เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 386 แหวนแต่งงานนี้ บอกให้รู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว!

เวอเรียนยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ไม่ใช่เพราะเธอได้ยินชื่อของเจอโรม แต่ทุกคนในห้องต่างก็พากันหันมามองเธอ

เธอรู้สึกอับอายขึ้นมาทันที

เจอโรมมองมาที่เวอเรียน

"เวอเรียน?"

เขายืนขึ้นและเดินเข้ามาหาเธอ เขาดึงเก้าอี้ออกมาให้เธอนั่งอย่างเป็นสุภาพบุรุษ "ไม่ได้เจอกันนาน เธอสวยขึ้นนะ"

ในใจของเวอเรียนรู้สึกปั่นป่วน เธอฝืนยิ้มอย่างสุภาพแล้วทักทายเขา "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"

"โอ้ ดูเหมือนว่าเจอโรมจะยังคิดถึงเวอเรียนอยู่นะเนี่ย!"

เวอเรียนหน้าแดง เธอไม่ได้รู้สึกลำบากใจ แต่เธอรู้สึกอาย

เจอโรมก็รู้สึกไม่ต่างกัน เขาชินแล้วที่เพื่อนแซวเขา แต่ความหมายของพวกเขาก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ เขาเปลี่ยนที่นั่งกับอีกคนแล้วไปนั่งกับเวอเรียน

ในห้องเต็มไปด้วยผู้คนและส่งเสียงดัง เจอโรมจึงไม่รีบร้อนที่จะคุยกับเวอเรียน

ในห้องมีเพื่อนผู้ชายหลายคน แต่ส่วนใหญ่ก็ยังมาไม่ถึง ผู้ชายส่วนใหญ่จะสูบบุหรี่ ไม่นานในห้องก็เต็มไปด้วยควันบุหรี่ เวอเรียนเกลียดกลิ่นบุหรี่ แล้วเธอก็ท้องด้วย จึงต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษ

เธอยกมือขึ้นแล้วพูดเบา ๆ "ฉันขอตัวไปห้องน้ำ ขอโทษด้วยนะ"

ขณะที่เวอเรียนกำลังจะออกไปเข้าห้องน้ำ ก็มีบางคนพูดขึ้นมา "ตามเธอไปสิ เจอโรม นายเรียกเธอว่าเวอเรียน แต่ไม่ใช่มิสมอนท์ ทำไมไม่พูดให้ตรงกว่านี้ล่ะ?"

"ใช่ ถ้ามีใครในห้องของเราเริ่มคบกัน เราคงได้ไปงานแต่งของพวกเขาเร็ว ๆ นี้แน่!"

"ใช่แล้ว เพื่อนเก่าจับคู่กันนี่แหละดีที่สุด!"

เวอเรียนคืนเสื้อกันหนาวให้เจอโรม "เฮเลนใกล้จะถึงแล้ว กลับเข้าไปข้างในกันเถอะ"

เจอโรมอึ้ง แต่เขาก็ฝืนใจรับเสื้อกันหนาวมาแล้วตอบ "ได้สิ"

เวอเรียนรีบเดินเข้าไปข้างใน เธอจึงเข้าไปถึงในห้องก่อนเขา

อาหารมาเสิร์ฟเมื่อทุกคนมาถึงแล้ว

มีประมาณ 10 ถึง

เฮเลนนั่งข้างเวอเรียนแล้วถามเบา ๆ "นั่นเจอโรมนี่? ฉันจำได้ว่าเขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่ ม.ปลาย"

เวอเรียนยิ้ม "ก็แค่รักครั้งแรก ไม่ได้จริงจังอะไร อีกอย่างตอนนี้ฉันก็แต่งงานและมีลูกแล้ว"

"ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเขายังมีความรู้สึกกับเธออยู่ล่ะ" เฮเลนชำเลืองมองเขาอย่างรวดเร็ว

เวอเรียนหยิกเธอ "ทำไมเธอถึงสนใจเรื่องซุบซิบพวกนั้นนะ?"

มันเป็นโต๊ะทรงกลมขนาดใหญ่ มีถาดแก้วหมุนได้อยู่ตรงกลางโต๊ะ และมีอาหารมากมายวางไว้เต็มโต๊ะ

เจอโรมหันมาพูดกับเวอเรียนและเฮเลน "ถ้าเธอเอื้อมไม่ถึงก็บอกได้นะ ฉันจะหยิบให้"

"ขอบคุณ"

เชลซีที่นั่งอยู่ตรงข้ามพวกเขา จู่ ๆ เธอก็ชูแก้วไวน์ขึ้นมา

"เราไม่ได้เจอกันมานานแล้ว ฉันรู้สึกผิดนิดหน่อย และอยากจะขอโทษเวอเรียน"

"ทำไมถึงอยากขอโทษขึ้นมาล่ะ? เกิดอะไรขึ้น เวอเรียน?"