เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 485 พ่อของ เจลลี่ บีนไร้เดียงสาอย่างมาก

ชั้นล่างในสวนเล็ก ๆ ไทเลอร์กำลังเล่นกับรถของเล่นอยู่ในสนาม จู่ ๆ รถก็หยุดอยู่ข้าง ๆ รองเท้าส้นสูงของทีน่า

ทีน่าก้มลง และหยิบรถของเล่นคันเล็ก ๆ ขึ้นมา ไทเลอร์เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยหัวเล็ก ๆ ของเขา ในท่าทางที่ไม่เป็นมิตร เขายื่นมือออกไปแล้วพูดว่า “เอาคืนมา!”

ทีน่ายิ้ม “ฉันอาจจะได้เป็นแม่ของนายในอนาคต ดีแล้วหรือที่จะปฏิบัติกับฉันอย่างหยาบคายแบบนั้น?”

'พรูด!' ไทเลอร์อดไม่ได้ที่จะแสดงความรังเกียจในใจของเขาออกมา “แม่ของผมยังมีชีวิตอยู่และสบายดี ผมไม่ต้องการคุณมาเป็นผมของผมหรอก คุณไม่ได้คลอดผมออกมา”

ทีน่าส่งรถของเล่นคันเล็ก ๆ ให้เขา และเอื้อมมือไปลูบหัวเล็ก ๆ ของเขา เธอไม่ได้โกรธ และพูดด้วยน้ำเสียงเมตตาเป็นพิเศษ “นายจะเข้าใจในอนาคต”

“หืม คุณจะไม่มีวันได้เป็นแม่เลี้ยงของผมหรอก! พ่อของผมไม่สนใจผู้หญิงอย่างคุณ!”

ทีน่าเล่นกับผมยาวที่ตกมาจากหลังหูของเธอ จากนั้นเธอก็ยิ้มเบา ๆ และพูดว่า "โอ้? นายรู้ได้อย่างไรว่าพ่อของนายจะไม่สนใจผู้หญิงอย่างฉัน?"

ไอ้เด็กงี่เง่าคนนี้ดูเหมือนจะรู้มาก

“อย่างแรกเลย คุณไม่ใช่คนดีตั้งแต่แรกเห็น อย่างที่สอง คุณดูไม่สวยเท่าแม่ของผม!”

ทีน่ายอมรับได้กับเหตุผลแรกของเขา แต่เธอไม่เห็นด้วยกับเหตุผลที่สองของเขา “ทำไมฉันจะไม่สวยเหมือนแม่ของนาย?”

ไม่ว่าจะเป็นเซ้นท์ด้านแฟชั่น หรือการแต่งหน้าที่ประณีตของเธอ เธอมีสไตล์ที่ดีกว่าเฮเลนโดยสิ้นเชิง

ด้วยเหตุผลอะไรกันที่ทำให้เฮเลนได้ยืนเคียงข้างคาร์เตอร์? พวกเขาดูราวกับว่าพวกเขามาจากคนละโลกกัน!

ไทเลอร์เม้มปากเล็ก ๆ ของเขา เขาไม่เห็นด้วยอย่างมากกับเธอ เขากล่าวว่า “ถ้าคุณกล้าจริง ๆ ลบเครื่องสำอางออกให้หมด แล้วมาเทียบตัวเองกับแม่ของผม ใบหน้าของคุณฉาบไปด้วยแป้ง คุณกล้าดียังไงที่บอกว่าแม่ของผมไม่สวย แม่ของผมสวยธรรมชาติ!"

"แก!"

ทีน่ารู้สึกโกรธมาก เธอหรี่ตาของเธอ และทำเสียงออกจมูกอย่างเย็นชา “เจ้าเด็กงี่เง่า เมื่อฉันได้เข้ามาอยู่ในตระกูลเกลเมื่อไหร่ ฉันจะทำให้แกทุกข์ทรมาน!”

ไทเลอร์กระดิกหัวของเขา เขาไม่กังวลเลยสักนิด “คุณคงต้องเข้ามาในตระกูลเกลก่อนนะ พ่อของผมจะไม่ทอดทิ้งแม่ของผม!”

ณ คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์

หน้าท้องของเวอเรียนโตขึ้น และน้ำหนักของเธอก็หนักขึ้นด้วย

เมื่อตั้งครรภ์ได้เจ็ดเดือน เวอเรียนก็เริ่มกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ เนื่องจากเธอกำลังจะคลอดลูก

เธอนอนอยู่บนเตียง แล้วเอามือสัมผัสท้องใหญ่ของเธอด้วยมือของเธอ เธอหลุดเข้าไปในความคิดของเธอ

ฮีลตันวางหนังสือลงจากมือของเขา แล้วหันไป และเห็นว่าเธอกำลังเมอลอย เขาก้มตัวลง และกอดเธอแล้วถามว่า “คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”

เวอเรียนหันไปมองเขา "ฮีลตัน คุณคิดว่าเด็กคนนี้จะเป็นเด็กผู้ชาย หรือเด็กผู้หญิง?"

พวกเขาทำอัลตราซาวนด์เป็นประจำ แต่ไม่ได้สนใจเรื่องเพศของเด็กมากนัก ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงไม่ได้ใช้เส้นสายเพื่อดูเพศของลูก

มือใหญ่ของฮีลตันสัมผัสท้องของเธอ “ขอแค่คุณเป็นคนคลอดลูก ผมก็มีความสุขแล้ว”

“ฉันไม่รู้ว่าเด็กคนนี้จะคลอดธรรมชาติได้ไหม”

เจลลี่ บีนก็คลอดธรรมชาติ ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันก็ควรจะเป็นเหมือนเดิม ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น

เวอเรียนไม่ได้กังวลเรื่องนี้ “ฮีลตัน ฉันกลัวเจ็บ”

“งั้นเราจะขอยาชาไหม?” ฮีลตันเป็นผู้ชายแมน ๆ ที่ไม่รู้เรื่องการคลอดบุตร

“แต่ถ้าเป็นการคลอดธรรมชาติ ยาชาก็ใช้ไม่ได้”

ฮีลตันจับจ้องไปที่เธอ เขามองด้วยท่าทางจริงจัง "เราควรทำอย่างไรดี? เราไม่คลอดลูกดีไหม?"

เวอเรียนรู้สึกขำกับน้ำเสียงที่จริงจังของเขาอย่างควบคุมไม่ได้ “ถ้าฉันไม่คลอดลูก แล้วเราจะทำอย่างไรกับมันล่ะ? เด็กอายุเจ็ดเดือนแล้ว เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากคลอดลูกออกมา”