เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 307 ภรรยาของเขากลายเป็นคนขี้อิจฉา

ปีใหม่จีนใกล้เข้ามาแล้ว ฮีลตันงานยุ่งมากขึ้น เขาต้องรับมือกับงานที่เพิ่มมากขึ้นพอ ๆ กับการไปร่วมงานสังคมในสิ้นปีนี้

หลังจากเวอเรียนออกจากโรงพยาบาล ฮีลตันเอาใจเธอดุจเจ้าหญิงมามากกว่าครึ่งเดือน น้ำหนักของเธอเพิ่มขึ้นมาหลายกิโล เมื่อเทียบกับตอนที่เธอตั้งครรภ์

แต่เธอไม่แน่ใจว่าเธอเข้าใจผิดไปหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าเขากำลังหลอกให้เธอตายใจ

ช่วงนี้ ฮีลตันเมากลับบ้านมาบ่อย ๆ เขาหลับไปทันที ขณะกอดเธอหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เมื่อเวอเรียนอยากคุยกับเขา เขาก็หลับไปแล้ว

เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็อธิบายความรู้สึกแปลก ๆ นี้ไม่ได้

มันน่าโมโห เธอจึงส่งข้อความหาเซรีน

"บอกฉันหน่อย เธอคิดว่าสามีภรรยาจะรู้สึกเบื่อกันเป็นบางครั้งรึเปล่า?"

เซรีนเพิ่งตรวจคนไข้เสร็จตอนเธอได้รับข้อความ คงามคิดแรกหลังจากที่เธออ่านข้อความคือ 'ฮีลตันไม่สนใจเวอเรียน'

"ไม่มีทาง เธอกับเขาเพิ่งแต่งงานกัน เธอแน่ใจเหรอว่าเขาไม่ชอบเธอแล้ว?"

เวอเรียนกระตุกมุมปากเมื่อเธอแตะหน้าจอโทรศัพท์ด้วยนิ้วเรียว "หรือฉันคิดมากไปเอง?"

"เธอหมายความว่าเขาเริ่มไม่ชอบเธอแล้วงั้นเหรอ?"

เธออารมณ์ขึ้นหลังจากอ่านข้อความ เธอถูกเชอเนอร์ทิ้งและหักหลังมาก่อน เธอจึงเข้าใจความรู้สึกของเวอเรียน ยิ่งกว่านั้น ความรู้สึกที่เวอเรียนมีต่อฮีลตันนั้นลึกซึ้งกว่าที่เธอมีให้เชอเนอร์

เธอลืมเรื่องที่เชอเนอร์ทิ้งเธอไปแค่ไม่กี่วัน แต่มันต่างจากกรณีของฮีลตันกับเวอเรียน

ในที่สุด เธอปิดโทรศัพท์แล้วนอนหลับไป

ในบ้านมีแต่ความมืด เมื่อฮีลตันกลับถึงบ้านไม่เห็นแม้แต่แสงไฟ

เขาขึ้นไปข้างบนแล้วเปิดประตูห้องนอน เขาเห็นเงาของผู้หญิงนอนอยู่บนเตียง ผ่านแสงสลัวของดวงจันทร์ ข้างนอกหน้าต่าง

เขาคิดว่ามีบางคนพาตัวเธอไป หรือหนีออกจากบ้านอีกเพราะมีปัญหา

ๆ เดินเข้าไปหาเธอ เธอนอนใกล้ขอบเตียงจนเกือบจะตกเตียง โทรศัพท์มือถืออยู่บนพรมขนแกะที่อยู่บนพื้น

ฮีลตันถอนหายใจ เขาก้มตัวลงอุ้มเธอพลิกกลับขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เขาอยากให้แน่ใจว่าเธอนอนหลับอย่างสบาย แต่เขาก็ทำให้เธอตื่นอยู่ดี แม้ว่าเขาจะพยายาม ทำอย่างนุ่มนวลให้มากที่สุด

"คุณกลับมาแล้ว"

เสียงเธอฟังดูยังง่วงนอนอยู่ ถึงจะแหบแต่ก็ยังนุ่มนวลดุจสายไหม

เขาห่มผ้าให้เธอและดุเธอเสียงเบา "คุณนอนยังไงถึงได้เกือบตกเตียง?"

ความง่วงของเวอเรียนหายไป เธอจ้องเขา ซ่อนความไม่พอใจ และความเศร้าอยู่ในดวงตาสีดำ

ดูจากที่เธอจ้างเขาเงียบ ๆ แล้ว เขาจึงยื่นมือไปหยิกแก้มเธอ "คนขี้เซา"

เธอดึงมือเขาลงและมองที่นาฬิกาบนข้อมือ ของเขา "ตอนนี้กี่โมงแล้ว?"

เขาตอบ "สี่ทุ่มครึ่ง"