เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 316 ผิดตรงไหนที่ทิ้งภรรยาไปไม่ได้
สามวันแล้วตั้งแต่ที่ เจลลี่ บีน ก้าวเข้ามา ในคฤหาสน์ แชลโลว์ เบย์ ฮีลตันไม่มีโอกาสได้กอดเวอเรียน อีกทั้งยังต้องทนทุกข์กับโรคนอนไม่หลับอีก
คุชเห็นว่าฮีลตันมาถึง ฟัดด์ กรุ๊ป อย่างอารมณ์เสีย เขาคิดว่าควรทำอะไรสักอย่างกับชีวิตการแต่งงานที่ไม่สมดุลของเขา
"เจ้านายกับภรรยายังสบายดีกันอยู่ใช่ไหมครับ?"
ฮีลตันจ้องเขาอย่างเย็นชา "นายอยากจะถามอะไร?"
"ผมรู้สึกว่า...ช่วงนี้เจ้านายดูอารมณ์ไม่ดีนะครับ"
เขาบีบคิ้ว ดูเหมือนจะช่วยอาการปวดตาของเขาได้บ้าง แล้วตอบ "เจลลี่ บีน มาอยู่ที่บ้านด้วย และฉันก็นอนไม่หลับ"
คุชไม่รู้จะพูดอะไรดี
เขาแน่ใจว่าไม่ใช่เพราะ เจลลี่ บีน ยืนกรานที่จะนอนกับพวกเขา และนั่นทำให้ชีวิตการแต่งงานของพวกเขามีความเป็นส่วนตัวน้อยลงหรอกหรือ?
ในคืนที่สี่ ฮีลตันทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาจึงโทรหานายท่านฟัดด์ ให้ไปรับเธอที่โรงเรียน แล้วพากลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์เลย
เมื่อ เจลลี่ บีน เห็นว่านายท่านฟัดด์เป็นคนมารับเธอ เธอจึงถามด้วยความสงสัย "ทำไมคุณปู่ถึงมารับหนูล่ะคะ? หนูยังอยากอยู่ที่คฤหาสน์ แชลโลว์ เบย์ อยู่เลย!"
นายท่านฟัดด์มีเหตุผลที่จะปลอบใจเธอ "พ่อของหลานงานยุ่ง เพราะใกล้จะสิ้นปีแล้ว ทุกที่ก็จะจัดงานปีใหม่ พ่อกับแม่ของหลานจะอยู่ด้วยกันในวันปีใหม่ แล้วหลานจะเข้าใจเหตุผลเอง"
เจลลี่ บีน พูดเยาะเย้ย "ฮึ่ม คุณพ่อไม่ชอบที่หนูนอนกอดมอนตี้ตอนนอน เพราะคุณพ่อก็อยากกอดมอนตี้ตอนนอนเหมือนกัน"
"..." นายท่านฟัดด์ไอออกมาสองครั้ง
ในที่สุดฮีลตันก็ได้นอนหลับสบาย หลังจาก เจลลี่ บีน กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์
เขาได้กอดเวอเรียนซะที เวอเรียนอดที่จะถามไม่ได้ "ฉันไม่รู้ได้ยังไงกันนะ ว่าคุณเป็นโรคนอนไม่หลับ?"
"ผมไม่ได้อาการหนักขนาดนั้น และผมก็นอนหลับได้เพราะกอดคุณตอนนอน"
เธออดยิ้มไม่ได้ "ฉันรู้สึกว่าคุณจะปล่อยฉันไปไม่ได้เลยนะ"
ฮีลตันไม่ได้รู้สึกเขิน แต่เขายังกอดเธอแน่นขึ้น เขาก้มลงจูบขมับเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหนื่อยล้า "แล้วมันผิดตรงไหนที่ทิ้งภรรยาไปไม่ได้"
เวอเรียนควรจะรู้สึกอายหรือซึ้ง แต่ตอนนี้เธอค่อนข้างสงบ เธอซบบนอกเขาและฟังเสียงหัวใจของเขาเต้น เธอรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที
"ฮีลตัน ฉัน..."
"ถ้าเกิดว่าฉันเป็นลูกสาวของคุณอาขึ้นมา คุณยังจะอยู่กับฉันรึเปล่า?"
พวกเขาอาจเป็นญาติกันทางสายเลือดจริง ๆ
แต่เหมือนว่าฮีลตันจะหลับไปแล้ว
เขาอาจไม่ได้รู้สึกทรมานจากโรคนอนไม่หลับ แต่เหมือนว่าเธอจะเป็นโรคนอนไม่หลับแทน
เธอต้องเชิญลุงของเขามาอธิบายเรื่องทั้งหมดในวันพรุ่งนี้
หลังจากฮีลตันออกไปทำงาน เวอเรียนก็โทรหาเจมส์
เมื่อพวกเขามาถึงที่จุดนัดพบ ทั้งสองคนก็นั่งตรงข้ามกัน
เวอเรียนหยิบถ้วยชามาดื่มอย่างรวดเร็ว หลังจากดื่มไปอึกใหญ่ เธอก็พูดขึ้นมา "หนูเชื่อว่าคุณอาคงรู้ ว่าทำไมวันนี้หนูถึงเชิญคุณอามา"
เจมส์รู้เหตุผลนั้น "เธอรู้แล้ว..."
