เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 330 ยอมที่จะเสียทุกอย่างเพื่อเธอ

ฮีลตันเร่งเดินทางกลับไปบ้านของครอบครัวฟัดด์ ด้วยความเร็ว 100 ถึง 200 ไมล์ต่อชั่วโมง

เนื่องจากเป็นเวลากลางดึกแล้ว บ้านจึงเงียบมาก เขามองไม่เห็นเจลลี่ บีน หรือเซย์นีกำลังเล่นอยู่ และสิ่งที่เขาเห็นก็คือนายใหญ่ที่กำลังนั่งอยู่คนเดียวบนโซฟาดูเหมือนกำลังรอเขาอยู่

ฮีลตันเข้าไปในบ้านเต็มไปด้วยความรู้สึกรังเกียจ เขาไม่แม้แต่จะเรียกนายใหญ่ เขาถามตรง ๆ ว่า “คุณส่งรีอาน่าไปที่ไหน?”

นายใหญ่กำไม้เท้าของเขาในขณะที่จ้องมองเขาด้วยสายตาแก่ ๆ ของเขา เขารู้สึกโกรธเล็กน้อยหลังจากสังเกตเห็นว่าฮีลตันไม่สนใจแสดงความเคารพอย่างสิ้นเชิง เขาพูดว่า “ดูให้ดีว่าตอนนี้แกมีพฤติกรรมอย่างไร! ในขณะนี้เวอเรียนปลอดภัย! แกไม่จำเป็นต้องกังวล!”

“เธอก็ปลอดภัยเช่นกันถ้าเธออยู่เคียงข้างผม! คุณส่งเธอไปโดยไม่พูดอะไรสักคำดังนั้น ตอนนี้คุณคงจะมีความสุขใช่มั้ย? ความสงบสุขกลับคืนมาแล้ว! คุณเคยคิดบ้างไหมว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร!”

“ฮีลตัน ฟัดด์! แกคิดยังไงกับฉัน?! ฉันเป็นพ่อของแก! แกโกรธตั้งแต่ตอนที่บุกเข้ามาที่นี่! ฉันยังไม่ตาย! คำพูดของฉันยังคงเด็ดขาดในบ้านหลังนี้!”

ฮีลตันหายใจเข้าลึก ๆ ออร่าที่เย็นชาเล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขาในขณะที่เขายกแขนขึ้น และลูบคิ้วของเขา เขารวบรวมความตั้งใจทุกหยดเพื่อระงับความโกรธ และความตื่นตระหนกของเขา เขาพูดว่า “แน่นอนว่าคำพูดของคุณเป็นเด็ดขาดในบ้านหลังนี้ แต่คุณคิดว่ามันเหมาะสมหรือไม่ที่คุณจะส่งรีอาน่าไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ? เธอไม่ใช่คนนอก เธอเป็นลูกสะใภ้ของคุณ และแม่ของ เจลลี่ บีน!”

“ฮึ่ม” นายใหญ่ยืนขึ้นในขณะที่ถือไม้เท้าของเขา เขาจ้องมองไปที่เขา และพูดว่า “แกจะตะโกนกลางดึกไปเพื่อ? เจลลี่ บีน ยังคงหลับอยู่ แกกำลังพยายามปลุกเด็ก ๆ ให้มาฟังพวกเราทะเลาะกันงั้นเหรอ?”

ฮีลตันกัดฟัน และพูดว่า “ผมไม่อยากทะเลาะกับคุณ ดังนั้นบอกผมมาว่าตอนนี้รีอาน่าอยู่ที่ไหนกันแน่?”

“หืม ถ้าฉันไม่ได้ส่งเวอเรียนไปอย่างลับ ๆ แกคิดว่าจะยอมส่งเธอไปโดยเต็มใจหรือเปล่าล่ะ ไอ้ลูกสารเลว? ฮีลตัน ฟัดด์ ตอนนี้แกกำลังคิดอย่างชัดเจนหรือไม่? แกรู้ไหมว่าเรื่องนี้ร้ายแรงแค่ไหน? ถ้าฉันไม่ส่งเธอออกไป คุณป้าตัวซวยของแกจะเปิดโปงเรื่องอื้อฉาวให้คนทั้งโลกรู้ในวันพรุ่งนี้!”

สีหน้าของนายใหญ่ดูขมขื่นอย่างมาก เขาจับที่หน้าอกของเขาพร้อมกับพูดว่า “แกท้าฉันงั้นเหรอ ไอ้ลูกสารเลว!”

อย่างไรก็ตาม เสียงของฮีลตัน และตัวของเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไป สิ่งที่เหลืออยู่คือเสียงคำรามของเครื่องยนต์รถ

ในขณะที่จับโซฟา เขาพักอยู่พักใหญ่ หลังจากที่เขาสงบลงจู่ ๆ

“คุณปู่!”

เจลลี่ บีน วิ่งลงมาชั้นล่างในชุดนอนผ้าฝ้าย และรองเท้าแตะ

“โอ้ เจลลี่ บีน ทำไมหนูถึงลงมาล่ะ? ปู่ปลุกหนูงั้นหรือ?”

บีน วิ่งมาหา เธอกระพริบตาโตของเธอ ในขณะที่ถามพร้อมกับขมวดคิ้วว่า “คุณปู่

“ไม่ หนูได้ยินผิด”

“แต่หนูได้ยินเขาจริง ๆ…คุณปู่ คุณยังเรียกเขาว่าไอ้ลูกสารเลวด้วยซ้ำ คุณปู่ดุคุณพ่อ และทำให้เขาออกไปงั้นหรือ?”

นายใหญ่พูดไม่ออก