เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 252 ปลุกจิตสำนึกที่หลับไหลของเขา
เมื่อซาเวียร์ตื่นขึ้น ก็เป็นเวลาสามโมงเช้าแล้ว เขาเพิ่งตื่น และพยายามที่จะขยับแขนของเขาตอนที่เขาพบว่ามันถูกจับไว้แน่นโดยสิ่งที่เล็กนุ่ม
คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย
เขาลดสายตาลงเพื่อมองออกไป มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนหลับอยู่ข้าง ๆเตียงโรงพยาบาลของเขา
ซาเวียร์เห็นว่าเธอจับมือของเขาแน่น จึงพยายามดึงมือของเธอออกไป อย่างไรก็ตาม เวอเรียนไม่ได้หลับลึก ดังนั้นเธอจึงไหวตัวจากการกระทำของเขา และตื่นขึ้นมา
“ฮีลตัน?”
เธอเพิ่งตื่นขึ้นมา ดังนั้นเสียงของเธอจึงแหบแห้ง มีเสียงขึ้นจมูกอย่างรุนแรง
เธอมองไปที่ชายหนุ่มบนเตียงของโรงพยาบาลอย่างว่างเปล่า เธอมองเขาเป็นเวลานาน และความสดใสในดวงตาของเธอก็ค่อย ๆจางลง
ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของเธอยังคงเป็นซาเวียร์
ฮีลตันจะไม่จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชาที่แปลกประหลาดเช่นนี้
เวอเรียนคลายมือของเธอ และถาม "คุณยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า? ฉันจะโทรหา ดร.จาร์เร็ต"
อย่างไรก็ตาม ซาเวียร์พูดอย่างเย็นชาว่า "แม่งเอ๊ย ดร.จาร์เร็ตที่วางยาสลบผม และพาผมมาที่นี่นะหรอ คุณคิดว่าผมจะเชื่อใจเขาไหม?"
เวอเรียนขมวดคิ้ว "เป็นเพราะคุณไม่ให้ความร่วมมือ ดังนั้น ดร.จาร์เร็ต... "
"ทำไมผมต้องร่วมมือกับคุณด้วย? ผมควรร่วมมือกับคุณเพื่อค้นหาฮีลตันงั้นหรือ?"
แม้ว่าซาเวียร์ ที่อยู่ตรงเธอ จะเป็นบุคลิกที่สามของฮีลตัน แต่นิสัยของเขาก็แตกต่างจากฮีลตันมาก แม้ว่าฮีลตันปกติจะทำตัวเย็นชา แต่เขาก็ไม่ได้ไร้เหตุผลเหมือนซาเวียร์
“ซาเวียร์ คุณต้องได้รับการรักษาเดี๋ยวนี้ มีเพียง ดร.จาร์เรตเท่านั้นที่ช่วยคุณได้”
“ทำไมผมต้องเข้ารับการรักษาด้วยล่ะ?”
เวอเรียนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เธอไม่สามารถบอกซาเวียร์ได้ว่าเขาเป็นเพียงบุคลิกที่แตกแยกอันเป็นผลมาจากโรคสองบุคลิกภาพของฮีลตัน ถ้าซาเวียร์รู้เรื่องนี้ เขาจะไม่ให้ความร่วมมือกับการรักษา ยิ่งไปกว่านั้น เขาจะไม่ปล่อยให้ฮีลตันกลับมา
เมื่อเห็นว่าเวอเรียนเงียบไป ซาเวียร์จึงเอาผ้าห่มออก และลุกจากเตียง เขาใส่รองเท้ากำลังต้องการที่จะออกไป
เวอเรียนหยุดเขาด้วยการยืนอยู่ตรงหน้าของเขา “คุณไปไม่ได้!”
“ทำไมผมไปไม่ได้? หรือคุณพยายามกักขังผมอย่างผิดกฎหมาย?”
