เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 240 เวอเรียน เธอมันตัวซวย!

เธอยังมีสายเลือดตระกูลฟัดด์อยู่ในท้อง ถ้าเธอเป็นลมไปตอนนี้ จะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กในท้อง? แล้ว เจลลี่ บีน

แต่เวอเรียนไม่สามารถใจเย็นได้ เธอยังสบายใจไม่ได้

ตอนนี้ ฮีลตันอาจยังอยู่ใต้ทะเล เธอจะสบายใจได้อย่างไร?

เธออยากช่วยเขา

แต่ว่า เธอว่ายน้ำไม่เป็น

เวอเรียนเอามือปิดหน้าแล้วร้องไห้เสียงดัง ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว

จอห์นเห็นเธอควบคุมตัวเองไม่ได้จึงสั่งผู้ช่วยของเขา "แจ็ค ไปส่งคุณผู้หญิงกลับบ้านก่อนเถอะ"

"ท่านประธาน ผมควรไปส่งคุณผู้หญิงกลับคฤหาสน์ฟัดด์ไหมครับ?"

ฉันคิดว่าเธอต้องการใครสักคนมาดูแลเธอ ส่งคุณผู้หญิงกลับคฤหาสน์ฟัดด์ และให้มาดามเลียห์ทำซุปให้เธอ นั่นจะช่วยทำให้อาการดีขึ้น

"ครับ ท่านประธาน"

มาดามเลียห์ทำซุปลิลลี่และพุทรา แล้วยกมาให้ เธอปลอบเวอเรียน "คุณหญิง ดื่มซุปเถอะค่ะ ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจ คุยกับฉันได้นะคะ

เวอเรียนนไม่พูด หลังจากผ่านไปสักพัก เธอก็ยืนขึ้นแล้วรีบออกไปข้างนอกคฤหาสน์

มาดามเลียห์รีบวางถ้วยซุป เธอตามเวอเรียนแล้วดึงเวอเรียนกลับมา "นายหญิง จะไปไหนคะ?"

"ฉันอยากไปสะพาน โบลท์ ซี จะไปตามหาฮีลตัน!"

แล้วยังมีตำรวจช่วยอีก มันไม่มีประโยชน์ที่คุณจะไปที่นั่น ถ้าคุณไม่คิดถึงตัวเอง ก็คิดถึงลูกในท้องบ้าง อย่าทำตามอารมณ์

เวอเรียนตาแดง เธอมองมาดามเลียห์ "แต่ฉันอยากตามหาฮีลตัน มาดามเลียห์ ให้ฉันไปเถอะ ฉันอยากเป็นคนแรกที่รู้สถานการณ์ของเขา"

คุณจะต้องพักที่คฤหาสน์ เพื่อนายน้อยนะคะ นายท่านจะจัดการเรื่องนี้เอง ก่อนหน้านั้น นายน้อยมาถามเรื่องการทำซุป เขาพูดถึงเรื่องที่หมอบอกว่าฮอร์โมนคุณต่ำ จึงต้องดูแลและเอาใจใส่มากขึ้น นายน้อยไม่เคยเข้ามาใกล้ครัวตั้งแต่เขายังเด็ก นายท่านสอนเขาว่าลูกผู้ชายต้องอยู่ห่างจากครัว แต่สำหรับคุณแล้ว เขามาปรึกษาเกี่ยวกับวิธีทำซุป นายหญิงคะ นายน้อยเป็นห่วงลูกในท้องของคุณมาก

เวอเรียนยืนไม่ไหว เธอทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้เลย ไม่สามารถช่วยเขาได้ ตอนนี้ เธอทำได้แค่นั่งอยู่บนเก้าอี้และรอข่าวร้าย

"มาดามเลียห์ ฮีลตันจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

"สวรรค์เข้าข้างคนดีอย่างนายน้อย เขาต้องมีชีวิตรอด เขาจะทิ้งนายหญิงกับ เจลลี บีน ไปได้ยังไง?"

"จริงสิ...ยังมี เจลลี่ บีน อีก เขาต้องไม่ตาย ถ้าเขาจากไปจริงๆ แล้วฉันกับ เจลลี่ บีน จะเป็นยังไง?"

เวอเรียนคว้าข้อมือมาดามเลียห์ "มาดามเลียห์ คืนนี้ ตอนที่ เจลลี่ บีน กลับมาจากโรงเรียน คุณอย่าบอกเธอเรื่องนี้นะคะ ฉันกลัวเธอจะรับไม่ไหว"

"แน่นอนค่ะ นายท่านฟัดด์สั่งพวกเราห้ามบอก เจลลี่ บีน นายหญิงคะ คุณต้องเข้มแข็งนะคะ ไม่อย่างนั้น ถ้าคุณปล่อยให้ เจลลี่ บีน รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเธอจะสงสัย เพราะว่าเธอเป็นเด็กฉลาด"

เวอเรียนพยักหน้าและเช็ดน้ำตา "จริงสิ จะให้เธอรู้ไม่ได้ว่ามีอะไรผิดปกติ พรุ่งนี้เช้าเฮีลตันจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัย..."

"นายหญิง ดื่มน้ำซุปชามนี้ก่อนค่ะ แล้วค่อยไปนอนพัก สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย"

เธอดื่มน้ำซุปอึกใหญ่จนหมดชาม

เวอเรียนนอนร้องไห้บนเตียงอยู่นาน เธอร้องจนเหนื่อยแล้วหลับไป

มาดามเลียห์เข้ามาห่มผ้าให้เธอ เธอนอนหลับไม่สนิท เธอขมวดคิ้วเหมือนกำลังฝันร้ายและคว้าแขนมาดามเลียห์ เธอพูดพึมพำ "ฮีลตัน...กลับมา...กลับมา..."

มาดามเลียห์ถอนหายใจ ค่อยๆเลื่อนมือเธอไปไว้ใต้ผ้าห่ม หันหลังกลับและปิดประตูก่อนออกจากห้องนอน

เมื่อเธอลงมาข้างล่าง นายท่านฟัดด์นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นถือไม้เท้าไว้ในมือ ถามเธอเสียงต่ำ "เธอเป็นยังไงบ้าง"

"นายหญิงนอหลับอยู่ แต่อารมณ์ยังไม่คงที่ค่ะ"

นายท่านถอนหายใจ "ปล่อยให้เธอหลับไปก่อน เจลลี่ บีน กำลังจะกลับมา พวกเธออย่าหลุดปากพูดล่ะ"

"ค่ะ นายท่าน"

รถเบนท์ลีย์สีดำขับเข้ามาในลานคฤหาสน์ฟัดด์ ลูอิสอุ้ม เจลลี่ บีน ลงจากรถ ทันทีที่ลงจากรถ เธอวิ่งเข้าไปในบ้านโดยมีกระเป๋าสะพายอยู่ข้างหลัง

เธอไปที่ประตู ไม่ได้ยินเสียงจากในบ้าน ยัยเปี๊ยกตัวจิ๋วเอียงศีรษะและมองเข้าไปข้างในจากทางเข้าประตูสักพัก

"ทุกคนอยู่ไหนกัน? ทำไมเงียบจัง? ไม่มีใครออกมาต้อนรับหนูเลย ฮึ่ม!"

เจลลี่ บีน ถือกระเป๋าใบเล็กของเธอเดินเข้ามาในบ้าน เธอเห็นคุณปู่ทำหน้าบึ้งตึงและนั่งอยู่บนโซฟา เธอวิ่งเข้าไปหา