เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 428 เซรีนผู้น่าสงสาร

ตอนที่เซรีนตอบข้อความเสร็จและเตรียมปิดโทรศัพท์ของเธอ มันก็ร้องขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

มันเป็นสายมาจากผู้โทรซึ่งไม่เป็นที่ระบุและเธอก็ไม่สนใจที่จะดูหน้าจอแสดงผลด้วย เธอคิดไปอย่างไม่รู้ตัวว่ามันเป็นเชนเนอร์ที่โทรกลับมา ทันทีที่เธอรับสาย เธอจึงตำหนิคนรับผ่านโทรศัพท์อย่างตรงไปตรงมาทันที “เชนเนอร์! คุณพอหรือยัง? ฉันไม่คิดถึงคุณเลยและไม่ได้อยากที่จะพบคุณ! ได้โปรดหยุดรังควานฉันเสียที!”

เซรีนโพล่งทุกอย่างออกมาในครั้งเดียวและสูดหายใจเข้าลึก ๆ หลังจากนั้น เธอรู้สึกดีมากเมื่อได้ปลดปล่อยความโกรธทั้งหมดที่เธอเก็บกดไว้ไปยังเชนเนอร์

แต่ทว่าเสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคยซึ่งทุ้มต่ำและเย้ายวนก็ถูกได้ยินมาจากปลายสายของอีกฝั่ง “ผมไม่ใช่เชนเนอร์”

เซรีนพูดไม่ออก

น้ำเสียงเย็นเยียบแทรกผ่านโทรศัพท์พร้อมคำตอบสั้น ๆ ของเขา

เซรีนตกตะลึงกับเสียงที่ไม่คาดคิดจนเธอเกือบจะทำโทรศัพท์ตก แน่นอนว่าเธอจำเสียงของเขาได้

เธอตบหัวตัวเอง รู้สึกหงุดหงิด เธอยังรับสายจากวิลสันได้ยังไงกัน?

เธอกำโทรศัพท์แน่นและยังคงตกตะลึงจนพูดไม่ออกที่เขาโทรมา เธอกัดริมฝีปากของตัวเองและไม่กล้าที่จะหายใจเสียงดัง

ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิดก็ตาม เพราะคนที่ทำผิดเป็นเขาอย่างเห็นได้ชัด

วิลสันที่อยู่อีกด้านหนึ่งซักถามเธอด้วยน้ำเสียงเข้มงวด “ทำไมคุณไม่พูด? คุณผิดหวังที่พบว่าผมไม่ใช่เชนเนอร์เหรอ?”

เซรีนกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง จากนั้นเธอก็นึกถึงความอัปยศอดสูที่เธอประสบในอพาร์ตเมนต์ของเขา โดยเฉพาะเช้าวันนั้น ความทรงจำอันแจ่มชัดที่คุณนายจาร์เร็ตขอให้เธอออกไปคุยกันตัวต่อตัวและหลังจากนั้นก็ให้บัตรเครดิตธนาคารแก่เธอ เพื่อที่จะขอให้เธอออกไปจากวิลสันได้ท่วมท้มในใจของเธอ ทันทีที่เธอนึกถึงความทรงจำเหล่านั้นขึ้นมาได้ เธอก็รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องตลกสำหรับพวกเขาอีกครั้ง

ขอบตาของเธอเริ่มรู้สึกเจ็บ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะซึ่งต่อเนื่องกันถูกได้ยินมาจากประตูห้องนอน

วิลสันเบิกตากว้างทันที "พ่อทูนหัว"

เมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ดูเหมือนแผ่กระจายมาจากทุกมุมห้อง เขารู้ได้ว่าวิลสันดื่มเข้าไปมากแล้ว

สตีเฟ่นเป็นพ่อบุญธรรมของวิลสัน อีกทั้งเขายังเป็นเจ้านายของเขา

“เธอไม่เหมือนคนอื่น”

สตีเฟ่นหัวเราะและนั่งลงตรงหน้าวิลสัน จ้องมองเขาอย่างตั้งใจ เขายิ้มอย่างอ่อนโยน “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นนายดูหดหู่ใจกับผู้หญิงคนหนึ่ง รูบี้ดีไม่พอเหรอ?”

“รูบี้ดีมาก แต่ว่าผมเห็นเธอเป็นแค่เพื่อนและน้องสาวเท่านั้น”

ในเวลาเดียวกันนี้ รูบี้ยืนอยู่นอกห้องของเขาและกำหมัดแน่น ขณะที่เธอกำลังแอบฟังการสนทนาของพวกเขา เจตนาอาฆาตอย่างแน่วแน่ได้ปกคลุมใบหน้าที่น่ารักของเธอ

เซรีนมีจุดดีจริง ๆ ขนาดที่เธอทำให้คนอย่างวิลสันไม่สามารถลืมเธอได้เลยเหรอ?

“ยิ่งนายพูดแบบนั้น ฉันยิ่งอยากรู้เกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ตอนแรกฉันไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของคนหนุ่มสาวแบบพวกนาย เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องที่บุคคลภายนอกควรเข้าไปแทรกแซง อย่างไรก็ตาม

“พ่อทูนหัว คุณช่วยโน้มน้าวรูบี้ให้ผมได้ไหมครับ?”