เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 407 คุณอยากให้ผมทำอะไรกับคุณ
ที่โรงพยาบาล
วิลสันเลิกงานแล้ว เมื่อเขาออกมาจากห้องทำงาน เขาก็เห็นเซรีนถือกระเป๋าสะพายหลัง และกำลังนั่งยอง ๆ รอเขาอยู่
"ไปกันเถอะ"
ชายหนุ่มช่วยพยุงเธอให้ยืนขึ้น เธอมองเขาอย่างเขินอาย
วิลสันขมวดคิ้วมองเธอที่ยังคงยืนนิ่ง "เป็นอะไรไปล่ะ?"
"ฉัน...คืนนี้ฉันต้องไปพักกับคุณจริง ๆ เหรอ?"
เธอคิดคำถามอยู่ตลอด ตอนที่เธอกำลังรอวิลสันอยู่ และคิดว่ามันไม่เหมาะสม ที่เธอจะไปพักกับเขา แม้ว่าทั้งสองจะเป็นคู่รักกัน เธอรู้สึกว่ายังไปไม่ถึงขั้นนั้น
ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่อยากให้วิลสันคิดว่า เธอเป็นผู้หญิงที่จะไปพักอยู่กับเขาง่าย ๆ
วิลสันก้มหน้าลงมองเธอ สายตาของเขาอ่อนโยน แต่ก็แฝงไปด้วยความขี้เล่น
"พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ และผมก็ไม่อยากอยู่คนเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผมต้องไปรับคุณที่บ้านอีกถ้าคืนนี้คุณกลับบ้าน"
"ฉัน...ฉันขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินไปหาคุณที่บ้านพรุ่งนี้ก็ได้"
เขารีบคว้ากระเป๋าของเธอมาถือ และบังคับลากเธอไปที่ทางออก "มันไม่สะดวกหรอก"
เซรีนสะดุด ขณะที่เธอกำลังเดินตามหลังเขา แทนที่จะคว้าเธอไว้ วิลสันกลับดึงเธอเข้ามากอด พวกเขาจึงกอดกันตรงทางออกอยู่แบบนั้น
เซรีนหน้าแดง เธอรีบมองไปรอบ ๆ อย่างลนลาน "นี่...เรายังอยู่ในโรงพยาบาลนะ! เพื่อนของเราอาจจะเห็นได้! ฉันเดินเองได้น่า! ปล่อยฉัน..."
ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเลย "จะเป็นอะไรไปล่ะ ถ้ามีคนเห็นเรา? ผมทำให้คุณขายหน้าเหรอ?"
เซรีนพูดไม่ออก
เธอตอบเขา "ใช่ คุณทำให้ฉันขายหน้า พอใจรึยัง?"
วิลสันกำลังอารมณ์ดี เขายิ้มที่มุมปาก แต่ก็ยังไม่ปล่อยเธอ
เขากดศีรษะเธอ และบังคับเธอให้เข้าไปนั่งที่นั่งด้านหน้า เซรีนกอดกระเป๋าไว้แน่น
เมื่อเขาเข้าไปนั่งในรถ เขามองสีหน้าที่รู้สึกผิดของเธอ วิลสันก็อดหัวเราะไม่ได้
เขาขยับเข้ามาจะช่วยเธอคาดเข็มขัดนิรภัย แต่เซรีนก็กันเขาออกไป
"คุณจะทำอะไรน่ะ?"
"ก็...อยากให้ผมทำอะไรคุณรึเปล่าล่ะ?"
วิลสันเลิกคิ้วขึ้น ดวงตาสีดำมองเธออย่างขบขัน ราวกับว่าเขากำลังแหย่เธออยู่
"ฉัน...ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ว่าคุณจะทำอะไร? ระวังหน่อยสิ เรายังอยู่ในโรงพยาบาลนะ!"
เขาค่อย ๆ เอื้อมมือมา เพื่อจะรัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ และเขาก็กระซิบที่ข้างหูของเธอ "ผมอยากจะ..."
ทั้งใบหน้าและหูของเธอแดง "เอิ่ม..."
เธอใช้มือดันใบหน้าของเขาออกไป และขยับถอยหลัง "มันไม่เหมาะสมที่จะทำแบบนี้นะ!"
สายตาของเขาฉายแววขี้เล่นออกมา เซรีนได้ยินเสียงคลิ๊กดังมาจากหัวเข็มขัดนิรภัย เธอตกใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
แล้วแววตาไร้เดียงสาของเธอ ก็ประสานกับสายตาของวิลสัน
ชายหนุ่มดีดหน้าผากเธอเบา ๆ ด้วยนิ้วเรียวยาวของเขา "คุณกำลังคิดอะไรอยู่? ส่งกระเป๋ามาให้ผมสิ"
"อ้อ..."
เขารับกระเป๋าจากเธอ แล้วโยนไปที่เบาะหลัง
เซรีนเตือนเขา "เบา ๆ หน่อยสิ! แล็บท็อปของฉันอยู่ในกระเป๋านะ!"
"ผมจะซื้อเครื่องใหม่ให้คุณ ถ้ามันพัง"
หญิงสาวไม่พอใจ "คุณคิดว่าคุณดีนักหนา แค่เพราะคุณมีเงินงั้นเหรอ?"
