เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 427 อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนบ้า!
เมื่อบริกรนำปลาดองที่มีควันฉุย ๆ และเค้กข้าวผัดเข้ามา ความอยากอาหารของเวอเรียนก็กลายเป็นตะกละตะกลาม
เธอกัดชิมของดองในจานปลาดอง มันอร่อยอย่างน่าตกใจ
ฮีลตันมองไปที่เธอแล้วถาม “เป็นยังไงบ้าง?”
“อื้ม… ไม่สงสัยเลยค่ะว่าปลาดองนี้ทำโดยเชฟร้านเจ็ดดาว มันอร่อยกว่าร้านขายอาหารริมถนนมาก!”
ฮีลตันชิมบ้างและรสชาติของมันก็ดีสำหรับเขาเช่นเดียวกัน
เวอเรียนพูดต่อ “อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องปกติที่อาหารที่นี่จะรสชาติอร่อยกว่าที่ขายอยู่ตามท้องถนน เพราะวัตถุดิบในร้านอาหารชั้นเยี่ยมจะต้องสดและมีคุณภาพดีกว่าอยู่แล้ว”
หลังจากนั้นเธอก็ชิมเนื้อปลา เนื้อทั้งนุ่มและสด เมื่อเทียบกับชิ้นปลาที่ขายกันตามถนน ผิวสัมผัสของเนื้อปลาของที่นี่อยู่ในระดับใหม่ทั้งหมด
เค้กข้าวผัดก็เต็มไปด้วยรสชาติเช่นเดียวกัน อาหารรสชาติอร่อย ดังนั้นเวอเรียนจึงกินค่อนข้างเยอะ หลังจากตั้งครรภ์ ความอยากอาหารของเธอก็เพิ่มขึ้น แต่ว่าเธอก็ไม่เคยกินเยอะขนาดนี้มาก่อน
“ฉันอยากได้ข้าวสักหน่อย”
ฮีลตันหันหัวไปหาบริกร “เอาข้าวมาถ้วยนึง”
“คุณไม่เอาข้าวด้วยเหรอคะ?” เวอเรียนถาม
เธอรู้สึกผิดมากที่กินข้าวคนเดียว และเป็นคนเดียวที่น้ำหนักขึ้น
ฮีลตันเลิกคิ้วขึ้น “คุณอยากให้ผมกินกับคุณด้วย?”
เวอเรียนทำปากยื่นแล้วพูดอย่างจริงใจ “ฉันกลัวว่าฉันจะเป็นคนเดียวที่อ้วน ร่างกายของคุณอยู่ในรูปร่างที่ดีแบบนี้ตลอดเลย”
ดวงตาของฮีลตันสั่นไหว “เสิร์ฟข้าวให้ผมถ้วยนึงด้วย”
“ครับ ประธานฟัดด์”
เวอเรียนรู้สึกพึงพอใจ ถึงแม้ว่าเธอจะกินเยอะ แต่อย่างน้อยที่สุดก็มีใครบางคนที่จะอ้วนไปพร้อมกับเธอ
เธอมองไปยังหิ่งห้อยที่กำลังบินอยู่ในอากาศและยื่นมือของเธอออกไปจับพวกมัน แต่ว่าพวกมันก็บินหนีไปอย่างว่องไวเพื่อหลบเลี่ยงการถูกจับ เธอรู้สึกสงสัยจึงถาม “ตอนนี้ไม่ช่ฤดูร้อน แล้วคุณไปเอาหิ่งห้อยมาจากไหนเยอะแยะคะ?”
“ผมขอให้คนไปจับพวกมันในเขตร้อน”
เวอเรียนพูดไม่ออก
จริงอยู่ว่า คุณแค่ออกปากและจะได้อะไรก็ตามที่คุณต้องการในโลกของคนรวย
จ่ายเงินไปจับหิ่งห้อยในเขตร้อน เป็นอะไรที่คนเราจะทำได้ก็ต่อเมื่อพวกเขาไม่มีที่อื่นให้เอาเงินไปใช้แล้ว
เธอมีปลาดองและเค้กข้าวผัดที่เธออยากกิน ขณะเฉลิมฉลองวันครบรอบของพวกเขา แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว
“เราฉลองโอกาสแบบนี้ทุก ๆ ปีนับจากนี้ได้ไหมคะ?”
