เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 274 สมบัติครึ่งหนึ่งจะเป็นของ เวอเรียน มอนท์

เจมส์พยักหน้า "หมอ บอกความจริงมาเถอะ ผม...ผมมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน?"

ถ้าคุณดูแลร่างการดี ๆ ก็เป็นไปได้ที่คุณจะมีชีวิตอยู่ต่ออีกสิบปี ในกรณีที่กล้ามเนื้อหัวใจอักเสบเฉียบพลัน มันจะดีที่สุด ถ้าคุณหลีกเลี่ยงไม่ไปกระตุ้นมันอีก ถ้าเราไม่ได้ช่วยชีวิตคุณได้ทันเวลา

หลังจากหมอออกไปแล้ว เจมส์เรียกผู้ช่วยเข้ามา

"ฉันอยากพบทนาย ซาเวียร์บอกเขาให้มาพบฉันที่โรงพยาบาล"

"ครับ ท่านประธาน"

ถ้าเขามีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน มีบางอย่างที่เขาควรจะทำ

บางทีพระเจ้าอาจกำหนดให้เขาได้พบกับลูกสาวในเวลานี้ หลายปีมานี้ เขาคิดถึงลูกที่เขาคิดว่าตายไปแล้วในตอนนั้น แต่ตอนนี้ การปรากฎของเวอเรียน ได้เติมเต็มตวามปรารถนาของเขา

"ท่านประธาน ท่านแน่ใจเหรอครับว่าจะแบ่งสมบัติครึ่งหนึ่งให้คนอื่น?"

"ฉันแน่ใจ สมบัติครึ่งหนึ่งฉันจะยกให้ภรรยาของฉัน ซาร่า และอีกครึ่งเป็นของเวอเรียน"

ทนายซาเวียร์ ไม่เข้าใจเจตนาของเขา "ท่านประธาน ผมไม่เข้าใจ..."

คุณไม่ต้องรู้เหตุผลหรอก ผมตัดสินใจแล้ว หลังจากผมตาย คุณต้องแน่ใจว่าสมบัติครึ่งหนึ่งจะเป็นของ

เขาติดค้างโจลินกับลูกมากเหลือเกิน เขาไม่สามารถให้ความรักของพ่อ เมื่อเขายังมีชีวิตอยู่ เขาชดเชยให้เธอได้แค่สมบัติของเขา

ทนายซาเวียร์พยักหน้า "วางใจได้เลยครับ ท่านประธาน ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้ ท่านไว้ใจผมได้เลยครับ"

ที่หน้าห้องคนไข้ เจนไปห้องน้ำ แล้วเมื่อเธอกลับมา เธอได้ยินบทสนทนาระหว่างพ่อของเธอกับทนายซาเวียร์

พ่อของเธอต้องการยกสมบัติครึ่งหนึ่งให้ เวอเรียน มอนท์!

เจนคิดกับตัวเอง 'อะไรที่ทำให้ เวอเรียน มอนท์ ได้รับสิทธิพิเศษ! นามสกุลของเธอไม่ใช่ ฟัดด์ ด้วยซ้ำ ทำไมเธอถึงได้สมบัติครึ่งหนึ่งจากคุณพ่อ!"

เจนกำหมัดไว้แน่น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อเวอเรียน เธอคือลูกแท้ ๆ ของคุณพ่อ แต่พ่อของเธอ...ปฏิบัติกับเวอเรียนดีกว่าเธอ! เธอและแม่ต้องแบ่งสมบัติกันคนละครึ่ง แต่เวอเรียนไม่ควรจะได้อีกครึ่งของเธอไป!

ในผับแห่งหนึ่ง เจนสวมชุดกระโปรงสั้นสีดำแต่งหน้าเข้ม นั่งดื่มเหล้าตรงเคาน์เตอร์

ในใจเธอมีแต่ความโกรธและความอิจฉา

ชายหนุ่มถือแก้วชาเย็นอยู่ในมือ เดินเข้ามาหาเจน "ว้าว ทำไมผู้หญิงสวยอย่างคุณ ถึงมาดื่มคนเดียวล่ะ ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนหรอ? ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณไหม?"

เขาวางมือสกปรกลงบนไหล่เธอ

เธอจ้องเขม็งไปที่มือเขา แล้วออกคำสั่ง "ไปให้พ้น!"

เขาไม่อยากยุ่งกับเธออีก เขาถือแก้วของเขาแล้วเดินออกไป ปล่อยคนเดียว

ท่ามกลางผู้ชายพวกนี้ ไม่มีใครที่จะเทียบกับฮีลตันได้ เธอชื่นชมเขาตั้งแต่เด็ก เขาเป็นคนมีความสามารถ เขาเป็นเหมือนพระเจ้า ถ้าเขาต้องการจะทำอะไรสักอย่าง เขาก็ต้องทำให้สำเร็จ ทำไมผู้ชายดีๆอย่างเขาต้องตกหลุมรักผู้หญิงธรรมดาอย่างเวอเรียนด้วย...

เจนรู้สึกเมาเล็กน้อย เธอซบลงบนเคาน์เตอร์บาร์ แล้วน้ำตาก็ไหลลงมา

พ่อกับพี่ชายของเธอเหมือนก็กันทั้งคู่ พวกเขาอยู่ข้างเวอเรียน