"มีเงินใช้คนเดียว ก็ไม่ได้ภูมิใจนักหรอก"
การมีเงินควรจะเป็นสิ่งที่ภูมิใจ แต่วิลสันก็หยุดตัวเองไว้ไม่ให้พูดแบบนั้น เขาไม่อยากทำให้เธอกลัวไปมากกว่านี้
"ฉันยังมีวิทยานิพนธ์อยู่ในแล็บท็อป อาจารย์บอกฉันเมื่อเช้านี้ ว่าฉันต้องแก้ไขงานอยู่ คุณทำให้ฉันนึกได้ ว่าต้องทำวิทยานิพนธ์คืนนี้ น่ารำคาญจริง ๆ"
เธอพิงหน้าต่างรถแล้วบ่นอย่างหดหู่ "การแก้ไขวิทยานิพนธ์ มันเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในโลก ฉันยังต้องแก้ไขอัตราส่วนของการคัดลอก..."
วิลสันไม่ตอบคำถามของเธอ เขายกมือขึ้นลูบศีรษะเธอ เขาถามเธอขณะที่กำลังขับรถอยู่ "เย็นนี้คุณอยากกินอะไรรึเปล่า?"
เธอเอียงศีรษะพิงหน้าต่าง แล้วถอนหายใจ "ฉันไม่มีอารมณ์จะกินอะไรหรอก"
เธออยากทำตัวให้ดูน่าสงสาร หวังว่ามันจะได้ผล อาจารย์ไม่อนุมัติวิทยานิพนธ์ของเธอหรอก ไม่ว่าเธอจะแก้ไขมากแค่ไหน ถ้าเพียงแต่วิลสันจะช่วยเธอได้...อืม...
วิลสันเหลือบมองหญิงสาวที่กำลังเศร้าโศกอยู่ เธอหลบอยู่ในมุมเหมือนหนูตัวเล็ก ๆ
"ไม่เอาน่า คืนนี้คุณต้องแก้วิทยานิพนธ์ใช่มั้ย? ผมจะช่วยคุณทำ หลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จแล้ว"
เซรีนดูสดชื่นขึ้นมาทันที
เธอมองเขาด้วยความคาดหวัง "คุณพูดจริงเหรอ?"
วิลสันเหลือบมองเธออย่างรวดเร็ว แล้วตอบอืมเสียงเบา
ตอนนี้เธอมีอารมณ์พูดเรื่องอาหารแล้ว "ไปกินหม้อไฟรสเผ็ดกันเถอะ! ฉันไม่ได้กินมานานแล้ว!"
หม้อไฟรสเผ็ดเหรอ?
ของแบบนั้นมันกินได้ด้วยเหรอ?
เซรีนลากวิลสันไปร้านหม้อไฟ ที่เธอมากินบ่อย ๆ ด้วยความตื่นเต้น
วิลสันรังเกียจคราบน้ำมันบนโต๊ะ เมื่อพวกเขานั่งลง
เพราะเขาเป็นหมอ จึงรู้สึกแปลก ๆ
เซรีนไม่ค่อยสนใจเรื่องความสะอาดเท่าไหร่ เธอใช้ทิชชู่แค่ไม่กี่แผ่นเช็ดโต็ะให้เขา เธอยิ้มอย่างมีความสุขจนดวงตาเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว "คุณจะต้องน้ำหนักขึ้นแน่ ไม่ว่าคุณจะกินอะไร
วิลสันพูดไม่ออก
เซรีนสั่งอาหารมาจำนวนมาก
"คุณอยากกินอะไร? เร็วสิ เลือกอันที่คุณอยากกินเลย"
วิลสันขี้เกียจดูรายการอาหาร เขาจึงตอบง่าย ๆ "ผมกินอะไรก็ได้ ที่คุณชอบกิน"
เซรีนยิ้มด้วยความตื่นเต้น ให้กับเจ้าของร้าน "เราจะสั่งเหมือนกันสองชุด! เพิ่มพริกลงในจานของฉันด้วยค่ะ!"
"ได้เลย กรุณารอสักครู่"
เซรีนเดินไปที่เครื่องหยอดเหรียญเพื่อซื้อน้ำ เธอถามเขา "อาจารย์ คุณจะดื่มอะไรคะ?"
เขามองเครื่องดื่มแล้วตอบ "ผมไม่ดื่มหรอก"
"งั้น ฉันซื้อโค้กก็แล้วกัน"
วิลสันยกมือขึ้นมา เซรีนตกใจแล้วพูด "ฉันนึกว่าคุณไม่ดื่มอะไรซะอีก? ฉันจะไปซื้ออันใหม่มาให้คุณละกัน ถ้าคุณอยากดื่ม"
ชายหนุ่มหยิบโค้กมาจากเธอ เขาใช้นิ้วมือเรียวเปิดฝากระป๋องอย่างรวดเร็ว จนได้ยินเสียงซ่าออกมา
แล้วเขาก็ส่งให้เซรีน
อ่าน เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 407 คุณอยากให้ผมทำอะไรกับคุณ ออนไลน์ฟรี
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 407 คุณอยากให้ผมทำอะไรกับคุณ ชุดของผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า ได้รับการอัปเดตใน th.readeraz.com แล้ว ที่ บทที่ 407 คุณอยากให้ผมทำอะไรกับคุณ เล่ห์รัก ท่านประธาน เราเห็นว่านักแสดงนำหญิงล้วนเป็นเด็กผู้หญิงที่น่าสังเวชที่ด้านล่างของสังคม ถูกรังแกและกดขี่ แต่ โอเอสเต้ ลูน่า จะปล่อยให้หัวหน้าฝ่ายชายช่วยเธอให้รอดพ้นจากคนอื่นๆ แผนของผู้คน? ติดตาม เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 407 คุณอยากให้ผมทำอะไรกับคุณ ที่นี่
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 407 คุณอยากให้ผมทำอะไรกับคุณ
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 407 คุณอยากให้ผมทำอะไรกับคุณ