เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 310 คุณนายฟัดด์

ตอนที่เวอเรียนกำลังคิดว่า เธอควรถอดผ้าเช็ดตัวแล้วรอเขาอยู่ใต้ผ้าห่ม ประตูห้องน้ำก็เปิดออก

ฮีลตันกำลังเช็ดผมด้วยผ้าขนหนู เมื่อเขาเดินมาที่เตียง

เวอเรียนยืนอยู่ข้างเตียง ดูกระสับกระส่าย เขาจึงถาม "วันนี้คุณดูตื่นเต้นเกินไปนะ? นี่มันเลยสี่ทุ่มแล้ว คุณยังไม่ง่วงเหรอ?"

ปกติเธอจะเข้านอนเร็ว เวลาที่เธอเข้านอนดึก จะเป็นเพราะเธอนอนเยอะในตอนกลางวัน

เขาเข้าใจ ตอนนั้นที่เธอตั้งครรภ์เธอจะง่วงนอนบ่อย แต่ก็ไม่เข้าใจในเมื่อเธอไม่ได้ตั้งครรภ์ แต่ทำไมยังง่วงนอนอยู่ เขาไม่เคยเจอใคร ที่นอนเยอะเหมือนเธอ

ปกติฮีลตันจะนอนวันละหกชั่วโมง ก่อนที่เขาจะแต่งงานกับเวอเรียน บางครั้งเขาจะนอนแค่วันละสามถึงห้าชั่วโมง ถ้าตารางงานเขาแน่น แต่เขาก็ชินกับการนอนน้อยแล้ว เขาจึงดูไม่เหนื่อย

เวอเรียนกำผ้าเช็ดตัวไว้แน่น เธอประหม่าเมื่อเห็นเขามองเธอแบบนั้น "อืม...ให้ฉันช่วยเป่าผมให้คุณไหม?"

ฮีลตันมองเธอแล้วยิ้ม เขานั่งข้างเธอและส่งผ้าเช็ดตัวให้เธอ เวอเรียนปีนขึ้นไปบนเตียง คุกเข่าลงด้านหลังเขา เธอใจลอยและเป่าผมให้เขา

"ทำไมวันนี้คุณถึงดีกับผมล่ะ?"

"ฉันรู้ว่าคุณงานยุ่ง ก็เลยคิดว่าควรจะให้รางวัลคุณบ้าง"

ฮีลตันดึงเธอมากอดจากทางด้านหลัง เวอเรียนเสียการทรงตัวและล้มลงบนตักของเขา มองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

"ผมคุณยังเปียก..."

เขาเลื่อนนิ้วไปบนผิวหน้าที่นุ่มและเนียนของเธอ สายตาของเขาจ้องมองเธอเป็นเวลานาน

บางทีอาจเป็นเพราะเขาจ้องเธอ หรือเธอรู้สึกผิดที่ใส่ชุดชั้นในเซ็กซี่ แก้มเธอเลยแดงมากกว่าปกติ

เธอเล่นคอของตัวเองและหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องน่าขัน เขาก็พูดขึ้นมา "ไปนอนเถอะ ผมยังมีงานต้องทำ"

นี่เขากำลังไล่เธอเหรอ?

เวอเรียนกระทืบเท้าออกไปอย่างไม่เต็มใจ

เมื่อผ่านไปสักพัก เธอไม่สามารถกลับไปง้อเขาได้ เธอทุ่มเทใจทั้งหมดเพื่อเตรียมแผนในคืนนี้ เธอจะยอมแพ้ไปทั้งแบบนี้ไม่ได้

ก่อนหน้านี้เขาทำให้เธอตายใจ แต่ตอนนี้เขาไม่อยากแตะต้องเธอ นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันเนี่ย?

เธอหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับฮีลตัน "ฉัน!"

"อะไรอีก?"

แล้วพึมพำ เสียงของเธอเบาราวกับเสียงของยุง ฮีลตันไม่ได้ยินเสียงเธอเลย

"ก็...คุณก็รู้..."เธอพูดเสียงอ้อแอ้เหมือนคนเมาอีกครั้ง ฮีลตันไม่สามารถอ่านใจเธอได้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเข้าใจว่าเธอกำลังพยายามจะพูดอะไร

ฮีลตันไม่คิดว่าเธอจะถามถึง 'มัน' เวอเรียนมักจะปฏิเสธเขาเสมอ หาข้ออ้างมาพูด อย่างเช่นว่าเธอเหนื่อย

"อะไรนะ? ประจำเดือนคุณมาเหรอ?"

แล้วเขาก็ดึงเวอเรียนข้ามากอด แล้ววางมือบนหน้าท้องของเธอ น้ำเสียงของเขาถามด้วยความเป็นห่วง "คุณรู้สึกไม่ค่อยสบายเหรอ?"

เวอเรียนพูดไม่ออก แล้วเธอก็มองไปบนเพดาน