ก่อนที่เจมส์จะได้พูดจบ เวอเรียนก็ขัดจังหวะเขา "ใช่ค่ะ"
ท่าทางของเธอดูเย็นชา ดูไม่รู้สึกว่าเขาได้กลับมาเจอครอบครัวเลย
เจมส์กลืนน้ำลาย และมีความเสียใจอยู่ในแววตาของเขาเมื่อเขาพูด "ฉัน...ฉันขอโทษแม่ของเธอด้วย ถ้าหากในตอนนั้นฉันมีความกล้ามากกว่านี้ บางทีครอบครัวของพวกเรา..."
"ขอโทษเหรอคะ วันนี้หนูไม่ได้มาพบคุณอาเพื่อมาฟังคำขอโทษนะคะ"
"ฉันรู้ว่าเธอคงไม่ยอมรับฉัน..."
เวอเรียนห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล เธอมองเขาด้วยน้ำตาคลอ "คุณแน่ใจใช่มั้ยคะ ว่ามันไม่ได้เกิดจากความผิดพลาด?"
เจมส์รู้สึกขมขื่น เขารู้ว่าเธอไม่เต็มใจที่จะกลับมาอยู่กับเขา แต่ไม่คิดว่าเธอจะทำตัวห่างเหินกับเขาขนาดนี้
"เลือดของเธอกรุ๊ปเอบี แต่พ่อเลี้ยงกับแม่ของเธอมีเลือดกรุ๊ปเอ และฉันก็มีเลือดกรุ๊ปเอบี ฉันมีผลตรวจดีเอ็นเอยืนยันแล้ว...เราเป็นพ่อลูกกันโดยสายเลือด"
เธอกำมือที่วางอยู่บนโต๊ะไว้แน่น
เวอเรียนไม่แน่ใจว่าจะรู้สึกเสียใจหรือจะรู้สึกว่ามันน่าตลก เธอรู้สึกแสบตาและน้ำตาค่อย ๆ ไหลลงมา
"คุณแม่เป็นเมียน้อยหรือเปล่าคะ?"
เจมส์ตกใจ "เธอจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง? แม่ของเธอเข้มแข็งและมีศักดิ์ศรี เธอจะทำลายครอบครัวของคนอื่นด้วยการเป็นเมียน้อยของคนอื่นได้ยังไง? แม่ของเธอไม่เคยเป็นเมียน้อยของใคร
"แต่คุณน้าบอกหนูว่า คุณแม่เป็นเมียน้อยนะคะ"
เขาพยายามสงบลงหลังจากระงับความโกรธลงสักพัก "ฉันกับแม่ของเธอเป็นเพื่อนกันตอนที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัย เราเริ่มคบกันตอนนั้น แต่ครอบครัวของฉันได้จัดการเรื่องการแต่งงานของฉันไว้ตั้งแต่ตอนนั้น ฉันกลัวว่าแม่ของเธอจะเลิกกับฉันถ้าเธอรู้เรื่องนี้ ฉันจึงปิดเรื่องนี้มาตลอด
เวอเรียนหัวเราะเยาะ "แต่คุณแม่ก็ยังเป็นเมียน้อยอยู่ดี ท่านช่างน่าสงสารที่ถูกเก็บไว้ในเงามืดมาตลอด"
ความเศร้าและความเสียใจ เห็นได้จากสีหน้าของเจมส์ “ฉันขอโทษนะทุกอย่างเป็นความผิดของฉันเอง"
ด้วยความไม่พอใจ "ทำไมคุณถึงต้องการกลับมาหาหนู ทำไมคุณถึงอยากพิสูจน์เรื่องทั้งหมดนี้ด้วย? ทั้ง ๆ ที่คุณก็รู้ว่าหนูเป็นภรรยาของฮีลตัน คุณมาขอโทษหนูแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา? อย่างไรก็ตามหนูก็ไม่รู้เรื่องนี้อยู่ดี
ฉัน... ตอนที่ฉันเจอเธอครั้งแรก ฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนแม่ของเธอมาก ฉันอยากจะรู้ว่าเธอเป็นลูกของฉันหรือเปล่า ฉันจึงส่งคนไปสืบ และรู้ว่าเธอมีกรุ๊ปเลือดเอบี เธอรู้ไหมว่าตอนนั้นฉันมีความสุขแค่ไหน
อ่าน เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 316 ผิดตรงไหนที่ทิ้งภรรยาไปไม่ได้
ผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า ที่ เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 316 ผิดตรงไหนที่ทิ้งภรรยาไปไม่ได้ ให้รายละเอียดที่น่าสนใจอย่างยิ่ง นางเอกใน บทที่ 316 ผิดตรงไหนที่ทิ้งภรรยาไปไม่ได้ เล่ห์รัก ท่านประธาน ที่มีบุคลิกเสรีนิยมและเข้มแข็ง ได้นำเรื่องราวมาสู่รายละเอียดที่คาดไม่ถึง ส่งผลให้ความรักของคนสองคนเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น นวนิยาย เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 316 ผิดตรงไหนที่ทิ้งภรรยาไปไม่ได้ ได้อัปเดตบทล่าสุดที่ th.readeraz.com อ่านชุดเต็ม เล่ห์รัก ท่านประธาน แล้ววันนี้
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 316 ผิดตรงไหนที่ทิ้งภรรยาไปไม่ได้
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 316 ผิดตรงไหนที่ทิ้งภรรยาไปไม่ได้