เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 378 คุณขี้เหร่และผมก็ตาบอด เราช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกัน

เมื่อเวอเรียนออกมาจากห้องทำงานของหมอ ขาของเธอไม่มีแรงและเดินเซ ยานเดลเข้ามาช่วยประคองเธอ

"เรนนี่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หมอบอกว่าอาจจะเป็นแค่ชั่วคราว"

เธอสูดหายใจเข้าแล้วพูด "ฉันไม่ได้กลัวว่าเขาจะกลายเป็นคนตาบอดหรอกค่ะ แต่ฉันกลัวว่าเขาจะรับเรื่องนี้ไม่ได้มากกว่า"

ยานเดลเข้าใจดีว่าเธอหมายถึงอะไร คนมีทิฐิอย่างฮีลตันจะยอมให้ตัวเองตาบอดได้ยังไงกัน?

"ผมไม่คิดว่าฮีลตันจะเป็นคนเปราะบางขนาดนั้น คนที่มีความสามารถและประสบความสำเร็จในธุรกิจ คงไม่ใจแคบขนาดนั้น"

เวอเรียนพยักหน้า "ดูเหมือนว่าฉันจะปิดเป็นความลับไว้ไม่ได้ เพราะหมอต้องมาตรวจเขาอีกที เราบอกไปว่าเขาแค่ตาบอดชั่วคราวได้ไหมคะ? ฉันไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเป็นภาระมากเกินไป"

"ได้สิ"

เมื่อเวอเรียนกลับเข้ามา เธอก็เห็นฮีลตันนั่งพิงอยู่บนเตียง การที่เขานอนหมดสติมาหลายวัน อีกทั้งยังไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว จึงทำให้เขาดูอ่อนแอ

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้โกนเครา ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดน้อยลง

เธอควบคุมอารมณ์ก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง "หมอกำลังมาที่นี่"

"อืม" เขาตอบเสียงเบา

เวอเรียนคิดว่าเขาอยากจะถามว่า ทำไมเธอถึงไม่เปิดไฟ หรือทำไมเขาเห็นแต่ความมืด แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเลย

"ฮีลตัน คุณอาจจะรู้สึกทรมานหน่อยในสองสามวันนี้ หมอบอกว่าดวงตาของคุณบาดเจ็บเพราะควันไฟ คุณอาจตาบอดชั่วคราว แต่เขาบอกว่าคุณจะไม่ได้ตาบอดไปตลอด แค่พักผ่อนให้มากแล้วคุณก็จะดีขึ้น"

เวอเรียนไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เธอพูด จะปิดบังความจริงจากคนที่ฉลาดอย่างเขาได้

เธอพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่อยากให้เขาได้ยินความกังวลในน้ำเสียงของเธอ

เมื่อเธอคิดแบบนั้นแล้ว เธอก็น้ำตาคลอ

เขาต้องตาบอดเพราะปกป้องเธอ เธอจะไม่โทษตัวเองได้ยังไง? ในใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความเสียใจ

ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างฮีลตัน จะกลายเป็นคนตาบอดได้ยังไง?

น้ำตาของเธอไหลลงไปในคอของฮีลตัน เขาลืมตาขึ้นมาและค่อย ๆ ผลักเธอออก ก่อนจะสัมผัสใบหน้าที่้เปียกด้วยน้ำตาของเธอ

"คุณร้องไห้ทำไม?"

เธอสูดน้ำมูกแล้วตอบ "ผู้หญิงท้องอารมณ์จะไม่คงที่ ถ้าอยากร้องไห้ก็จะร้องออกมา หมอบอกว่ามันเป็นเรื่องปกติ"

"ถ้าผู้หญิงท้องร้องไห้ง่ายบ่อย ๆ และกลายเป็นโรคซึมเศร้า มันจะไม่ดีต่อลูกในท้องนะ"

"ฉันก็แค่อยากร้องไห้ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก เดี๋ยวฉันก็ดีขึ้นเอง"

หลังของเธอพิงกับอกของเขา ฮีลตันกอดเธอจากด้านหลัง เขาก้มลงจูบขมับเธอ แล้วพูดเสียงแหบ "ที่ผมตาบอดไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลย

"..."

เวอเรียนอึ้ง

เขารู้แล้วเหรอ?!

แล้วเธอก็ค่อย ๆ หันมาหาเขา "คะ...คุณรู้ด้วยเหรอ?"

"ผมไม่ได้โง่นะ ไม่ต้องบอกก็รู้ ถึงผมจะมองไม่เห็นก็เถอะ"

มันก็ไม่มีปัญหา บางทีที่กระจกตาของคุณโดนกดทับ เพราะคุณโดนของหนักล้มทับ เมื่อคุณดีขึ้นแล้ว