ฮีลตันกอดเธอจากข้างหลังก้มหัวของเขาลงจูบใบหูของเธอ “แน่นอนครับ”
“แต่… ฉันรู้สึกเสียใจกับการฉลองของพวกเราในปีนี้เป็นพิเศษ”
ฮีลตันตกใจ “ฮื้ม? เป็นอะไรไป?”
‘เธอไม่พอใจกับการเตียมการที่ฉันจัดเตรียมไว้ให้เธอเหรอ?’ ฮีลตันสงสัย
เธอแตะที่สร้อยคอบนกระดูไหปลาร้าเบา ๆ และตอบ “คุณเตรียมของขวัญให้ฉัน
“คุณสามารถห่อตัวเองเป็นของขวัญให้ผมได้เลย” ชายหนุ่มพูดอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่มีความเขินอาย เขาจ้องมองไปที่เธอด้วยสายตาเร่าร้อน
เวอเรียนหมุนตัวในอ้อมแขนของเขาเพื่อหันหน้าเข้าหาเขา เธอเขย่งเท้าโอแขนของเธอรอบคอของเขาและยกริมฝีปากนุ่มของเธอไปด้วยก่อนจะมอบจุมพิตจริงจังลงบนริมฝีปากบางของเขา
“ขอบคุณนะคะ ฮีลตัน”
…
ณ เมืองเคียร์ รีเวอร์ ทาวน์ ท้องฟ้าในตอนกลางคืนสว่างและกระจ่างจากแสงดาวที่ส่องลงมา ดวงจันทร์ดูชวนให้น่าหลงใหลเป็นพิเศษ
แต่ว่าอารมณ์ของเซรีนไม่น่าหลงใหลเลย
เธอวางคางของเธอลงบนมือของตัวเองและมองไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว รู้สึกว่าค่ำคืนช่างหนาวเหน็บและคงจะเศร้าหมองยิ่งขึ้นไปอีก
พ่อแม่ของเซรีนเดินไปมาอย่างลังเลใจอยู่นอกห้องของเธอ กระซิบกระซาบกันอย่างเบา ๆ
“บอกฉันหน่อย ทำไมเรนีถึงดูใจลอยตลอดเลยตั้งแต่กลับบ้านมา?”
“หรือว่าเป็นเพราะเธอทำงานได้ไม่ดี?”
“เรนีเป็นคนฉลาด เพราะงั้นฉันไม่คิดว่าจะเป็นเพราะงานของเธอ อาจจะเป็นเรื่องความสัมพันธ์? เธอทะเลาะกับเชนนี่หรือเปล่า?”
พ่อแม่ของเซรีนไม่สามารถเข้าใจมันได้ ทันใดนั้นมีความคิดเข้ามาในหัวของแม่เซรีน เธอจำได้ว่าครั้งหนึ่งเชนเนอร์เคยโทรมาที่บ้านของพวกเขาและตอนนั้นเธอได้จดเบอร์เอาไว้
“ฉันจะไปหาเบอร์โทรของเขา”
พ่อของลุดด์งุนงงและหยุดเธอไว้ “คุณจะไปหาเบอร์อะไร?”
“เบอร์ของเชนเนอร์! ฉันอยากรู้เผื่อว่าเขาข่มเหงลูกของฉันมาตลอด! ถอยไป คุณควรมาช่วยฉันหาเบอร์ด้วย! ฉันไม่แน่ใจว่าฉันจะหามันทั้งหมดได้ด้วยตัวเองหรือเปล่า!”
แม่ของเซรีนลากเขาไปหาเบอร์โทรด้วยกัน
หลังจากหาอยู่นาน ในที่สุดพวกเขาก็เจอเบอร์โทรศัพท์ที่ถูกเขียนด้วยลายมืออยู่ในลิ้นชักชั้นวางทีวีในห้องนอนของพวกเขา
“มันอยู่นี่!” เธอตะโกน
แม่ของเซรีนโทรออกและมันดังอยู่สักพักก่อนจะมีคนรับ
“ฮัลโหล?”