ซาเวียร์ตีแขนของเธอที่ขวางเขาอยู่ เขาเดินผ่านเธอ และไม่ต้องการที่จะมองเธอ
แม้ว่า เวอเรียนจะรู้อย่างชัดเจนว่าผู้ชายคนนี้ที่ทำร้ายเธอ ไม่สนใจเธอ และปฏิบัติกับเธอเหมือนคนแปลกหน้าไม่ใช่ฮีลตัน แต่เขาก็ยังคงมีใบหน้าและร่างกายของฮีลตัน ดังนั้นเธอจึงยังคงรู้สึกหดหู่อย่างมาก
ขณะที่ซาเวียร์กำลังจะออกไป เวอเรียนก็กัดฟันของเธอ และไล่ตามเขาไป กอดเขาไว้แน่นจากด้านหลัง
"ได้โปรด ... คืนฮีลตันกลับมาให้ฉัน"
'ฮีลตัน ได้โปรดกลับมา ได้โปรดกลับมาเร็ว ๆ...
เธอไม่รู้ว่าเธอจะทนกับเรื่องนี้ได้นานแค่ไหน เธอไม่รู้ว่าจะจัดการกับซาเวียร์อย่างไร
"ปล่อยนะ!"
มือของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้โอบกอดเขาจากด้านหลังเอวไปด้านหน้าของตัวเขาเหมือนเป็นเงื่อนชั่วคราว เขาไม่สามารถเอาตัวเองออกจากอ้อมกอดของเธอได้
"คุณไปไม่ได้ ซาเวียร์ ฉันจะไม่ปล่อยคุณไป!"
ดวงตาของซาเวียร์เต็มไปด้วยความไม่ทน เขาปลดมือของเวอเรียนออก และผลักเธอออกไปทันที “ถ้าคุณติดกับผมแบบนี้อีก คุณกำลังบังคับให้ผมโจมตีคุณ!”
“คุณไปไม่ได้!”
ซาเวียร์ผลักเวอเรียนที่ขวางเขาออกไป เรี่ยวแรงของเธอมีไม่มากนัก และซาเวียร์ก็ไม่ยับยั้งพละกำลังของเขาไว้เลย เวอเรียนเริ่มทรงตัวไม่อยู่ และเกือบล้มลงไปกองกับพื้น
อย่างไรก็ตาม ซาเวียร์ไม่สนใจเกี่ยวกับเธอเลย เขาเดินก้าวใหญ่และออกไปจากหอผู้ป่วย
วิลสันได้ยินการเคลื่อนไหวบางอย่าง และรีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ดร.จาร์เร็ต หยุดเขา!”
เพื่อที่จะหยุดซาเวียร์ไม่ให้ออกไป วิลสันต่อสู้กับเขาอย่างหนัก เมื่อมือของซาเวียร์กำลังจะจับคอของวิลสัน วิลสันก็ฉีดยาเข้าที่แขนของซาเวียร์อย่างรวดเร็วด้วยสายตาที่เฉียบคม และมือที่คล่องแคล่วของเขา
ซาเวียร์เป็นลมล้มลงกับพื้น
“ฮีลตัน!” เวอเรียนกรีดร้อง
วิลสันใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดคราบเลือดที่มุมปากของเขา เพื่อนคนนี้ใช้กำลังทั้งหมดเพื่อต่อสู้กับเขา!
"เขาไม่เป็นไร แต่เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป"
“ทันทีที่เขาตื่นขึ้น เขาก็อยากจะออกไป เขาจะไม่ให้ความร่วมมือในการรักษา”
"ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเราบอกให้ซาเวียร์รู้ว่าเรากำลังขับไล่เขาออกไปโดยการปลุกจิตสำนึกของฮีลตัน เขาจะปฏิเสธการรักษามากยิ่งขึ้น เมื่อสังเกตพฤติกรรมของ ซาเวียร์ในตอนนี้ เขาจะไม่เต็มใจที่จะมีจิตสำนึกร่วมกับฮีลตันอย่างแน่นอน"
“ดร.จาร์เร็ต ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี?”
วิลสันอุ้มซาเวียร์ที่หมดสติขึ้นมา เขาพูดว่า "พาเขาไปที่ฐานทางการแพทย์ส่วนตัวของผม"
ในกลางดึก วิลสันย้ายซาเวียร์ไปที่ฐานทางการแพทย์ของเขา
เมื่อพวกเขามาถึงอาคารสีขาวกึ่งวงรีขนาดยักษ์ ดวงตาของเซรีนก็เบิกกว้างมาก
นี่มันเหมือนกับนิยายวิทยาศาสตร์!
