เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 288 คุณกำลังพยายามฆ่าผมเหรอ มาดามฟัดด์
เวอเรียนมีท่าทางงุนงงขณะที่เธอจ้องมองเขา
“ตอนนี้บ้าไปแล้วเหรอ?”
ฮีลตันอุ้มเธอไปที่เตียงโดยให้ขาทั้งสองข้างของเธอห้อยออกมาด้านข้าง ฮีลตันหยิบทิชชู่ออกมา แล้วเริ่มเช็ดเท้าสีขาวเล็ก ๆ ของเธอ
ด้านล่างของเท้าเธอสกปรกเล็กน้อย
ทันใดนั้นเวอเรียนก็เอื้อมมือไปหยิกใบหน้าของเขา
ฮีลตันไม่ขมวดคิ้วแม้แต่นิดเดียว และไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง เขาค่อนข้างชินกับการที่เธอทำเรื่องเล็ก ๆ แบบนั้น
เมื่อใดก็ตามที่เธอรู้สึกไม่แน่ใจ เธอมักจะหยิกใบหน้าของเขา และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำเช่นนั้น
หัวใจของเวอเรียนรู้สึกเต็มอิ่มเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสที่เป็นของแข็ง จากนั้นเธอก็เอนตัวไปกอดคอเขาแน่น ๆ ด้วยแขนทั้งสองข้าง
ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ของตัวเองได้ เธอจึงเริ่มร้องไห้อีกครั้ง “ฉันคิดว่าคุณถูกไฟเผาจนตายเพื่อที่จะช่วยฉัน…ฮีลตัน…ฉันกลัวมากกับเรื่องก่อนหน้านี้…”
ฮีลตันกอดเธอแน่นในขณะที่ลูบหลังเธอด้วยมือใหญ่ของเขา เขาถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า “ก่อนหน้านี้ผมบอกคุณว่า ผมจะไม่จากไปเร็วกว่าคุณ”
น้ำตาของเวอเรียนเริ่มไหลออกมาทันที เธอกำหมัดแน่น และทุบหลังเขาอย่างแรง เธอบอกว่า “ก่อนหน้านี้ฉันกลัวแทบตาย…”
“คุณพยายามจะฆ่าผมเหรอ มาดามฟัดด์?”
"อา?"
เธอลุกจากแขนของเขาอย่างลนลาน และสังเกตว่าเขาดูซีดเซียวจากความเจ็บปวด
เวอเรียนจับไปที่หน้าของเขา แล้วถามว่า "คุณไม่สบายตรงไหน ฮีลตัน?"
เธอหันกลับมาสนใจหลังจากเธอถามเสร็จ แล้วก็เลื่อนสายตาของเธอไปที่หลังของเขา
ใช่แล้ว เพื่อปกป้องเธอในตอนนั้น เขาปกป้องเธอจากคานไม้ที่ถล่มลงมาจากด้านบน ถ้าคานไม้นั้นไม่โดนเธอก็ต้องโดน... หลังของฮีลตัน
หน้าอกของเวอเรียนสั่นสะท้านขณะที่เธอพูดว่า “ฉันขอโทษ…ฉันขอ ... ขอดูหลังของคุณได้ไหม…?”
ฮีลตันนั่งอยู่ข้างเตียงในขณะที่หันหลังให้เธอ เวอเรียนถอดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างระมัดระวัง โชคดี ที่เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้านานเกินไป และเสื้อผ้าก็ไม่ติดบาดแผลของเขา
เวอเรียนคิดว่าเธอเตรียมใจมาแล้ว อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เธอถอดเสื้อของเขาออก และเมื่อเธอสังเกตเห็นรอยไหม้ที่หลังของเขา หัวใจของเธอก็บิดอย่างแรง
มันเป็นรอยไหม้ขนาดใหญ่ และมันดูน่ากลัวมากดังนั้นมันต้องเจ็บมาก
ก่อนหน้านี้เธอทุบหลังของเขาจริง ๆ...
เธอสูดจมูก และพูดด้วยดวงตาสีแดงที่ร้องไห้ “ฉันขอโทษ ฮีลตัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทุบแผลของคุณก่อนหน้านี้ มันยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?”
ในตอนนี้ เธอรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เมื่อฮีลตันได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้เพื่อเธอ
"คุณฟอร์ดช่วยชีวิตคุณนายฟอร์ดได้เต็มที่แล้ว ซึ่งนั่นเป็นเหตุให้เขาได้รับบาดเจ็บ แล้วทําไมคุณถึงต้องร้องไห้ล่ะ" ผมยังไม่ตาย
เขามองไปที่เธออย่างจริงจัง และพูดว่า “คุณฟัดดช่วยชีวิตมาดามฟัดด์เอาไว้ได้เต็มที่แล้ว ซึ่งนั่นเป็นเหตุให้เขาได้รับบาดเจ็บ แล้วคุณจะร้องไห้เพื่ออะไร? ผมยังมีชีวิตอยู่
เวอเรียนใช้มือปิดริมฝีปากบางของเขา แล้วพูดว่า “คุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคำนั้น”
จากนั้นเขาก็ลดศีรษะของเขาลง และกดหน้าผากของเขากับเธอพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ผมควรจะเป็นคนที่ต้องขอโทษ ถ้าผมพบคุณเร็วกว่านั้น
หัวใจของเวอเรียนรู้สึกราวกับว่ามันถูกเฉือนเมื่อพูดถึงลูกของเธอ ฮีลตันจะไม่เสียใจกับการสูญเสียลูกได้อย่างไร?
