เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 388 แสดงความรักของเราให้เขาเห็นในรถ

เวอเรียนรู้สึกว่าเขาทำให้ตัวเองเป็นจุดสนใจมากเกินไป เธอดึงแขนเขาแล้วพูดเบา ๆ "ไปกันเถอะ"

แต่ดูเหมือนฮีลตันยังไม่อยากรีบกลับ เขาพูดกับเธอ "ทำไมคุณรีบกลับจัง? ไหนล่ะรักครั้งแรกของคุณ?"

เธอรู้สึกขนลุกและรู้สึกกลัว แม้ว่าเขาจะมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าก็ตาม

เจอโรมเข้ามาคุยกับพวกเขา "สวัสดีครับ ผม เจอโรม แทนเนอร์ เรียนห้องเดียวกับเวอเรียน ที่จริงแล้วผมสงสัยและอิจฉาที่คุณได้แต่งงานกับผู้หญิงที่น่าประทับใจอย่างเวอเรียน"

มุมปากของเวอเรียนกระตุก ดูเหมือนว่าเจอโรมจะชมเธอเกินไปแล้ว

ฮีลตันยิ้ม "จริงเหรอครับ? มาดามฟัดด์ไปพูดอะไรเข้า คุณถึงได้ประทับใจผมขนาดนี้?"

เจอโรมอึ้ง เขาไม่คิดว่าฮีลตันจะเป็นคนเปิดเผยขนาดนี้ เขาหัวเราะแล้วตอบ "ไม่มีอะไรครับ ผมเหนว่าเธอมีความสุขและดีใจแค่ไหนตอนที่พูดถึงคุณ ผมคิดมาตลอดว่าเธอจะเป็นผู้หญิงทำงาน ไม่คิดว่าลูกสาวของคุณจะสามขวบแล้ว และกำลังจะมีลูกคนที่สองอีกด้วย ผมแค่สงสัยว่าสามีของเธอ จะเป็นคนยังไง"

ฮีลตันยกมือขึ้นลูบศีรษะเธอ เขายิ้มแล้วถามเธอ "คุณบอกเพื่อนคุณเรื่องลูกอีกคนเหรอ?"

"ก็พวกเขาอยากให้ฉันดื่ม และตอนนี้ฉันก็ดื่มเหล้าไม่ได้ ฉันกลัวว่าพวกเขาจะคิดว่าฉันหยิ่ง เลยบอกให้พวกเขาเข้าใจ" เธอตอบและหัวเราะอย่างประหม่า

เขารู้อยู่แล้วว่าต้องมีปัญหา!

เชลซีอิจฉาที่เวอเรียนได้แต่งงานกับคนที่เหมาะสม เธอเลยจงใจพูด "โอ้ เจอโรม นี่ก็หลายปีแล้ว นายคงไม่ได้มีความรู้สึกกับเวอเรียนแล้วสินะ?"

เวอเรียนกังวลเมื่อเชลซีพูดยั่วฮีลตัน แต่ชายหนุ่มยังคงใจเย็น และยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเขา เธอไม่แน่ใจว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง

ฮีลตันก้มหน้าแล้วแซว "ดูเหมือนว่ามาดามฟัดด์ยังมีเสน่ห์อยู่นะ ถึงจะกำลังท้องลูกคนที่สอง ก็ยังมีคนมาชอบเธออยู่"

"นี่ก็ดึกแล้วนะ กลับบ้านกันเถอะ เจลลี่ บีน กำลังรอเราอยู่ที่บ้าน"

เขาตอบด้วยน้ำเสียงรักใคร่ "ก็ได้"

ผู้จัดงานพูดขึ้นมา "ฉันจะไปจ่ายเงินก่อน ถ้าพวกนายยังอยากสนุกกันต่อ และยังไม่อยากกลับบ้าน เราจะไปต่อกันที่อื่น พวกนายคิดว่าไง? ท่านประธานฟัดด์ มาดามฟัดด์ พวกคุณจะไปกับเรามั้ยครับ?"

ฮีลตันตอบ "พวกคุณเป็นเพื่อนของภรรยาผม ในเมื่อโรงแรมนี้เป็นหนึ่งใน ฟัดด์ กรุ๊ป อาหารมื้อนี้ให้ผมจัดการเอง"

"คุณคงเป็นคุณเจอโรมใช่ไหมครับ? ท่านประธานฟัดด์จะไปส่งคุณที่บ้าน บันยันทรี วิลล่า ไม่ใช่จุดสนใจของคนขับรถ คุณคงรอนานกว่าจะมีรถแวะรับ"

เจอโรมยืนอยู่ตรงนั้นมานานแล้ว เขาลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะเห็นว่ามีรถมายบัคสีดำจอดอยู่ใกล้ ๆ

"ขอบคุณท่านประธานฟัดด์ด้วยนะครับ แต่บ้านของผมอยู่คนละทางกับพวกคุณ"

ลุงลูอิสยังคงยืนกราน "คุณอยู่ทางไหนครับ คุณเจอโรม ไม่เป็นไรหรอกถ้าเราต้องขับอ้อมไป"

เขารู้สึกลังเล ใจนึงก็ชอบเวอเรียน อีกใจนึงก็อยากรู้จักฮีลตัน

เมื่อเวอเรียนเห็นว่าลุงลูอิสกำลังพาเจอโรมเดินมาที่รถ

เธอมองเขาแล้วพูด "นี่เป็นสิ่งที่คุณต้องทำ อย่าตำหนิฉันเรื่องนี้ล่ะ"

เขาหัวเราะอย่างมุ่งร้าย "เราบอกว่าจะไปส่งเขาเอง เราก็แสดงความรักของเราให้เขาเห็นได้"

มุมปากของเวอเรียนกระตุก

เขาเล่นอะไรเป็นเด็กแบบนี้แต่เมื่อไหร่กัน?

ลุงลูอิสเปิดประตูที่นั่งด้านหน้าให้เจอโรม "เชิญครับ คุณเจอโรม"

เจอโรมทักทายเวอเรียนกับฮีลตัน เมื่อเขาเข้าไปในรถ เขาเพิ่งเห็นว่าฮีลตันมองไม่เห็นเขา

รถมายบัคขับออกไปอย่างมั่นคง

เจอโรมเหลือบมองพวกเขาผ่านทางกระจกหลัง

แขนของฮีลตันโอบเอวเวอเรียน ขณะที่เธอซบอกของเขา

หญิงสาวเคลื่อนไหวอยู่หลายครั้ง ครั้งหนึ่งเธอปัดกระดุมเสื้อของเขา และจับที่คอเสื้อของเขา ชายหนุ่มขมวดคิ้วแต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีรำคาญ เขากุมมือเธอไว้ ท่าทางของพวกเขาดูเป็นธรรมชาติ