เมื่อเปิดประตู เธอเห็นวิลสันวางฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนเครื่องระบุลายนิ้วมือ หลังจากผ่านไปสามวินาที มีเสียงบี๊บดังขึ้น และมีเสียงหุ่นยนต์ตามมา
"ลายนิ้วมือตรงกัน ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ อาจารย์"
เซรีนดูเหมือนคนโง่ เมื่อเธอเข้าไป เธอดูเหมือนคนบ้านนอกที่เพิ่งมาถึงเมืองใหญ่ "อาจารย์ ที่ของคุณทันสมัยมาก!"
"คุณชอบมันไหม?"
วิลสันลดสายตาของเขาลงเพื่อมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กที่โง่เขลา เซรีนพยักคางของเธอ “มันวิเศษมาก”
วิลสันโค้งริมฝีปากบางของเขา อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเวอเรียนอยู่ตรงนั่น เขาจึงไม่ได้พูดอะไร เขาพาฮีลตันไปที่เตียงสุดไฮเทคที่มีพื้นผิวแข็งซึ่งดูเหมือนจะเป็น ϺRΙ
เวอเรียนถามว่า "ถ้าเขาตื่นขึ้นมา และต้องการออกไปอีกล่ะ? เราไม่สามารถใช้ยาเพื่อทำให้เขาสลบซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรอกนะ"
วิลสันวางฝ่ามือลงบนเครื่องระบุลายนิ้วมือ และปลดกุญแจมือบนเตียงออก
วิลสันมองไปที่เวอเรียนอย่างจริงจัง และพูด "ถ้าคุณเห็นด้วย ผมสามารถใส่กุญแจมือเขาได้เลย ตราบใดที่ผมไม่ใส่รหัสผ่านเพื่อปลดล็อกมัน ก็จะไม่มีใครพาเขาออกไปจากที่นี่ได้"
เวอเรียนกัดริมฝีปากของเธอ และมองไปที่ชายหนุ่มบนเตียง ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย “ดร.จาร์เร็ต คุณต้องทำแบบนี้ใช่ไหม?”
“พละกำลังของซาเวียร์เป็นสิ่งที่ไม่ควรมองข้าม นอกจากนี้เขายังไม่มีความเห็นอกเห็นใจคุณเลย หากเราไม่ทำเช่นนี้กับเขา เราจะให้การรักษาแก่เขาไม่ได้เลย”
การใส่กุญแจมือเขาไว้กับเตียงเหมือนนักโทษก็เหมือนกับการทำลายศักดิ์ศรีของเขา พวกเขาปฏิบัติกับเขาราวกับว่าเขาเป็นคนโรคจิต
เวอเรียนคงจะเจ็บปวดอย่างแน่นอน
“คุณลองคิดดูดี ๆ นะ”
วิลสันดึงเซรีนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอออกไป
ขณะที่เธอพูดด้วยเสียงเงียบว่า "ฮีลตัน... ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันไม่อยากทำแบบนี้ แต่ซาเวียร์ไม่ให้ความร่วมมือ ฉันอยากให้คุณกลับมาอย่างมาก ฉันคิดถึงคุณมาก... ฉันเคยบอกว่า ในสายตาของฉันคุณเหมือนคนทั่วไป และฉันจะไม่กลัวคุณ ฉันจะไม่ถือว่าคุณเป็นคนโรคจิตเหมือนซีลา แต่ตอนนี้... ฉันทำได้แค่ใช้วิธีนี้เพื่อเก็บคุณไว้ข้างฉัน ฉันกลัวว่าซาเวียร์จะหนีไป ฉันกลัวว่าเขาจะพรากคุณไป และคุณจะไม่กลับมาอีก... ฉันไม่อยากเสียคุณไปอีกแล้ว...
และรู้สึกสะเทือนใจ เธอสะอึกสะอื้น และดึงแขนเสื้อของวิลสันเพื่อเช็ดจมูกของเธอ "นี่เป็นวิธีเดียวที่เราทำได้ใช่ไหม? คุณใส่กุญแจมือฮีลตัน และเวอร์เรียนก็ทุกข์ใจมาก ถ้าคุณใช้การบำบัดด้วยการใช้ไฟฟ้ากระตุ้นเขาในภายหลัง
วิลสันพูดอย่างเย็นชาเหนือหัวของเธอว่า "คุณเช็ดเสร็จหรือยัง?"
