เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 305 ตอนนี ต้องทำอะไร

เรนตะลึงเล็กน้อย สายตาของเธอมืดลงสองสามวินาทีก่อนที่มันจะกลับมาเป็นปกติ เธอยกมือของเธอขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเจนอย่างนุ่มนวล “เรามาที่นี่เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับปัญหาของเธอในวันนี้ ทำไมเธอถึงพูดถึงเธอล่ะ? หรือความเสียใจของเธอเกี่ยวข้องกับเธองั้นหรือ?”

เจนกำหมัดแน่นยิ่งขึ้น เมื่อชื่อของเวอเรียนดังขึ้น เธอก็กัดริมฝีปากล่างของเธอ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “ฉันเป็นคนโปรดของพี่ชายมาตลอด ทำไมทุกคนถึงเข้าข้างเวอเรียนหลังจากที่เธอแต่งงานกับพี่ชายของฉัน? แม้แต่พ่อของฉันก็เข้าข้างเธอ เขาต้องการมอบทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้กับผู้หญิงคนนี้ เรน ฉันไม่เข้าใจ เวอเรียนมันมีอะไรดีนักหนา? ฉันโอเคที่พี่ชายของฉันเป็นดีกับเธอ แต่ทำไมพ่อของฉันถึงปฏิบัติกับเธออย่างดีด้วย”

"เธอพูดว่าอะไรนะ? คุณลุงอยากจะมอบทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของเขาให้กับเวอเรียนงั้นเหรอ?” เรนตกใจ

เจนตัวสั่นด้วยความโกรธ และเริ่มสะอึกสะอื้นขณะที่เธอระบายออก “แต่ทำไมล่ะ…เธอเป็นใครถึงได้รับการดูแลแบบนี้?! ฉันเป็นลูกสาวของพ่อ และเวอเรียนไม่ใช่ เธอจะเอาทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของพ่อฉันไปโดยไม่มีเหตุผลได้ยังไง? ฉันไม่สนใจทรัพย์สิน… แต่ฉันก็อดโมโหไม่ได้…ฉันทนทัศนคติของพ่อฉันไม่ได้!”

เรนคิดว่ามีบางอย่างแปลก ๆ ยิ่งเธอได้รับรายละเอียดมากขึ้นจากเรื่องนี้

ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ เจมส์ต้องการให้เธอทำการตรวจดีเอ็นเอ และตอนนี้เจนกำลังบอกเธอว่าเจมส์ต้องการมอบทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้กับเวอเรียน

เวอเรียนอาจเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเจมส์ กับรักแรกของเขางั้นหรือ?

เรนตกใจ

ถ้าเวอเรียนเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเจมส์นั่นไม่ได้หมายความว่าฮีลตัน กับเวอเรียน…เป็นลูกพี่ลูกน้องกันงั้นหรือ?!

“เจนนี่ ฉันสับสนมาก เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่?”

เจนพูดว่า “ฉัน…ฉันไม่รู้ว่าทำไมพ่อของฉันถึงเข้าข้างเวอเรียนมากขนาดนี้ เขาทะเลาะกับแม่ของฉันเพราะเธอด้วยซ้ำ เวอเรียนร่ายเวทย์อะไรใส่พ่อ และพี่ชายของฉันกัน? เธอหลอกพวกเขาได้อย่างไร?”

“บางทีเวอเรียนอาจจะเป็นคนดีจริง ๆ”

เจนยิ้มเยาะทันทีที่เธอได้ยินคำพูดของเจน "ดีงั้นเหรอ? ส่วนไหนของเธอดีกัน? เธอแค่แสร้งทำเป็นว่าดี มีเพียงพ่อ และพี่ชายเท่านั้นที่หลงกลด้วยภาพลักษณ์ที่บริสุทธิ์ของเธอ!”

แม่ของเซรีนหัวเราะ “เจ้าเด็กโง่ เราเป็นพ่อแม่ของแกแน่นอนว่าเราจะดีกับแก”

เซรีนหน้ามุ่ย “พวกคุณปฏิบัติต่อวิล…พวกคุณปฏิบัติกับจาร์เร็ตตัวน้อยดีกว่าหนู”

“ดูเด็กคนนี้สิ แกเรียกเขาว่าจาร์เร็ต ตัวน้อยเพราะเราเรียกเขาด้วยชื่อนั้นเหรอ?”

เซรีนกำลังดึงกระเป๋าสองสามใบพร้อมกล่าวว่า “แม่ พ่อไว้ฉันคุยกับพวกคุณทีหลังนะ ฉันต้องไปแล้วจริง ๆ”

ยังไงก็ตาม มีเนื้อตุ๋น และไก่ตุ๋ยอยู่สองสามซอง สองแพ็คใหญ่ที่สุดให้ลูกกับจาร์เร็ต ตัวน้อยนะ

เซรีนกลอกตาไปมาขณะที่เธอคิดว่า ‘วิลสันที่แสนจู้จี้นั้นไม่ชอบอาหารที่ไม่ดีต่อสุขภาพ และไม่มีคุณค่าทางโภชนาการแบบนี้’

เธอไม่มีความตั้งใจที่จะแบ่งอาหารกับวิลสัน เธอคิดว่ามันเป็นการสิ้นเปลืองที่จะแบ่งอาหารตุ๋นแสนอร่อยกับเขา

พ่อแม่ของเซรีนมาส่งเธอไปที่ชั้นล่าง วิลสันรอเธออยู่ในรถของเขาแล้ว

วิลสันเห็นเซรีนถือกระเป๋าหลายใบ เขาลงมาจากรถของเขา เดินเข้ามาด้วยขายาวของเขาขณะที่หยิบกระเป๋าจากมือเธอใส่ท้ายรถ

จากนั้นเขาเปิดประตูผู้โดยสารด้านหน้า วางมือบนไหล่ของเซรีนอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วให้เธอนั่งในรถ

เซรีนเป็นคนเชื่องช้ามาโดยตลอด เธอมักจะมีการแตะเนื้อต้องตัวกับวิลสันในที่ทำงาน ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่รู้สึกอะไรเมื่อวิลสันสัมผัสเธอ ในความเป็นจริงโดยมากเธอไม่รู้สึกอะไร

เพราะความไม่รู้สึกตัวของเธอนั้น ทำให้วิลสันแทบคลั่ง

ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยมองว่าเขาเป็นเพศตรงข้าม หรือเป็นผู้ใหญ่ที่สามารถเป็นแฟนของเธอได้