เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 408 ไปตั้งแคมป์
วิลสันไปซื้อของในซุปเปอร์มาเก็ตกับเซรีน เมื่อพวกเขากินหม้อไฟเสร็จแล้ว
เซรีนถามอย่างสงสัย "ทำไมคุณถึงมาซุปเปอร์มาร์เก็ตล่ะ? คุณยังหิวอยู่เหรอ? เราต้องทำอาหารอีก เมื่อเรากลับไปถึงบ้านอีกเหรอ?"
"ไม่มีอาหารเหลืออยู่ในตู้เย็นแล้ว พรุ่งนี้เราต้องทำอาหารเช้ากัน เราจะออกไปประมาณตอนเที่ยง เราอาจต้องทำอาหารกลางวันด้วย"
เธอชมเขา "คุณนี่ใช้ชีวิตธรรมดาดีนะ ฉันจะสั่งอาหารมาในเช้าวันเสาร์ ฉันขี้เกียจทำอาหาร"
ชายหนุ่มพูดอย่างจริงจัง "การสั่งอาหารกลับบ้าน มันไม่ดีต่อสุขภาพของคุณนะ เลิกสั่งอาหารกลับบ้านได้แล้ว"
เซรีนรีบรัดเข็มขัดนิรภัยอย่างรวดเร็ว แล้วพึมพำ "ก็การสั่งกลับบ้านมันสะดวกดีนี่นา เพื่อนที่พักห้องเดียวกับฉัน เชอร์ลี่ย์ก็ไม่ค่อยอยู่ในวันหยุด ฉันทำอาหารทั้งหมดคนเดียวไม่ได้หรอก และฉันต้องมาล้างจานหลังจากกินเสร็จอีก มันยุ่งยากมาก"
"ตั้งแต่นี้ไป มากินข้าวที่บ้านผมในวันหยุดสิ"
เซรีนตอบ "อืม ถึงคุณจะไม่ชวนฉันมา ฉันก็จะไปกินข้าวฟรีทุกวันหยุดแหละ"
วิลสันอารมณ์ดีขึ้น
พวกเขาซื้อของใช้และเครื่องปรุงในการทำอาหารมาหลายอย่างจากซุปเปอร์มาร์เก็ต
เขาดึงเธอมาในแถวของใช้จำเป็นในชีวิตประจำวัน
"เรามาตรงนี้ทำไม?"
"เราจะซื้อรองเท้าแตะ กับแปรงฟันให้คุณไง"
เซรีนพูดไม่ออก
เธอไม่ได้จะมาตั้งแคมป์ที่บ้านของเขาสักหน่อย...
วิลสันพาเซรีนไปที่อพาร์ตเมนต์ของเขา ซึ่งอยู่ในเมือง มันไม่ได้เป็นห้องที่ใหญ่โต และเป็นแค่ห้องสตูดิโอ แต่ก็เป็นห้องพักในฝันของคู่รัก
ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังเธอ ผลักเธอเข้ามาในห้องทันทีที่เธอเดินผ่านประตู แล้วเธอก็พบว่าตัวเองถูกกดทับติดกับผนัง
ในห้องมืดแล้วไฟก็ยังปิดอยู่ เซรีนจ้องชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ ด้วยแสงที่เลือนลาง
"คุณ...คุณต้องการอะไร?"
ชายหนุ่มตอบไปตรง ๆ "ผมอยากจูบ"
เสียงของเขานุ่มลึก มีแรงดึงดูด และบ้าชะมัด...มันช่างมีเสน่ห์อีกด้วย
แค่...จูบเหรอ?
เธอไม่พูดแต่แค่ตอบคำว่า อืม แทน เขาก้มหน้าลงมาแล้วจับสะโพกของเธอ และเขาก็กดเธอติดกับผนัง มันเป็นระดับความสูงในการจูบที่สมบูรณ์แบบ
จูบนั้นเร่าร้อนและควบคุมไม่ได้
เขากดศีรษะลงบนหน้าผากของเธอ แล้วถอนหายใจออกมา "คราวหน้ากินอาหารเผ็ดให้น้อยลงหน่อยนะ"
"หืม?"
การจูบของเขาทำให้เธองง เธอไม่เข้าใจว่ามันกลายเป็นเรื่องนี้ไปได้ยังไง
"มันไม่ดีต่อกระเพาะของคุณ และมันรู้สึกไม่ดีที่จูบคุณแบบนี้ มันเผ็ดนะ"
เซรีนพูดไม่ออก
ใบหน้าของเธอแดงอยู่ในความมืด!
นี่เขาสนใจแค่เรื่องจูบที่มันเผ็ดเหรอเนี่ย!
แต่เธอก็กลัวและตอบเสียงเบา "คราวหน้าฉันจะแปรงฟันก่อนที่คุณจะจูบ..."
อ๊าก! ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน เธอกำลังพูดอะไรอยู่! นี่มันไม่ใช่ตัวเธอเลย!