เซรีนรีบปล่อยแขนเสื้อของเขา หนังศีรษะของเธอรู้สึกชาขณะที่เธอตอบอย่างเก้ ๆ กัง ๆ "ฉันเสร็จแล้ว"
“ดร.จาร์เร็ต คุณทำได้แล้ว”
วิลสันพยักหน้า เดินเข้าไปทันที แล้วกดปุ่มเปิดใช้งาน ข้อมือของฮีลตันถูกใส่กุญแจมือแน่นกับเตียงไฮเทค
วิลสันพูดว่า "ตอนนี้ซาเวียร์ไม่สามารถหนีไปไหนได้แล้ว ที่นี่มีอุปกรณ์มากมาย จึงมีรังสีมากมาย คุณกำลังท้อง คุณควรกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนดีกว่า"
เซรีนจับมือของเวอเรียนและเกลี้ยกล่อมเธอ "เวอเรียน ฉันจะไปกับเธอกลับไปนอนก่อนเถอะนะ วิลสันอยู่เฝ้าที่นี่ จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
เวอเรียนไม่ดื้อดึงอีกต่อไป เธอต้องการพักผ่อนเพื่อประโยชน์ของลูกน้อย
...
เช้าวันรุ่งขึ้น ในวิลล่าของครอบครัวยาเมส...
"คุณหนูครับ เราเพิ่งได้รับข้อมูลของซาเวียร์"
ใบหน้าเล็ก ๆ ที่บอบบางของยูนาเต็มไปด้วยความโกรธ “ใครกล้าเอาผู้ชายของฉันไป?”
คนดูแลบ้านพูดว่า "เป็นนายน้อยของตระกูลจาร์เร็ตใน นอร์ท ซิตี้"
ยูนาขมวดคิ้ว “ตระกูลจาร์เร็ต?”
คุณอาจไม่รู้จักตระกูลจาร์เร็ตใน นอร์ท ซิตี้ มากนัก ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาครอบครัวจาร์เร็ตเป็นครอบครัวที่มีความสำคัญน้อยมาก และสมาชิกในครอบครัวก็ลึกลับมาก มีน้อยคนนักที่จะรู้จักตัวตนที่แท้จริงของพวกเขา แต่ครอบครัวจาร์เร็ตเป็นครอบครัวที่มีอำนาจมาก คุณครับ ถ้าคุณต้องการไปเพื่อเอาคนของคุณคืน คุณไม่สามารถใช้กำลังมากเกินไป ถ้าคุณทำให้สมาชิกในครอบครัวของครอบครัวจาร์เร็ตโกรธ
“นายน้อยแห่งตระกูลจาร์เร็ตงั้นเหรอ? อย่าบอกนะว่าอำนาจของตระกูลจาร์เร็ต มากกว่าตระกูลยาเมสของพวกเรา?” ยูนามีสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม
คนดูแลบ้านหยุดชั่วคราวก่อนจะพึมพำ "อาจจะเป็นเช่นนั้น"
"หืม ซาเวียร์เป็นคนของฉัน แม้ว่านายน้อยจาร์เร็ตจะมีเหตุผลมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถพาผู้ชายของฉันไปภายใต้การดูแลของฉันได้!”
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 252 ปลุกจิตสำนึกที่หลับไหลของเขา ออนไลน์ฟรี
ที่ผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า's บทที่ 252 ปลุกจิตสำนึกที่หลับไหลของเขา เล่ห์รัก ท่านประธาน , รายละเอียดของเรื่องน่าตื่นเต้นอย่างยิ่ง ความรักของนักแสดงนำชายและหญิงอยู่ในจุดบอด ไม่ใช่แค่ความรักที่บริสุทธิ์ แต่ผู้เขียน โอเอสเต้ ลูน่า ก็ต้องการถ่ายทอดปัญหาเพิ่มเติมเช่นกัน เป็นไปได้ไหมว่าใน เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 252 ปลุกจิตสำนึกที่หลับไหลของเขา ความรักของนักแสดงนำชายและหญิงสามารถมารวมกันได้? ครอบครัวพระเอกจะรับไหม? ติดตาม เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 252 ปลุกจิตสำนึกที่หลับไหลของเขา ที่ th.readeraz.com
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 252 ปลุกจิตสำนึกที่หลับไหลของเขา
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 252 ปลุกจิตสำนึกที่หลับไหลของเขา