เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 235 การปกป้องจากพ่อและลูกสาว
เจมส์ยิ้ม "พวกเธอนี่วุ่นวายกันจริง จะให้เราเล่นหมากรุกไหม?"
เจนเม้มปาก "หนูจะไปปอกผลไม้ และเอาเครื่องดื่มมาให้"
เมื่อเจนนำน้ำชาสองถ้วยออกมาจากในครัว เธอเห็นเวอเรียนพิงไหล่ฮีลตัน และส่งยิ้มหวานให้เขาเธอไม่รู้ว่าทั้งสองคุยเรื่องอะไรกัน ความโกรธก่อตัวขึ้นในใจ เธอนำถ้วยชาไปให้เวอเรียนและพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแปลก "พี่สะใภ้ น้ำชาค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"
ตอนที่เวอเรียนกำลังจะรับน้ำชา เจนก็ปล่อยมือ น้ำชาที่กำลังร้อน หกใส่มือของ เวอเรียน และถ้วยชาก็ตกแตกลงบนพื้น
เวอเรียนร้องอุทานด้วยความเจ็บปวด ฮีลตันรีบเข้ามาดูมือของเธอ "คุณโดนน้ำร้อน ลวกไหม?" หลังมือเธอปรากฏรอยแดง เขารีบพาเธอไปล้างน้ำ เย็นที่อ่างล้างมือ
เจนแกล้งทำเป็นห่วงและมาถามอาการ "พี่สะใภ้ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"
ฮีลตันมองเธอด้วยแววตาดุดัน น้ำเสียงของเขาเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง "เจน ระงับอารมณ์หน่อย อย่าทำตัวเหมือนเด็กสิ!"
เวอเรียนดึงแขนเสื้อเขาไว้ เพื่อทำให้บรรยากาศสงบลง "ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้น..."
โดยไม่คาดคิด ฮีลตันตอบกลับอย่างเลือดเย็น "นี่เป็นบ้านของเธอ พี่จะไว้หน้าเธอ ถ้าเราอยู่ที่อื่น รับรองพี่ทำแน่!"
ก่อนที่จะได้พูดจบประโยค เจนก็พูดด้วยความไม่พอใจ "ใช่แล้ว ฉันตั้งใจทำเอง! แล้วจะทำไม? ฉันเอาน้ำร้อนลวกเธอ แล้วพี่จะเอาน้ำร้อนลวกฉันเป็นการแก้แค้นเหรอ?"
เจนโกรธมากจนตาเริ่มแดง เธอกัดริมฝีปากอย่างแรง แล้ววิ่งกลับไปที่ห้องของเธอ
เวอเรียนยืนอยู่ข้างอ่างล้างมือเพื่อล้างมือด้วยน้ำเย็น เธอถอนหายใจ "คุณดุเธอแรง ไปหรือเปล่า เธอรู้เจ็บปวดนะ ไปปลอบเธอหน่อยไหม?"
ไม่ว่าจะยังไง เจนก็เป็นญาติของฮีลตัน เวลาเรียนไม่อยากให้เขามีปัญหากับญาติถ้าฮีลตันเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา มันคงยากที่เขาจะเป็นคนดีได้
เขาคำรามในลำคอสักพัก สักพักก็ควบคุมความโกรธไว้ได้ เขาพูดเสียงแข็ง "เธอไม่ใช่เด็กอีกแล้วนะ ผมอยากให้เธอคิดได้ด้วยตัวเอง"
หลังจากล้างมือด้วยน้ำเย็นมานานแล้ว เวอเรียนสำรวจดูมือของเธอ ฮิลตันกุมมือเธออย่างระวัง มองดูรอยแดง "ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?"
"ไม่เจ็บแล้ว มันไม่พองหรอกถ้าทายาอีกที"
เขากุมมือเธอ "อืม ไปหายากันเถอะ"
เธอรู้สึกว่าเขาน่ารักมากที่ปกป้องเธอแบบนี้
สำหรับทาแผลใหม่โดยเฉพาะนำมาให้ฮีลตัน "โถ ไม่น่าเลย ฉันขอโทษจริงๆนะรีอาน่า
"ไม่หรอกค่ะ คุณน้า"
เธออาจจะยังยอมรับความจริงไม่ได้ที่เขาแต่งงาน เธอเหมือนน้องสาวที่หวังว่าพี่ชายจะรักเธอ เรื่องทั้งหมดนี้ เมื่อเห็นว่าพี่ชายรักผู้หญิงคนอื่นมากกว่า ก็ต้องเจ็บใจบ้าง อีกสองสามวันก็ดีขึ้น
"ไม่เลยค่ะ คุณน้า หนูเข้าใจ"
"ถ้าอย่างนั้น ฮีลตัน ทาขี้ผึ้งให้เวอเรียนนะ ฉันจะขึ้นไปดูเจนนี่ข้างบนหน่อย"
หลังจากพูดจบ ซาร่าก็ขึ้นไปที่ห้องของเจนนี่
บีน ก็เอนร่างเล็กของเธอลงบนโซฟา เธอเป่าปากลงไปที่แผลของเวอเรียน "มอนตี้
เวอเรียนรู้สึกอบอุ่นราวกับว่าตรงนั้นมีเตาผิงอยู่ "อืม มอนตี้ไม่รู้สึกเจ็บแล้วจ้ะ"
สองพ่อลูกคู่นี้ ทั้งปกป้องและเป็นห่วงเธอมาก เธอรู้สึกแค่ว่าบาดแผลแค่นี้ไม่มีความหมายอะไร และยังสุขใจที่ได้รับการปกป้องจากพวกเขาเมื่อเธอได้รับบาดเจ็บ
หลังจากฮีลตันทาขี้ผึ้งเสร็จแล้ว เขากุมมือแล้วจูบลงบนมือของเธอ
เวอเรียนหูแดง "เจลลี่ บีน ยังอยู่ตรงนี้นะ"
เจลลี่ บีน เข้าไปหาและจูบพวกเขา เป็นช่วงเวลาที่ครอบครัวสามคนมีความสุขอยู่ในห้องรับแขก
ซาร่าเพิ่งจะหว่านล้อมเจนให้ออกมาจากห้อง และเจนก็ได้เห็นฉากนี้ เธอโกรธอีกแล้วหันกลับไปยังห้องของตัวเอง
ซาร่าถอนหายใจ เด็กคนนี้นี่...
