เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 456 คู่รักฟัดด์ รู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์

เซรีนไม่ได้ติดต่อวิลสันทั้งวัน หลังจากที่พวกเธอเดินทางกลับไปที่ นอร์ท ซิตี้

เซรีนถูกแม่ของเธอจับตามอง แม้ว่าเธอจะใช้โทรศัพท์เป็นบางครั้ง แม่ก็จะมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ เธอทำเหมือนว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แต่แม่ของเธอ กำลังจับตาดูความสัมพันธ์ของเธอกับวิลสัน

เธอไม่มีโอกาสที่จะได้ติดต่อกับวิลสัน และเขาก็ 'ทำเหมือนกัน' ด้วยด้วยการไม่ติดต่อกับเธอ จนผ่านไปเป็นเวลานาน เซรีนรู้สึกไม่สบายใจ เธอเริ่มคิดมาก เธอเดาว่าวิลสันคงเลิกกับเธอแล้ว

เมื่อเซรีนเลิกงาน และกลับมาจากโรงพยาบาลในวันศุกร์ แม่ของเธอก็ทำอาหารอร่อยให้เธอ

"รีบไปล้างมือถือเร็วเข้า แล้วมากินข้าว แม่มีอะไรจะบอก"

"แม่มีอะไรจะบอกหนูเหรอคะ? ทำไมแม่ดูมีความสุขจัง"

"เราจะคุยกันทีหลัง หลังจากที่ลูกกินแล้ว"

เมื่อพวกเธอเริ่มกินอาหาร แม่ของเธอก็เอาแต่ตักอาหารให้เธอตลอด หลังจากที่ตักซี่โครงให้แล้ว แม่ก็พูดกับเธอ "ลูกควรกินให้เยอะ ๆ นะ ดูลูกสิ ทำแต่งานล่วงเวลาจนผอมไปหมดแล้ว ดูไม่สวยเลยนะ"

แม้ว่าเธอจะผอมลง แต่เธอก็ยังมีแก้มอยู่ดี เธอจะดูไม่สวยเลยได้ยังไง? แล้วเธอก็ถาม "แม่มีอะไรจะบอกหนูเหรอคะ?"

"ลูกก็รู้ว่าแม่ไปเต้นกับคนในกลุ่มที่สวน บ่อย ๆ แม่มีเพื่อนอยู่สองสามคน หนึ่งในนั้นบอกกับแม่ว่า ลูกชายของเธอเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ จากต่างประเทศเชียวนะ จะบอกให้! ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอะไรเช่นนี้ เขาเหมือนลูกเลย เขาเป็นหมอด้วยนะ เขาอายุมากกว่าลูกห้าปี และแม่ของเขายังบอกอีกว่า เขาเป็นคนที่ดูแลคนอื่นได้ดีมาก"

เซรีนทำหน้าสลดเมื่อได้ยินแบบนั้น "แม่คะ ทำไมแม่พยายามจับคู่ให้หนูอีกล่ะ?"

แล้วอาหารก็ไม่อร่อยอีกต่อไปแล้ว

"จะบอกให้นะ ไปเจอเขาซะ จะได้หาเพื่อนใหม่บ้าง ไม่เอาน่า ไม่ใช่ว่าลูกจะต้องคบกับเขาซะหน่อย แม่นัดเจอให้เรียบร้อยแล้ว เป็นวันเสาร์ ซึ่งก็คือพรุ่งนี้ ลูกต้องออกไปข้างนอกบ้างรู้มั้ย จะเอาแต่ดูทีวีอยู่ในบ้านทั้งวันแบบนี้ไม่ได้"

เซรีนวางถ้วยลงแล้วขมวดคิ้ว “แม่คะ หนูไม่อยากไป"

"ลูกของเราเป็นเด็กดีไหม?"

เขากอดเธอจากทางด้านหลัง แล้วจูบที่ใบหูของเธอ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เธอหันไปมองเขาด้วยความดีใจ เธอยิ้มแล้วตอบเขา "ตอนที่ฉันกำลังอาบน้ำให้ เจลลี่ บีนอยู่ ลูกในท้องเตะฉันด้วยนะ"

"คุณเจ็บไหมตอนที่ลูกเตะ" เขาเลิกคิ้วแล้วถาม

เวอเรียนหัวเราะแล้วตอบ "ลูกของเรายังอ่อนแออยู่ จะเจ็บได้ยังไง ฮีลตัน รู้สึกมั้ยบางทีลูกอาจรู้ว่าคุณมา และอาจจะเตะอีกครั้งก็ได้"

มาวางไว้บนหน้าท้องของเธออีกครั้ง หลังจากที่กำลังรู้สึกดีอยู่ ฮีลตันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เขาอุ้มเธอไปวางไว้ข้างเตียง เขาคุกเข่าลงข้างนึงบนพรม

เวอเรียนหัวเราะ เมื่อเห็นว่าเขาทำท่าทางจริงจัง เธอถามเขา "คุณได้ยินลูกไหม?"

"ยังไม่ได้ยินเลย"

ชายหนุ่มทำท่าทางจริงจัง เหมือนว่าเขาไม่ได้พยายามรับความรู้สึกจากลูก แต่เขากำลังหาอะไรบางอย่างที่สำคัญกว่า

หลังจากผ่านไปสักพัก เวอเรียนรู้สึกว่าลูกไม่ได้เตะท้องของเธออีกแล้ว เธอจึงบอกเขา "บางทีลูกอาจจะตกใจคุณ จนไม่กล้าเตะท้องอีก"

หลังจากที่พูดแบบนั้น หน้าท้องของเวอเรียนก็กระตุกเบา ๆ

ฮีลตันก็รู้สึกเหมือนกัน "ผมคิดว่าลูกกำลังขยับอยู่นะ"

เวอเรียนก้มลงมองเขา เธอวางมือไว้บนไหล่ของเขา มองดวงตาที่เป็นประกายของเขาแล้วยิ้ม เธอรู้สึกอบอุ่น

ดูเหมือนว่า ฮีลตันจะตื่นเต้นกับลูกคนนี้มากกว่าเธออีก