เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 404 คุณพูดว่าอยากทำลายใครนะ

ฮีลตันสั่งให้คุชแวะที่โรงพยาบาลระหว่างทางไปที่บริษัทของเขา

เขาติดต่อวิลสัน และยื่นถุงพลาสติกใบเล็ก ๆ ให้เขา

“ช่วยตรวจสอบอาหารให้ฉันหน่อย มีบางอย่างน่าสงสัยเกี่ยวกับอาหารนี้”

จากนั้นเขาก็พูดติดตลกว่า “ใครกล้าวางยาในอาหารของนายงั้นเหรอ? คน ๆ นั้นต้องมีความกล้ามากแน่

ฮีลตันฮัมตอบอย่างเย็นชาว่า “เธอคิดว่าฉันตาบอด ดังนั้นเธอจึงพยายามวางยาใส่อาหารต่อหน้าฉัน”

ตอนนั้นเองที่วิลสันนึกขึ้นได้ในเรื่องของดวงตาของฮีลตัน “ยังไงซะ ดูเหมือนว่านายจะมองเห็นได้อีกครั้งแล้วใช่ไหม?”

"ใช่ ฉันเพิ่งหายดี”

…

เซรีนกำลังตรวจคนไข้ตามปกติของเธอ

พยาบาลก็เข้ามาตามหาเซรีน “ดร.ลุดด์ คนไข้ที่เตียง 11

“เตียง 11งั้นเหรอ? คนไข้ที่นามสกุลเฟน ใช่ไหม?”

"ใช่ค่ะ เจย์เดน เฟน”

เซรีนพลิกดูรายการบันทึกของเธอแล้วพูดว่า “เขาควรจะออกจากโรงพยาบาลไปแล้วไม่ใช่หรือ?”

เฟน ได้เป็นอย่างดี เขามีอาการกระดูกสะโพกร้าวที่ไม่ร้ายแรงมากนัก ผู้ป่วยรายนั้นเข้ามารับการรักษาในโรงพยาบาลตอนที่วิลสันยังอยู่ที่อิตาลี

"ถูกตัองค่ะ เขาควรจะออกไปจากโรงพยาบาลตั้งนานแล้ว แต่เขาไม่ยอมออกไปค่ะ เราไม่กล้าไล่เขาไปเพราะมีข่าวลือว่าเขาเป็นหลานชายของรองประธานของเราค่ะ ไม่มีใครกล้าบอกให้เขาออกไปค่ะ”

เซรีนทำหน้าไม่พอใจ และพูดว่า “เอาล่ะ งั้น เดี๋ยวฉันจะไปดูให้”

เซรีนมาถึงห้องคนไข้ถัดไป และมองไปที่ชายที่อยู่บนเตียง 11 เธอถามด้วยสีหน้าเมินเฉยในขณะที่สอดมืออยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ตสีขาวของเธอว่า “เจย์เดน เฟน ฉันพูดถูกไหม? แล้วคราวนี้คุณมีปัญหาอะไรอีกล่ะ?”

เจย์เดนหัวเราะ และพูดว่า “ดร.ลุดด์ คุณหมายความว่าไงที่บอกว่าคราวนี้ผมมีปัญหาอะไร? ผมรู้สึกเหมือนอาการร้าวที่สะโพกของผมมันยังไม่หายเลย ผมยังคงรู้สึกเจ็บที่สะโพกของผมอยู่เลย คุณช่วยดูมันให้ผมหน่อยได้ไหม?”

เซรีนขมวดคิ้ว และจ้องไปที่สะโพกของเขา จากนั้นเธอก็พูดว่า “นั่นเป็นไปไม่ได้ วันก่อนเราได้โชว์ผลเอกซเรย์ให้คุณดูแล้ว มันเป็นเพียงอาการร้าวของกระดูกสะโพกเท่านั้น คุณไม่จำเป็นต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลด้วยซ้ำ ตอนนี้มันก็ผ่านมากว่า 10 วันแล้ว ดังนั้นมันจะเป็นไปได้ยังไงที่มันจะยังเจ็บอยู่?”

เจย์เดนดูเหมือนจะกระตือรือร้นอย่างมาก เขาพับขากางเกงโรงพยาบาลขึ้นแล้วพูดว่า “ทำไมคุณไม่ลองบีบสะโพกของผมดูล่ะ? มันเจ็บจริง ๆ กระดูกของผมมันเสื่อมหรือเปล่า?”

ริมฝีปากของเซรีนกระตุก เธอถอนหายใจ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่ต้องกังวล ถ้ากระดูกของคุณเสื่อม คุณจะไม่มีทางพูดได้อย่างกระฉับกระเฉงได้เหมือนตอนนี้หรอก”

“ทำไมคุณไม่ลองบีบมันดูล่ะ?”

เซรีนพูดไม่ออก

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยื่นมือออกไปบีบเขา เจย์เดนเพลิดเพลินกับการ "นวด" ที่เซรีนทำให้เขา เขาอดไม่ได้ที่จะจับมือของเซรีนไว้ แล้วเธอก็ผงะ

“เฮ้! คุณกำลังทำอะไร? ปล่อยฉันนะ!”

เจย์เดนจับมือเธอ และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ดร.ลุดด์ ผมตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกพบ ผมอยากเจอคุณทุกวัน ผมไม่อยากออกจากโรงพยาบาลเพียงเพราะคุณ!”

“เจย์เดน เฟน! ปล่อยฉันนะ! ฉันจะตะโกนขอความช่วยเหลือถ้าคุณไม่ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้!”

“งั้นก็ลองตะโกนขอความช่วยเหลือดูสิ โรงพยาบาลนี้เป็นของลุงของผม มาดูกันว่าจะมีใครกล้าเข้ามาช่วยคุณไหม!”

ไอ้สารเลวนั่นไม่ใด้แค่หยาบคายเท่านั้น แต่เขายังเป็นไอ้โรคจิตอีกด้วย!

…