เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 382 รู้สึกดีที่กำจัดคู่แข่งไปได้

เรนหาข้อแก้ตัวที่จะไม่ต้องอยู่นานหลังจากทานอาหารเย็นแล้ว

"ฉันยังมีนัดกับคนไข้ที่คลินิก ฉันต้องไปแล้วค่ะ"

เวอเรียนลุกขึ้นแล้วยิ้มให้เธอ "ถ้าอย่างนั้น ดร.ไฮย์ดี้ เราจะไม่รั้งคุณไว้นะคะ ฉันรู้ว่าคุณงานยุ่ง ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องแวะมาเยี่ยมที่บ้านเรานะคะ"

ไม่ต้องแวะมาเยี่ยมถ้าไม่จำเป็น...

เรนอึ้งเมื่อเธอได้ยินคำนั้น

ท่าทางของเธอเปลี่ยนไป เธอมักจะใจเย็นอยู่เสมอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อเวอเรียนพูดยั่วเธอ

ฮีลตันตามเรนมา เมื่อเธอออกมาจากคฤหาสน์

เวอเรียนเห็นว่าพวกเขาพูดคุยกัน เมื่อเธอมองพวกเขาผ่านกระจกบานใหญ่

เรนดูเจ็บปวด แต่ฮีลตันดูสงบมาก มันไม่เหมือนว่าพวกเขาคุยกันเรื่องที่มีความสุขเลย

ที่ลานบ้าน

ฮีลตันบอกเรน "คุณไม่ต้องมาปรากฏตัวต่อหน้ารีอาน่าอีก เธอไม่ชอบคุณ"

เรนน้ำตาคลอเมื่อเธอมองฮีลตันและพูดเยาะเย้ย "ฉันมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอไม่ได้เพราะเธอไม่ชอบฉันงั้นเหรอ? ฉันเป็นเพื่อนคุณนะ ฮีลตัน คุณลืมไปแล้วเหรอว่าใครคือคนที่อยู่ข้างคุณ ตอนที่คุณเสียใจน่ะ?"

เธอยอมเสียสละเพื่อเขามาก มากกว่าที่เวอเรียนเคยทำ ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงแย่งเขาไปจากเธอ ทั้งที่ไม่ได้พยายามทำอะไรเลย?

ท่าทางของเขายังคงเย็นชาและใจเย็นอยู่ "ผมทำดีกับคุณในฐานะเพื่อน แต่คุณยังทำเรื่องทั้งหมดนั้นเพื่อแยกผมจากเมียของผมเหรอ? คนเป็นเพื่อนกันเขาทำแบบนั้นเหรอ เรน?"

"ฮีลตัน...นี่คุณหมายความว่ายังไง?"

มันรู้สึกดีมากที่กำจัดคู่แข่งไปได้อีกคน

ฮีลตันกับเวอเรียนกลับมาที่ห้องหลังจากพวกเขาพา เจลลี่ บีน เข้านอนแล้ว

เขานอนบนเตียงอยู่นานหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว แต่เวอเรียนก็ยังไม่ได้แต่งตัว

"คุณจะมานอนบนเตียงไหม?"

เวอเรียนยืนมองใบหน้าของตัวเองบนกระจก

รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธอเห็นชัดมาก เธอไม่เคยสนใจมันเลย หลังจากที่มัวแต่ดูแลฮีลตัน แต่เธอเริ่มรู้สึกอยากรักษาแผลเป็น หลังจากที่เรนพูดขึ้นมาตอนทานอาหารเย็น

ถึงจะเป็นแค่รอยแผลเป็นเล็กน้อย มันก็เพียงพอที่จะทำให้เธอรู้สึกว่า มันไม่ควรมาอยู่ตรงนี้ ในเมื่อเธอยังยืนอยู่ข้างฮีลตัน

แม้ว่าสะเก็ดแผลจะหลุดออกแล้ว แต่มันก็ยังเห็นชัดอยู่ เธอพยายามใช้ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวหลายชนิด แต่มันก็ยังคงเป็นรอยที่เห็นได้ชัดอยู่ดี

"ฮีลตัน รอยแผลเป็นบนใบหน้า ทำให้ฉันดูน่าเกลียดไหม?"

เขาตกใจเมื่อได้ยินเธอถามแบบนั้น แต่เขาก็ตอบเธอ "ถึงแม้ว่าคุณจะกลายเป็นหญิงแก่น่าเกลียด ผมก็ยังมองไม่เห็นอยู่ดี"

กลายเป็นเวอเรียนที่พูดไม่ออกแทน

เวอเรียนสวนชุดนอนแล้วรีบขึ้นไปบนเตียง เธอจับแผลแล้วพูดขึ้นมา "ฉันไม่แน่ใจว่ามันจะหายไหม ฉันจะไปถามหมอที่โรงพยาบาลละกัน"

เขาขมวดคิ้ว "คุณเพิ่งบอกเรนเองไม่ใช่เหรอ ว่าคุณไม่ได้สนใจเรื่องนั้น?"

เธอกลอกตา "ก็เพราะที่คุณเพิ่งจะพูดไปไง ใครจะไปอยากมีรอยแผลเป็นบนหน้า มันจะทำให้มีผลต่อรูปโฉมภายนอกน่ะสิ?"