“คุณจะโทษตัวเองแบบนั้นได้อย่างไร ฮีลตันเรามี เจลลี่ บีน อยู่แล้ว และบางทีเราอาจจะมีลูกเพิ่มอีกในอนาคต แต่คุณเป็นคนเดียวที่ฉันมี”
พวกเขายังเด็ก และหากพวกเขาต้องการลูก พวกเขาจะมีโอกาสมากมายในอนาคต อย่างไรก็ตาม หากเธอต้องสูญเสียฮีลตัน จากนั้นจะเป็นการสูญเสียอย่างถาวร
มี ฮีลตัน ฟัดด์ เพียงคนเดียวในโลกนี้
ฮีลตันจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ที่ริมฝีปากของเขา เขาพูดว่า “งั้นผมคือคนสำคัญที่สุดในหัวใจคุณใช่ไหม?”
เวอเรียนกอดคอของเขา โน้มตัวเข้ามาใกล้ และจูบริมฝีปากบางของเขา…
จู่ ๆ ประตูห้องของพวกเขาก็ถูกเปิดออก
“แค๊ก แค๊ก!”
อาการไอที่น่าอึดอัดทำลายความสนใจของพวกเขา จากนั้นเวอเรียนก็ปล่อยฮีลตันอย่างลนลาน และนั่งลงด้านข้างในขณะที่หน้าแดงขึ้นอย่างหนัก
พยาบาลเข้ามาเปลี่ยนผ้าพันแผล และใส่ยาของฮีลตัน
"คุณฟัดด์ ถึงเวลาใส่ยาแล้ว”
ๆ' ของฮีลตันถูกทำลายโดยนางพยาบาล เขาจึงตอบกลับง่าย ๆ พร้อมกับสีหน้าขมขื่น
พยาบาลใช้ยาอย่างระมัดระวังที่หลังของฮีลตัน เธอกลัวว่าจะทำให้ร่างที่น่าเกรงขามคนนี้ไม่พอใจ
เวอเรียนรู้สึกอึดอัดที่ด้านข้าง บรรยากาศเงียบเกินไป เธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง เธอถามฮีลตันว่า “โอ้ ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ฉันถามพยาบาล พยาบาลบอกว่าคุณอยู่ห้องเก้า แต่ทำไมตอนนี้คุณอยู่ในห้อง 13 ล่ะ?”
คุณฟัดด์ จะแอดมิดเข้าห้องหมายเลขเก้า แต่คุณฟัดด์ต้องการอยู่ใกล้ห้อง 14 ของคุณมากขึ้น เขาจึงขอเปลี่ยนห้องกับผู้ป่วยคนนั้นในห้องเก้า
นั่นคือสิ่งที่ทุกอย่างดำเนินไป ...
เมื่อเวอเรียนเงยหน้าขึ้น เธอก็พบกับรอยยิ้มอันอบอุ่นของพยาบาล เธอหน้าแดง
นางพยาบาลกล่าวว่า “มาดามฟัดด์ คุณฟัดด์ห่วงใยคุณมาก เขายังคงต้องการอยู่ใกล้คุณมากขึ้นเมื่อเขาได้รับบาดเจ็บหนักเช่นนี้”
ฮีลตันเลิกคิ้วของเขา และเห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจคำพูดของพยาบาล เมื่อพยาบาลสังเกตเห็นท่าทางโกรธของชายหนุ่ม เธอก็หยุดพูดทันที
เธอพูดว่า “ฮีลตัน เนื่องจากเราผ่านเหตุการณ์ร้าย ๆ เช่นนี้มา
เวอเรียนพูดว่า ‘ยิ้ม’ และพยาบาลก็เห็นคุณฟัดด์ฉีกยิ้มออกมาจากใบหน้าที่เย็นชาของเขา เขายิ้มด้วยความเห็นอกเห็นใจ และก็น่ารักเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ยิ้มให้เธอ รอยยิ้มของเขาถูกส่งไปยังมาดามฟัดด์โดยตรง
ดูเหมือนว่าคุณฟัดด์รักภรรยาของเขาจริง ๆ
และตนที่เธอกำลังจะจากไป จู่ ๆ ฮีลตันก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เคาะประตูก่อนที่คุณจะเข้ามาในครั้งต่อไป
พยาบาลพูดไม่ออก
ใครจะมีเวลาเคาะเมื่อโรงพยาบาลยุ่งขนาดนี้!
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคุณฟัดด์ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนสนิทกับผู้อำนวยการจาร์เร็ต เขาจึงควรมีเส้นสายมาก และไม่ควรถูกมองข้าม
หลังจากที่พยาบาลออกไป เวอเรียนก็ทำหน้ามุ่ย และพูดว่า“ฮีลตัน คุณน่ากลัวสำหรับผู้หญิงจริง ๆ”
อ่าน เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 288 คุณกำลังพยายามฆ่าผมเหรอ มาดามฟัดด์
ผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า ที่ เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 288 คุณกำลังพยายามฆ่าผมเหรอ มาดามฟัดด์ ให้รายละเอียดที่น่าสนใจอย่างยิ่ง นางเอกใน บทที่ 288 คุณกำลังพยายามฆ่าผมเหรอ มาดามฟัดด์ เล่ห์รัก ท่านประธาน ที่มีบุคลิกเสรีนิยมและเข้มแข็ง ได้นำเรื่องราวมาสู่รายละเอียดที่คาดไม่ถึง ส่งผลให้ความรักของคนสองคนเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น นวนิยาย เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 288 คุณกำลังพยายามฆ่าผมเหรอ มาดามฟัดด์ ได้อัปเดตบทล่าสุดที่ th.readeraz.com อ่านชุดเต็ม เล่ห์รัก ท่านประธาน แล้ววันนี้
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 288 คุณกำลังพยายามฆ่าผมเหรอ มาดามฟัดด์
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 288 คุณกำลังพยายามฆ่าผมเหรอ มาดามฟัดด์