึงดึงผมของหนูตลอดเวลาผมของหนูเกือบจะถูกเขาดึงออกจนหมดหัวแล้ว! ถึงแม้ว่าเขาจะบอกหนูว่า
ฮีลตัน ยกมือขึ้นตวัดหน้าผากของเจ้าตัวเล็กและขมวดคิ้วแล้วถามด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "ตอนนี้หนูอายุเท่าไหร่ แล้วคุณรู้หรือเปล่าการว่าชอบใครหรือไม่ชอบใคร"
"คุณพ่อ! คุณใส่ร้ายหนู แน่นอนหนูรู้ว่ามันเป็นอย่างไร คุณพ่อ คุณชอบ มอนตี้ใช่ไหม?"
ล้มเหลวในการสั่งให้ใครบางคนทำอะไรบางอย่างและดวงตาสีเข้มของเขาจ้องมองไปที่เด็กผู้หหญิงตัวเล็ก ๆ เจลลี่ บีนน้อยไม่เกรงกลัวและขมวดคิ้ว “คุณพ่อชอบดุหนูอยู่เสมอและชอบจะทำให้
อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “มาดามลีอาห์ รีบพา เจลลี่ บีน ออกไปข้างนอกก่อนเถอะค่ะ
มาดามลีอาห์ จูงมือ เจลลี่ บีน และจากไป "สาวน้อยไปกันเถอะหนูกล้าพูดกับคุณพ่อแบบนั้นได้ยังไง?!"
เจลลี่ บีน ถูกลากออกจากวอร์ดไปโดย มาดามลีอาห์
ทันทีที่พวกเขาออกไป ฮีลตัน ก็ดึงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังหัวเราะเยาะเขาเข้ามาในอ้อมแขนของเขาและขมวดคิ้วลึกขึ้น “เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าอะไรนะ นายน้อยคนที่สาม?”
มือใหญ่ของชายคนนั้นบีบเอวของเธอแรง ๆ
เวอเรียน หน้าแดง “เบา ๆ คุณ... ”
มือใหญ่ของ ฮีลตัน เลื่อนจากเอวของเธอไปที่หน้าท้องส่วนล่างของเธอ เขาลูบไล้เธอเบา ๆ และริมฝีปากบาง ๆ ของเขาก็จูบเธอจนเกลี้ยง เกลา เขาถามด้วยเสียงต่ำ “เด็กคนนี้มีความประพฤติเรียบร้อยหรือไม่?”
เวอเรียน หัวเราะอีกครั้งเงยหน้าขึ้นมองชายที่ดูจริงจังและพูดด้วยท่าทางขบขันว่า "เด็กอายุไม่ถึงหนึ่งเดือน และยังไม่ได้ก่อตัวเขาไม่สามารถเอะอะได้หรอก ถึงแม้ว่าเขาจะต้องการก็ตาม ฮีลตัน คุณไม่มีการใช้ความคิดในการตัดสินใจในเบื้องต้นเหรอไง? "
เธอโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและกดลงบนบาดแผลโดยไม่ได้ตั้งใจ ชายคนนั้นคร่ำครวญอย่างเงียบ ๆ และ เวอเรียน ก็ถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว เธอเอื้อมมือไปลูบหน้าอกของเขาเบา ๆ “วันนี้แผลของคุณเป็นยังไงบ้าง? วันนี้คุณต้องเปลี่ยนชุดทำแผลหรือเปล่า?”
ฮีลตัน ตอบอย่างเฉยเมยว่า "ใช่"
ดวงตาของ เวอเรียน เป็นสีแดงและพูดด้วยความทุกข์ใจ "มันต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆ เลยฉันขอโทษ ... "
เขาจับหัวของเธอแล้วกดเข้าที่แขนของเขาอีกครั้ง "ผมเหนื่อยนิดหน่อยขอผมกอดคุณสักพักนะ"
“ฉันจะกดแผลของคุณไว้แบบนี้ ... ”
ฮีลตัน อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน หลับตาและถอนหายใจเล็กน้อย "ไม่เจ็บ"
มันไม่เจ็บจริง ๆ เหรอ?
เอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและโอบแขนของเธอไว้รอบคอของเขาเธอจำได้ว่า แซม จอยซ์ ยังมีชีวิตอยู่
นี่คงเป็นเรื่องน่าประหลาดใจเป็นอย่างมาก... เขาอาจจะตื่นเต้นมากและรีบทิ้งเธอไปหา แซม
ทันใดนั้นเธอก็มีความคิดที่น่ารังเกียจเกิดขึ้นมาเล็กน้อย เธอไม่ต้องการบอก ฮีลตัน เกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนนี้เพราะเธอต้องการให้ ฮีลตัน อยู่กับเธอให้มากขึ้น
เวอเรียน ปลอบใจตัวเองว่าเธอกำลังจะจากเขาไปในไม่ช้าและมันจะไม่สายเกินไปที่เขาจะแสดงความรักทั้งหมดของเขาที่มีต่อ แซม จอยซ์ ตอนนี้เธอแค่อยากจะเป็นเจ้าของเขาอีกสักหน่อย
คุณสามารถให้ เจลลี่ บีน ไปโรงเรียนได้ในวันพรุ่งนี้ และไม่ต้องมาอยู่กับฉันที่โรงพยาบาลหรอก ทีนี่มีเชื้อโรคมากมายและมันก็ไม่ดีสำหรับเด็ก ๆ
ฮีลตัน ลูบคางของเขากับผมนุ่ม ๆ ของเธอและไม่เห็นด้วย "ขออยู่ต่อที่นี่อีกสักสองสามวันเพื่อสังเกตการณ์"
“ฉันสบายดีจริง ๆ”
“คุณสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ถ้าคุณต้องการ แต่ตอนนี้คุณท้องผมขอห้ามไม่ให้คุณไปทำงานที่ บริษัทยาส อีกต่อไป”
เวอเรียน พยักหน้า "ถึงแม้ว่าคุณจะไม่บอกฉันในเรื่องนี้ฉันก็จะไม่ไปทำงานกับ บริษัทยาส อีกต่อไป"
เปิดตาสีดำของเขาช้า ๆ และมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ เวอเรียน สัมผัสใบหน้าของเขา
เล่ห์รัก ท่านประธาน โดย โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 184 หอผู้ป่วยในโรงพยาบาล ออนไลน์ฟรี
นวนิยายชุด เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 184 หอผู้ป่วยในโรงพยาบาล เป็นที่รอคอยมากที่สุด เนื้อหาของซีรีส์ ที่ บทที่ 184 หอผู้ป่วยในโรงพยาบาล เล่ห์รัก ท่านประธาน ผู้เขียน โอเอสเต้ ลูน่า ทำให้ความรักของชายและหญิงหลักเกิดขึ้นตามธรรมชาติ พวกเขามองเห็นคุณค่าที่ดีของกันและกันซึ่งอคติของผู้อื่นมองไม่เห็น บทที่ 184 หอผู้ป่วยในโรงพยาบาล โอเอสเต้ ลูน่า จะทำให้เราพอใจกับผลของความรักนั้นหรือไม่? ติดตาม เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 184 หอผู้ป่วยในโรงพยาบาล ที่ th.readeraz.com
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 184 หอผู้ป่วยในโรงพยาบาล
นวนิยาย เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 184 หอผู้ป่วยในโรงพยาบาล