เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 187 ตั้งชื่อลูก

เมื่อฮีลตัน ฟัดด์พูดประโยคนี้ การแสดงออกของเขาดูเข้มงวดและจริงจังมาก แต่เวอเรียน มอนท์ก็ได้ยินถึงความอ่อนหวานในนั้น เห็นได้ชัดว่าคำเหล่านั้นไม่ใช่คำพูดที่สนิทสนมระหว่างคู่รักแต่มีความหมายมากกว่าคำพูดที่สนิทสนมระหว่างคู่รัก

“ถ้าเป็นพรุ่งนี้คุณปลุกฉันแต่เช้าดีไหม? ทางนี้ฉันสามารถไปที่ห้องของเธอก่อนที่เธอจะตื่น”

มอนท์จำได้ว่าเจลลี่ บีนเหมือนกับฮีลตัน ฟัดด์ และมีอารมณ์ไม่ดีเมื่อเธอตื่นขึ้นมา

ฮีลตัน ฟัดด์ ตอบรับด้วย "อืม"

เมื่อพวกเขาไปถึงห้องนอนและทั้งคู่นอนอยู่บนเตียง เวอเรียน มอนท์ก็เริ่มที่จะพลิกตัวเข้าสู่อ้อมแขนของเขา “ฮีลตัน คุณเคยคิดบ้างไหมว่าถ้าแซม จอยซ์ยังมีชีวิตอยู่…”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงตั้งสมมติฐานเช่นนั้น?”

"ฉันแค่ถาม"

เวอเรียน มอนท์มองเขาอย่างระมัดระวัง ถ้าเขารู้ว่าแซม จอยซ์ยังมีชีวิตอยู่ เขาจะพาแซม จอยซ์กลับมาอยู่เคียงข้างเขาโดยไม่คิดอะไร

ตอนแรกเธอกำลังจะจากไปแต่แซม จอยซ์กลับมา ราวกับว่ามันถูกลิขิตให้เป็นแบบนั้นและแม้โชคชะตาก็ต้องการให้เธอออกจากฮีลตัน ฟัดด์ ...

แต่การตายของพ่อเธอยังคงชัดเจนอยู่ในใจของเธอ และคนที่อยู่ในใจของเขา ตลอดมาแซม จอยซ์ ถ้าเธอจากไปแซม จอยซ์ก็จะกลับไปอยู่ข้าง ๆเขา

เธอวางแผนที่จะทิ้งเขาไว้แล้วโดยการซื้อตั๋วและเตรียมกระเป๋าเดินทางของเธอ ตอนนี้เธอเหลือเพียงการบอกลาเขา ...

ฟัดด์ไม่ต้องการพูดต่อเรื่องของแซม จอยซ์ มือใหญ่ของเขาจับเอวบางของเธอและริมฝีปากบางของเขาอยู่ข้างหูของเธอ เขาหลับตาและเตือนเธอด้วยการพึมพำว่า “พรุ่งนี้เมื่อผมทำงานเสร็จ ผมจะไม่กลับบ้าน เราจะไปเจอกันที่ชั้นบนสุดของโรงแรงบันยันทรีแทน

“เราจะไปทำอะไรที่โรงแรมบันยันทรีงั้นหรือ?”

ฮีลตัน ฟัดด์เม้มริมฝีปากบางของเขา "ความลับ"

เวอเรียน มอนท์เอียงมุมริมฝีปากของเธอลงและฮัมเบา ๆ “คุณกำลังเก็บความลับ! อย่างไรก็ตามคุณไม่จำเป็นต้องบอกให้ผู้ช่วยคุชมารับฉันพรุ่งนี้ แค่โทรหาฉันหลังจากทำงานเสร็จแล้ว ฉันสามารถนั่งแท็กซี่ไปเองได้ จะไม่เสียเวลาที่ผู้ช่วยคุชจะกลับมาและกลับไปอีกครั้ง?”

ฮีลตัน ฟัดด์ค่อย ๆเปิดดวงตาสีดำของเขาที่มีเสียงหัวเราะอย่างลึกซึ้งและมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมแขนของเขา “คุณรอคอยมันงั้นหรือ?”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณเป็นคนทำให้ฉันต้องใจจดใจจ่อ!”

มือใหญ่ใต้ผ้านวมสัมผัสกับมือเล็กของเธอ นิ้วของเขาปัดแหวนเพชรบนนิ้วนางเบา ๆ แล้วเขาก็ก้มหัวลงไปจูบหน้าผากของเธอ

ไม่ชัดเจนว่าเป็นความอ่อนไหวของเวอเรียน มอนท์หรือลางสังหรณ์ของผู้หญิง แต่เธอรู้สึกว่าเซอร์ไพร์สที่ฮีลตัน ฟัดด์จะมอบให้เธอในวันพรุ่งนี้นั้นเป็นการขอแต่งงาน

เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้เธอมองไปที่ฮีลตัน ฟัดด์

“คุณต้องการอะไรจากการมองผมแบบนี้?”

“ ... ”

ฮีลตัน ฟัดด์เหลือบมองเวลานั้นเป็นเวลา 23.00 น. เขาหันกลับมากอดเธอ และจูบที่คอและแก้มของเธอ “มันดึกแล้วและมันก็จะเป็นเวลาตี1 ถ้าเราทำมัน ฉันจะทำให้คุณพอใจในคืนพรุ่งนี้โอเค?”

น้ำเสียงของชายหนุ่มดูร้ายกาจ และหยาบคายเล็กน้อย แต่ก็น่าดึงดูดเป็นพิเศษ