เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 278 ไซออน ฟัดด์ ปรากฏตัว!

เวอเรียนพิงไหล่เขา ขณะที่พวกเขากำลังเดินอยู่ เธอพยายามหาเรื่องคุย

แต่ฮีลตันยังคงเงียบ

เธอหยิกแก้มเขาเบา ๆ แล้วถามด้วยความสงสัย "ฮีลตัน ทำไมคุณไม่สนใจฉันล่ะ?"

เขาไม่ตอบคำถามของเธอ แต่ถามเธอแทน "คุณหนาวไหม?"

เธอส่ายหัว "ฉันไม่หนาวหรอก"

เธอยื่นมือออกไปคว้าเกล็ดหิมะ แล้วเธอก็เล่นซน แตะมืออันเย็นเฉียบของเธอที่คอของเขา

เธอมองเขาแล้วยิ้ม "คุณหนาวไหม?"

เขากอดเธอแน่นขึ้น ดันเธอขึ้นไปบนหลัง แล้วรัดไว้แน่น "คุณต้องโดนลงโทษ"

เธอปัดหิมะที่ยังไม่ละลายบนผมด้านหลังของเขา "ฮีลตัน ผมของคุณกลายเป็นสีขาวแล้วจริงๆ"

เขาบ่นพึมพำเสียงเบา

เธอพูดที่ข้างหูเขา "ฉันได้ยินคนอื่นพูดมาว่า คนที่ผมกลายเป็นสีขาว ตอนตอนหิมะตกครั้งแรกจะแก่ไปด้วยกัน แต่ฉันสงสัย ว่าคุณจะทิ้งฉันไปก่อนตอนเราแก่ ก็คุณแก่กว่าฉันตั้งแปดปี เมื่อถึงตอนนั้น ฉันคงรู้สึกเดียวดายและสิ้นหวัง"

เขาหยุดเดิน เขาเหลียวมาด้านข้างมองหญิงสาวที่อยู่บนไหล่ของเขา ผ่านหิมะที่โปรยลงมา แล้วเขาก็พูดทีละคำ "ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณไว้คนเดียว"

สายตาที่เขามองมา ไม่เคยจริงจังมากไปกว่านี้อีกแล้ว

เวอเรียนไม่ได้ยินความในใจที่เธอพูดออกไป "คุณต้องรักษาคำพูดนะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะไปหาคนอื่นถ้าคุณทิ้งฉันไปก่อน"

"ถ้าผมทิ้งคุณก่อน ผมจะพาคุณไปก่อนจะทิ้งคุณ"

เธอจำได้ "เรา...เราเคยพบกันครั้งนึง"

เขาขำ พวกเขาเคยพบกันมากกว่าหนึ่งครั้ง

แต่ก็ดีแล้วที่เธอจำได้ ว่าพวกเขาเคยพบกันครั้งนึง

เวอเรียนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอจ้องเขาแล้วพูด "คุณ...คุณคือคนที่เรียกฉันว่าที่รัก ที่เมืองเอส เมื่อวันก่อนนี่?"

เขายอมรับอย่างตรงไปตรงมา "ใช่ ผมเอง"

เธอถอยหลังไปสองสามก้าว เมื่อเขาเข้ามาใกล้เธอ เวอเรียนเกือบตกจากเตียง เขาคว้าเอวเธอแล้วดึงกลับมา

"ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงต้องหนีผมไปไกลขนาดนั้น?"

โดยความจริงแล้ว ไซออนก็คือฮีลตัน เธอยังเอาชนะกำแพงในใจไม่ได้ เธอผลักเขาออกเบา ๆ "คุณ...อยู่ให้ห่างจากฉันดีกว่า

ไซออนเหมือนจะพูดง่ายกว่าเมื่อเปรียบกับซาเวียร์ แต่เวอเรียนยังไม่คุ้นเคยกับเขา เธอไม่รู้ว่าจะเข้าหาเขายังไง

เธอรีบลุกหนีออกจากเตียง ไซออนตามเธอไปทุกที่ที่เธอไป

เธอเรียกวิลสันให้มาคุมเขาไม่ได้

เธอเดินไปรอบบ้านประมาณครึ่งชั่วโมง รู้สึกเหนื่อยใจ เธอกุมศีรษะแล้วพูด "ขอร้องล่ะ หยุดตามฉันเถอะ"

เขาเดินเข้ามาหาเธอ ดวงตาเศร้า "คุณจะโทรบอกหมอให้มาขังผมอีกเหรอ?"

เวอเรียนตกใจ "คุณ...คุณรู้ได้ยังไง? ไม่ ฉันไม่ทำแบบนั้นแน่นอน"

เขากุมมือเธอ " อย่าฆ่าผม ได้ไหม? ผมแค่อยากจะอยู่กับคุณ"