เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 250 ฮีลตัน ได้โปรดอย่าผลักไล่ฉันไป

หลังจากที่เขาออกจากโรงพยาบาล จิตใจของซาเวียร์ ก็ครุ่นคิดถึงใบหน้าของหญิงสาวที่เขาพบที่โรงพยาบาล

ความคิดของเขานั้น ใบหน้าที่ดูสวยงามค่อย ๆ ซ้อนทับร่างหนึ่งที่ดูคุ้นเคย ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ ศีรษะของเขาดูเหมือนจะระเบิดออกมา และเจ็บปวดมากขึ้น

เขากุมขมับ ปิดดวงตาสีดำลง และหายใจเข้าออกช้า ๆ ลึก ๆ

เขาค่อนข้างแน่ใจว่า ว่าเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นมาก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้สูญเสียความทรงจำ

วันนี้ที่เขาไปโรงพยาบาล ก็เพื่อเข้ารับการตรวจรักษา แต่หมอได้บอกว่าสมองของเขานั้นไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไรเลย

เขาไม่ได้รู้เรื่องแหวนทองคำที่สวมอยู่บนนิ้วนางของเขามาก่อน เขาไม่รู้ว่าทำไมแหวนทองคำขาวนี้ถึงได้มาอยู่บนนิ้วมือของเขา แล้วที่มาของมันนั้นมาจากไหน นอกจากนี้เขายังไม่รู้เกี่ยวกับเจ้าของแหวนวงเดิมคนนี้ด้วย

แต่เมื่อแหวนถูกยูน่ากระชากออก ถึงเขาจะไม่ได้รู้สึกอะไร แต่หัวใจของเขาก็เจ็บปวดโดยไม่รู้ตัว

มันคงจะฟังดูคงเป็นเรื่องน่าตลก เพราะมันสติสัมปชัญญะของเขานั้นไม่รู้สึกอะไร แต่หัวใจของเขานั้นกลับไม่เป็นอย่างนั้น

ดูเหมือนว่าในร่างกายของเขานั้นจะมีจิตวิญญาณมากกว่าสอง มีวิญญาณอีกดวงหนึ่งนอนหลับอยู่ในร่างของเขาเช่นกัน

เขาเดินออกจากหน้าประตูโรงพยาบาลใกล้ ๆ นั้นมีแผงขายหนังสือพิมพ์เล็ก ๆ อยู่ข้าง ๆ

มีนิตยสารมากมายวางอยู่บนแผงขายร้านขายของ แวบแรกซาเวียร์สังเกตเห็นชายคนหนึ่ง ที่ดูเหมือนเขาได้ถูกตีพิมพ์บนปกนิตยสาร

ดวงตาของเขาเป็นประกาย เขาลดหมวกเบสบอลสีดำลงและซื้อนิตยสารนั่นกลับไป

เมื่อซาเวียร์กลับมาที่โรงแรม พร้อมกับนิตยสารเล่มนั้น เขาก็อ่านมันอย่างละเอียด

ถึงแม้ว่าชายที่อยู่บนปกนิตยสาร หน้าตาอาจจะดูเหมือนเขา แต่ซาเวียร์ก็มั่นใจว่าชายคนนี้ไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน

การพาดหัวข่าวที่สะดุดตาในการอ่าน:

[ผู้ประกอบการที่พวกเรารู้จักกันดีได้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตกลงทะเลและเสียชีวิตในทันที]

มือของ ซาเวียร์ เริ่มจะแข็งและลอยค้างอยู่ในอากาศ

ซาเวียร์ก็ขมวดคิ้ว และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจากบนศีรษะของเธอว่า “ผมไม่ใช่ ฮีลตัน

คนนี้ก็ไม่ได้สนใจเขา เธอเพียงแต่ส่ายหัวของเธอในอ้อมแขนของเขา และพูดด้วยเสียงร้องไห้อย่างน่าสงสารว่า “อย่าพยายามหลอกให้ฉันปล่อยคุณไปอีกครั้ง... ฉันจะยอมรับได้อย่างไรว่า ฉันนั้นได้ทำผิดพลาดลงไปอีก... คุณคือ ฮีลตัน ฟัดด์... คุณเป็นฮีลตันของฉัน... ฉันจะต้องยอมรับว่าฉันคิดผิดเหรอ... จะมีคนหน้าตาเหมือนเขาอยู่ในโลกนี้ได้ยังไง?!

“ผมบอกคุณไปแล้วว่าผมไม่ใช่เขา"

คุณเป็นนักโกหกตัวยง! คุณบอกว่าคุณจะกลับบ้านให้เร็วขึ้นในวันคริสต์มาส เราบอกว่าเราจะฉลองคริสต์มาสด้วยกัน และเราจะฉลองวันเกิดของคุณด้วยกัน... แต่ทำไมคุณถึงไม่รักษาสัญญาของคุณล่ะ

เวอเรียน ระบายอารมณ์ทั้งหมดของเธอออกมา และร้องไห้อย่างหมดหวังมากขึ้นเรื่อย ๆ

และขยับมือของเขาแล้วผลักเธอออกไปอย่างแรง “ผมขอย้ำกับคุณเป็นครั้งสุดท้าย ผมไม่ใช่ ฮีลตัน

เธอกัดริมฝีปากของเธอ และจ้องที่ใบหน้าของเขา "คุณโกหก! คุณมันเลว!

ซาเวียร์ ตระหนักว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด เขาจึงหันหลังกลับและเดินจากไป

เวอเรียน วิ่งไล่ตามเขาไปอย่างรวดเร็ว ขาของเขายาวและก้าวไปได้ไกลกว่าเธอมาก เธอจึงได้แต่วิ่งไล่ตามเขา และแทบจะตามเขาไปไม่ทัน

"คุณกำลังจะเดินไปไหน? ฮีลตัน คุณต้องกลับบ้านกับฉัน! "

ยื่นมือออกไปเพื่อที่จะจับมือของเขา แต่ซาเวียร์กลับสลัดมือของเธออย่างกะทันหัน เวอเรียนไม่ได้ตั้งหลักในสิ่งนี้ ร่างกายของเธอไม่ได้มั่น หลังจากที่เสียการทรงตัว เธอก็ล้มกระแทกเข้ากับราวบันไดที่อยู่ใกล้

“โอ๊ย... ”

หันหลังกลับไปมอง เขาเห็นหญิงสาวตัวเล็กจับราวบันไดด้วยมือข้างหนึ่ง และใช้อีกมือหนึ่งจับไหล่ของเธอที่ชนเข้ากับราวบันได ใบหน้าของเธอบูดเบี้ยว ในขณะที่เธอส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออกมา

"ผมบอกคุณแล้วว่าผมไม่ใช่ ฮีลตัน ฟัดด์ คนที่คุณกำลังพูดถึง

เวอเรียน ไม่ได้คิดว่าเขาจะเย็นชากับเธอขนาดนี้ เธอกัดริมฝีปากด้วยความเสียใจ และอดทนกับความเจ็บปวดบนไหล่ของเธอเพื่อตามเขาต่อไป