ซาร่าลงมาข้างล่างและถามด้วยรอยยิ้ม "มือเธอเป็นยังไงบ้าง?"
เวอเรียนส่ายหัว "ไม่เป็นไรแล้วค่ะ คุณน้า"
"รีอาน่า ฉันคิดว่าเธออายุเท่ากันกับเจน ใช่หรือเปล่า?"
"ฉัน 24 ค่ะ"
ซาร่าตกตะลึง "เธออายุเท่าเจนหรือนี่?"
แม้แต่เจมส์ ที่เล่นโกะอยู่ด้านข้างยังตกใจ เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เวอเรียน
เวอเรียนไม่ได้รู้สึกถึงอาการที่แปลกไปของผู้ใหญ่ทั้งสอง "ใช่ค่ะ แต่เจนโชคดีกว่า ที่มีพ่อแม่ทั้งสองคนดูแลเธออย่างดี"
ซาร่ารู้สึกสงสัยจึงถาม "แล้วพ่อแม่เธอล่ะ?"
เวอเรียนเศร้าเล็กน้อย เธอตอบ "คุณพ่อตายไปเมื่อสามปีก่อน และคุณแม่เสียชีวิตจากอาการการตกเลือดตอนให้กำเนิดฉันค่ะ
เจมส์ใบหน้าแข็งทื่อ "แม่ของเธอ...คือ โจลิน เลซี่ ใช่ไหม?"
เวอเรียนตกใจ "คุณน้า รู้ได้ยังไงคะว่าคุณแม่ชื่อ โจลิน เลซี่?"
เจมส์กำลังจะอ้าปาก แต่ซาร่ารีบขัดขึ้นมา "อ๋อ เราเป็นเพื่อนของแม่เธอน่ะ แต่เราไม่ได้ติดต่อกันตั้งสิบปีแล้ว เราไม่คิดว่า...จะได้เจอลูกสาวของเธอวันนี้ในสถานการณ์แบบนี้"
“จริงเหรอคะ? คุณอา คุณน้า คุณเคยเคยสนิทกับคุณแม่มาก่อนเหรอคะ?"
ซาร่ายิ้ม พยามยามพูดปิดบัง "ไม่หรอกจ้ะ เราแค่รู้จักเธอ เธอเหมือนแม่ของเธอมาก เราเลยถามความสัมพันธ์ของเธอดู"
"อ้อ เข้าใจเข้าแล่ะ บังเอิญจังเลยนะคะ"
ซาร่าดูเหม่อลอยเล็กน้อยตอนเธอตอบ "ใช่จ้ะ มันเป็นเรื่องบังเอิญ มันเป็นเรื่องบังเอิญ”
เจมส์มองเวอเรียนลึกขึ้น
เจนยังคงก่อปัญหา เธอนั่งตรงหัวโต๊ะ เจมส์ดุ "เจน มานั่งลงแล้วกินข้าว
เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 235 การปกป้องจากพ่อและลูกสาว ออนไลน์ฟรี
นวนิยายชุด เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 235 การปกป้องจากพ่อและลูกสาว เป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมของผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า. ในที่นี้ ผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า ได้เจาะลึกถึงบุคลิกของตัวละครหลัก ทำให้ผู้อ่านรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่น่ารักมากแต่ก็น่าประทับใจไม่แพ้กัน ทั้งสองคนถูกครอบครัวทอดทิ้ง แต่พวกเขาก็เป็นคนที่โหยหาความรักมากที่สุด.. นางเอกทั้งชายและหญิงจะมารวมตัวกันที่ บทที่ 235 การปกป้องจากพ่อและลูกสาว เล่ห์รัก ท่านประธาน หรือพบอีกคนหนึ่ง ปัญหา? ติดตาม เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 235 การปกป้องจากพ่อและลูกสาว ได้ที่เว็บไซต์ th.readeraz.com
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 235 การปกป้องจากพ่อและลูกสาว
เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 235 การปกป้องจากพ่อและลูกสาว นวนิยาย