เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 423 คุณธรรมกำหนดสามีที่ดี!

ซีลีนกัดนิ้วตัวเองและยังคงนิ่งอยู่ ยานเดลรู้สึกเสมอว่าเขาเป็นคนแพ้ในความสัมพันธ์นี้ เมื่อพูดอย่างนั้นซีลีนเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าแท้จริงแล้วเป็นเธอต่างหากที่เป็นผู้แพ้โดยสมบูรณ์ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้

หรือกัดเขาอย่างไร อารมณ์ของเธอสุดท้ายแล้วก็ถูกยานเดลทำให้หายไปโดยไร้คำพูด เธอเป็นนกขมิ้นที่เชื่อฟังของเขา ไม่สามารถข้ามช่องว่างระหว่างกัน

…

ซีลีนพักฟื้นในคฤหาสน์เป็นเวลาหลายวัน แทนที่จะเป็นการพักฟื้นจริง ควรพูดว่ายานเดลเริ่มกักขังเธอเหมือนนักโทษอีกแล้ว

เยลนำบอดีการ์ดแปดคนมาที่นี่ สองคนยืนที่ประตูหน้า สองคนที่ด้านหลัง สองคนที่ด้านข้าง และอีกสองคนที่เหลือที่สนามหญ้าชั้นล่าง เพื่อป้องกันเธอกระโดดลงไปสนามหญ้าแล้วหนีไปทางหน้าต่าง

ครั้งหนึ่งซีลีนเคยขาหัก ขณะที่หนีจากการกักขังของยานเดล

เธอขอร้องให้เขาพาเธอไปหาหมอ แต่ทว่ายานเดลกลับทำให้เธอนอนบนเตียง ร้องไห้และกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดไปตลอดสามวัน เธอรู้สึกเหมือนเกือบจะตายจากความเจ็บปวด

ซีลีนเกลียดเขามาก นอกไปกว่านั้นเขายังพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า เธอควรจดจำความเจ็บปวดและผลที่ตามมาของการวิ่งหนีเขา

หลังจากนั้นก็มีช่วงเวลานานที่ซีลีนก็ไม่กล้าที่จะหลบหนี ราคาที่เธอต้องจ่ายไม่สามารถลืมได้เลยและมันสลักลึกลงในใจเธอ

จนกระทั่งปีที่แล้ว เธอสามารถหนีได้สำเร็จและหนีพ้นมาตลอดหนึ่งปี แต่ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป เธอก็เริ่มรู้สึกกังวลจริง ๆ ว่ายานเดลอาจจะทอดทิ้งเธอ

คนส่วนใหญ่ก็เคยเป็นคนขี้ขลาด ก่อนที่จะหลบหนี หัวใจและจิตใจของเธอเต็มไปด้วยการหลบหนีจากเงื้อมมือของเขา เมื่อเธอหนีจากเขาได้และหลังจากเวลาผ่านไป เธอก็เริ่มกังวลว่าจะมีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาแทนที่เธอเคียงข้างเขา

ๆ ทันทีหลังจากที่ยานเดลจับเธอและพาเธอกลับมา นี่เป็นเพราะพวกเขาได้แยกจากกันมาเป็นเวลานานมากจนเขาไม่มีเวลามาทำร้ายหรืออารมณ์เสียใส่เธอ อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาก็เริ่มทะเลาะกันอีกครั้ง

ตอนเที่ยง เยลสั่งอาหารจากร้านสุพรีม

ซีลีนไม่ได้กินอาหารที่อยากกินมาหลายวัน ดูเหมือนว่าอาหารจากร้านสุพรีมกระตุ้นความอยากอาหารของเธอและรสชาติก็ถูกปาก เธอจึงกินข้าวเพิ่มอีกครึ่งชาม

.

เยลรู้สึกโล่งอกที่ได้เห็นแบบนั้น

ในที่สุดวันนี้คุณซีลีนก็เต็มใจที่จะกินอาหาร

เมื่อยานเดลโทรมาถามความคืบหน้า เยลจึงรายงานไปอย่างสัตย์จริง

ชายหนุ่มสั่งเสียงทุ้มผ่านทางโทรศัพท์ “ไปจ้างเชฟจากร้านสุพรีมมา”

เยลคิดว่าตนเองได้ยินสิ่งที่ยานเดลพูดผิดไป ‘อะไรนะ?’

‘เชิญเชฟจากร้านสุพรีมมา? เพื่อมาทำกับข้าวให้คุณซีลีน?’ เยลคิดกับตัวเอง

“หูหนวกเหรอ?”

“คุณชายรอง ผมควรไปจ้างเขาตอนนี้เลยไหมครับ? เชฟร้านสุพรีม…”

“ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ทันที เอาเชฟสุพรีมมาทำอาหารให้ลีแอนนี่คืนนี้”

“...”

‘ไม่มีขีดจำกัดของสิ่งที่เขาจะทำเพื่อเธอเหรอ? แค่เพราะคุณซีลีนกินข้าวเพิ่มครึ่งชาม เขาถึงกับจะไปชิงตัวเชฟที่เป็นเอกลักษณ์ของคนอื่นมาเลย? นั่นมันไร้ความปรานี... ’ เยลคิดกับตนเอง

…

ที่คฤหาสน์ตระกูลกันท์ เวอเรียนนอนอยู่บนโซฟากำลังรู้สึกเบื่อขณะที่เธอเลื่อนดูบรรดาเพื่อน ๆ ของฮีลตัน

ในตอนนั้นเธอมองไปยังทะเบียนสมรสที่เขาโพสต์ไว้บนวีแชท เธอดูไปที่เวลาที่จดทะเบียนสมรสและนึกขึ้นได้ทันทีว่าวันครบรอบวันแต่งงานของพวกเขาคือวันพรุ่งนี้

เวอเรียนรีบส่งข้อความหาฮีลตันโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

[พรุ่งนี้คุณมีแผนจะทำอะไรคะ?]

อีกฝ่ายหนึ่งรีบตอบกลับสั้น ๆ อย่างรวดเร็ว

[ผมจะไปทำงาน แน่สิ ยังไงคุณก็ไม่ได้อยู่ที่บ้าน เพราะงั้นผมก็ไม่มีอะไรอื่นให้ทำอีก]

เวอเรียนพลิกปากด้วยความยินดีขณะที่หน้าเธอแดงก็เล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เธอตอบด้วยความจริงจังและท่าทางเรียบเฉย