เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 355 พี่ชายเป็นเหมือนพระเจ้า

"ทำไมคุณสองคนถึงได้หย่ากันล่ะ?" ยานเดลถาม

เมื่อพูดถึงประเด็นนี้ เวอเรียนคิดว่ามันน่าตลก เธอยิ้มแล้วก็หัวเราะ "ที่จริงแล้วมันแค่เป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่ต้องขอบคุณความเข้าใจผิดนั้น มันทำให้ฉันรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขา"

"แล้วคุณไม่คิดถึงเขาเหรอ?"

"คิดถึงสิคะ แต่ฉันก็พยายามควบคุมตัวเองอย่างเต็มที่แล้ว"

เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "ถ้าคุณอยากเจอเขาจริง ๆ ผมส่งคนไปลักพาตัวเขา แล้วพามาที่นี่ได้นะ"

เวอเรียนรู้ว่าเขาพยายามทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น "ฉันไม่อยากเจอเขาหรอกค่ะ ฉันกลัวว่าฉันจะคืนดีกับเขา ถ้าฉันได้เจอเขาอีก"

"เอาอย่างนั้นก็ได้ ถ้าเขามาตามหาคุณ ผมจะไล่เขาไปให้ไกลจากคุณเอง"

เวอเรียนจ้องเขาด้วยสายตาว่างเปล่า เธอไม่คิดว่ายานเดลจะเป็นคนที่น่าหลงใหลขนาดนี้

เขาเลิกคิ้วขึ้น "คุณไม่เชื่อผมเหรอ?"

ไม่ใช่แบบนั้นเลย เธอแค่สงสัยว่าพี่ชายของเธอช่างเหมือนพระเจ้า

ผู้ชายที่ทำอาหารค่ำให้เธอ รับฟังทุกปัญหาของเธอ และสนับสนุนการตัดสินใจของเธอโดยไม่มีเงื่อนไข

ชาติที่แล้วเธอต้องเคยช่วยจักรวาลไว้แน่ ๆ พระเจ้าเลยมอบพี่ชายที่แสนดีอย่างเขามาให้เธอเป็นรางวัล

เช้าวันต่อมา ยานเดลตื่นแล้วแต่ซีลีนยังทำเป็นนอนหลับอยู่

มาดามกันท์สะอื้นเมื่อเธอพูด ดวงตาของเธอแดงและจับเวอเรียนไว้แน่น เวอเรียนรู้สึกได้ว่าเธอเสียใจและขอโทษจากใจจริง

เวอเรียนกอดเธอแล้วปลอบใจเธอ "มาดามคะ อย่าเศร้าไปเลยค่ะ ดูสิคะ หนูกลับมาแล้ว"

"จริงสิ ตอนนี้ลูกกลับมาแล้ว ในที่สุดแม่ก็เจอลูก เรนนี่

ถึงแม้ว่าตอนนั้นหนูจะถูกพาตัวไป หนูได้พบกับพ่อบุญธรรมที่ใจดีมาก พ่อบุญธรรมดูแลหนูดีมาก เขาไม่เคยบอกเลยว่าหนูไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเขา และเขาก็เลี้ยงดูหนูเหมือนหนูเป็นลูกแท้

"จริงเหรอจ๊ะ แม่ติดค้างพ่อบุญธรรมของลูกไว้มากเลย พ่อบุญธรรมของลูก...แม่จะมีโอกาสได้เจอเขาไหม? แม่อยากจะขอบคุณเขาด้วยตัวเอง"

เวอเรียนดวงตาหม่นหมอง "พ่อบุญทำของหนู...เขาตายไปแล้วเมื่อสามปีก่อนค่ะ"

"โถ ลูกรัก แม่เสียใจด้วยนะ เรนนี่ แม่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ลูกเศร้า"

เวอเรียนยิ้มแล้วส่ายหัว

มาดามกันท์จ้องเวอเรียนด้วยสายตาแห่งความรัก "เรนนี่ แม่กับพี่ชายตามหาลูกมาหลายปี มีช่วงหนึ่งที่เราคิดว่าจะไม่เจอลูกอีก...เรนนี่ ลูกยังรู้สึกโกรธพวกเราอยู่รึเปล่า?"

"ไม่หรอกค่ะ คุณไม่ได้เป็นคนทิ้งหนู ทำไมหนูต้องโกรธคุณด้วยล่ะคะ?"

เมื่อได้ยินว่าลูกสาวเรียกเธอว่ามาดามอย่างสุภาพ มันรู้สึกว่าห่างเหินกันเกินไป

มาดามกันท์รู้สึกไม่สบายใจ แต่เธอไม่อยากทำให้เวอเรียนลำบากใจ เพราะเธอเพิ่งจะได้กลับมา