“ฮัลโหล นี่ใช่เชนนี่หรือเปล่า? ฉันเป็นแม่ของเซรีน”
ที่อีกฝั่งของปลายสาย เชนเนอร์ตกใจไปชั่วครู่ เขาไม่คาดคิดว่าอยู่ ๆ ป้าลุดด์จะโทรมาหาเขาหลังจากที่เขาได้เลิกกับเซรีนไปนานแล้ว
“ป้าลุดด์? มีเรื่องอะไรงั้นเหรอครับ?” เชนเนอร์ถาม
“เชนนี่ เรื่องก็คือ เมื่อเร็ว ๆ นี้เซรีนไม่ได้กลับบ้านมาเหรอ? เมื่อไม่นานมานี้เธอดูซึมเศร้ามากและขังตัวเองอยู่ในห้อง ตอนนี้เธอดูอารมณ์ไม่ดี
คิ้วของเชนเนอร์ขมวดกัน ‘ทะเลาะกัน? เซรีนยังไม่ได้บอกครอบครัวเธอเหรอว่าพวกเราเลิกกันแล้ว?’ เชนเนอร์สงสัย
“ป้าลุดด์ครับ เซรีนกับผมเลิกกันไปนานแล้ว”
“อะไรนะ?”
เธอนั่งอยู่ที่ขอบเตียงและมองไปยังพ่อของเซรีน “จริง ๆ แล้ว เชนเนอร์บอกว่าพวกเขาเลิกกันแล้ว! เด็กคนนี้
“ใจเย็นก่อนเถอะ เธอกำลังเศร้าอยู่ตอนนี้ ถ้าคุณเข้าไปถามลูกสาวเราเกี่ยวกับเรื่องนี้
แม่ของเซรีนพึมพำ “เชนเนอร์คนนี้…ไว้วางใจไม่ได้จริง ๆ! ครั้งสุดท้ายตอนเขามาบ้านเรา ฉันคิดว่าเขาดูน่าไว้วางใจพอควร!”
ยิ่งไปกว่านั้น ลูกสาวของเราค่อนข้างไร้เดียงสา ไม่ว่าจะเป็นยังไง เธอก็ต้องผ่านความเจ็บปวดบ้าง
ฉันบอกคุณแล้วว่าให้เธอกลับมาบ้าน และหางานที่นี่หลังจากเรียนจบ ด้วยปริญญาของเธอ เธอสามารถทำงานที่สำนักงานแขวงของเราได้ หรือแม้แต่แพทย์ประจำบ้านในศูนย์การแพทย์ มันง่ายที่จะมีงานทำที่นี่และเงินเดือนคงที่เพราะมันเป็นงานราชการ คุณเอาแต่อยากให้เธอมีประสบการณ์ชีวิตแบบชาวเมืองและดูเธอตอนนี้สิ
“... ที่รัก คุณไม่ควรพูดอย่างนั้น คุณจะมองเพียงด้านเดียว ไม่มีอะไรผิดกับการปล่อยให้เด็กผู้หญิงเห็นโลกบ่อยมากขึ้น”
“คุณ…”
…
เซรีนกำลังนอนหลับอยู่ตอนที่โทรศัพท์ของเธอดัง มันปรากฏเป็นเชนเนอร์ที่กำลังโทรหาเธอ
อ่าน เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 427 อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนบ้า!
ชุดนวนิยาย เล่ห์รัก ท่านประธาน ของ โอเอสเต้ ลูน่า ได้อัปเดตบทล่าสุดแล้ว บทที่ 427 อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนบ้า!. ที่ บทที่ 427 อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนบ้า! ตัวละครชายและหญิงยังคงอยู่ที่จุดสูงสุดของปัญหา ซีรีส์ เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 427 อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนบ้า! เป็นนวนิยายที่ดีมาก ดึงดูดผู้อ่านได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บทที่ 427 อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนบ้า! ได้นำรายละเอียดที่น่าตื่นเต้นมาให้ผู้อ่าน เนื้อหาใดที่ผู้เขียน โอเอสเต้ ลูน่า จะนำเรามาที่ บทที่ 427 อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนบ้า! ติดตาม เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 427 อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนบ้า! ได้ที่เว็บไซต์ th.readeraz.com.
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 427 อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนบ้า!
เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 427 อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนบ้า!