วิลสันหัวเราะทำลายความเงียบ เขาจูบเธออีกครั้งแล้วพูดเสียงแหบ "ก็ได้"
เซรีนนอนเหยียดแขนขาอยู่ด้านหน้าแล็บท็อปของเธอ กำลังดูวิทยานิพนธ์อยู่ เมื่อวิลสันเดินมาหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว
เขาเดินเข้ามากอดเธอ มองหน้าจอแล็บท็อปแล้วถาม "กินผลไม้มั้ย? ผมจะไปหั่นมาให้"
"ให้ฉันไปหั่นผลไม้ แล้วคุณมาช่วยทำวิทยานิพนธ์ให้ฉันดีไหม?" เธอรู้สึกอายขึ้นมาทันที หลังจากถามเขาไปแบบนั้น
วิลสันไม่ได้ล้อเธอ แต่เขากลับจูบบนศีรษะของเธอแทน "คุณไปอาบน้ำเถอะ ผมจะช่วยทำวิทยานิพนธ์ให้"
เซรีนตื่นเต้น เธอรีบลุกขึ้นให้เขานั่ง "งั้นคุณมานั่งตรงนี้สิ ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ? อย่าทำให้มันดีเกินไปล่ะ ฉันกลัวอาจารย์จะรู้ แค่ทำให้ฉันผ่านก็พอ"
เขานั่งลงและดูวิทยานิพนธ์ ในขณะที่เซรีนไปอาบน้ำ
มันแย่มาก เพราะแบบนี้สินะ อาจารย์ถึงไม่ให้เธอผ่าน
เขาลบบทความที่ไม่จำเป็นออก และเริ่มพิมพ์บนคีย์บอร์ด
หลังจากเซรีนอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอก็เข้าไปหั่นผลไม้ในครัว จัดวางใส่ถาดและถือมาให้วิลสัน พยายามเอาใจเขา
"เป็นยังไงบ้าง?"
เธอวางผลไม้ไว้ข้างเขา วิลสันดึงเธอเข้ามานั่งบนตัก
เขากอดเธอ และถูคางบนผมที่นุ่มของเธอ "เกือบเสร็จแล้วล่ะ"
เซรีนไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะคิดเรื่องวิทยานิพนธ์ หัวใจของเธอกำลังเต้นแรง เพราะนั่งอยู่บนตักของเขา และเขาก็กอดเธออยู่
"ฉันจะลุกขึ้นก่อนนะ คุณจะได้พิมพ์ได้ถนัดขึ้น"
"อย่าขยับสิ"
เซรีนไม่พูดต่อ
ชายหนุ่มไม่อยากปล่อยเธอไป สายตาเขาจดจ่ออยู่บนหน้าจอและสั่งเธอ "นี่ ป้อนผลไม้ให้หน่อยสิ"
"อ้อ นั่นสินะ"
เธอใช้ส้อมจิ้มแอปเปิ้ลและป้อนให้เขา วิลสันอ้าปากและกินแอปเปิ้ล แม้เขาจะไม่ได้มองเธอ แต่เธอก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังหน้าแดง
ช่างน่าอายอะไรเช่นนี้...
วิลสันถูแก้มที่เย็นของเขากับใบหน้าที่ร้อนผ่าวของเธอ เขาถามเธอด้วยความเป็นห่วง "คุณร้อนเหรอ?"
"เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร"
"แต่หน้าของคุณร้อนนะ"
เขาเอาศีรษะไปสัมผัสกับหน้าผากของเธอ
หลังจากนั้น วิลสันก็แก้ไขวิทยานิพนธ์ให้เธอเสร็จ หลังจากที่บันทึกงานแล้ว เขาก็ดึงเธอขึ้นมา เซรีนประหลาดใจ
"คุณไม่ทำวิทยานิพนธ์ให้ฉันแล้วเหรอ?"
"ผมทำเสร็จแล้ว ได้เวลานอนแล้ว"
เขาอุ้มเธอแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน
เซรีนเริ่มเครียด "ฉัน...ฉันจะนอนบนโซฟา!"
แต่ชายหนุ่มวางเธอลงบนเตียงแล้ว ผ้าปูที่นอนและผ้าห่มของเขาเป็นสีเทา เป็นดีไซน์ที่เรียบง่าย แต่ดูเป็นเตียงนอนของผู้ชายจริง ๆ
วิลสันนอนลงและกอดเธอ เขาห่มผ้าให้และบอกเธอ "นอนที่นี่แหละ อย่าหนีเชียวนะ"
ชายหนุ่มกอดเอวของเธอไว้แน่น
เซรีนทำตาโต เธอมองไปรอบห้อง แต่ไม่กล้ามองชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างเธอ
วิลสันนอนอยู่ด้านข้าง และจ้องใบหน้าที่ขาวเนียนของเธอ แล้วเขาก็พูดกับเธอว่า "ที่รัก"
"หืม?"
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 408 ไปตั้งแคมป์ ออนไลน์ฟรี
นวนิยาย เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 408 ไปตั้งแคมป์ ได้อัปเดตบทใหม่พร้อมเนื้อหาใหม่มากมาย ที่ บทที่ 408 ไปตั้งแคมป์ เล่ห์รัก ท่านประธาน คนที่น่าสังเวชสองคนนี้ถูกปฏิเสธโดยทั้งสังคม แม้ว่าจะมีข้อบกพร่องอย่างมากในด้านรูปลักษณ์และความเป็นมนุษย์ โอเอสเต้ ลูน่า คิดว่าพวกเขาเป็นชิ้นส่วนที่สมบูรณ์แบบสำหรับกันและกัน ติดตาม เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 408 ไปตั้งแคมป์ ได้ที่เว็บไซต์ th.readeraz.com
เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 408 ไปตั้งแคมป์
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 408 ไปตั้งแคมป์