เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 489 เสริมสายใยด้วย เจลลี่ บีน

ในตอนเย็น มีอาหารมากมายมาเสิร์ฟในช่วงเวลาอาหารเย็น บางจานเป็นอาหารรสชาติเบา และบางจานก็เป็นอาหารธรรมดา มีแม้กระทั่งอาหารที่รสชาติเผ็ดเล็กน้อย

นายท่านมองไปที่อาหาร และขมวดคิ้วเล็กน้อย "เกิดอะไรขึ้น?"

คาร์เตอร์ตอบทันทีว่า “ผมบอกพ่อครัวให้ทำพวกมันเอง ในบ้านหลังนี้ คุณเป็นคนเดียวที่กินอาหารรสอ่อน พวกเราที่เหลือชอบกินอาหารรสชาติเผ็ดเล็กน้อย เราไม่สามารถฝืนใจตัวเองเพียงเพื่อจะปรับตัวให้เข้ากับคุณคนเดียวได้"

เฮเลนกลัวว่านายท่านเกลจะโกรธ เธอดึงแขนเสื้อของคาร์เตอร์ที่ใต้โต๊ะ และเธอก็ส่งสัญญาณผ่านตาของเธอ บอกให้เขาหยุดพูด เธอเห็นว่าใบหน้าของนายท่านเกลเริ่มเคร่งขรึมแล้ว

ตามที่คาดไว้ วินาทีถัดมา นายท่านเกลพูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้พวกแกเริ่มจะไม่ยอมเชื่อฟังฉันแล้วใช่ไหม? ในบ้านหลังนี้ ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะแสดงความเห็นแล้วใช่ไหม?”

ๆ พยายามจะเป็นผู้ไกล่เกลี่ย เขายิ้ม และกล่าวว่า “นายท่าน ดูสิ่งที่ท่านพูดเข้าสิ นายน้อยกับมาดามยังเป็นคนหนุ่มสาวอยู่ มันเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะชอบอาหารหนัก

นายท่านเกลทำเสียงขึ้นจมูกอย่างเย็นชา และไม่พูดอะไร เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาคู่หนึ่ง และเริ่มกิน

เขาคิดว่าไม่ใช่คาร์เตอร์ที่ชอบกินอาหารหนัก ๆ แต่มันเป็นภรรยาของเขาต่างหาก

ไอ้เด็กสามหาว! ตอนนี้เขามีภรรยาแล้ว ดังนั้นพ่อของเขาจึงไม่สำคัญอีกต่อไป

...

พวกเขามีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการกินอาหารเย็น หลังอาหารเย็น เฮเลนก็ทักทายพวกเขา และขึ้นไปชั้นบน

ไทเลอร์เดินตามเธอไป และถามว่า "แม่ เราจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ กันไหม?"

เฮเลนคิดว่าลูกชายของเธอคิดถึงบ้าน เธอเอามือลูบหัวเล็ก ๆ ของเขา “ในอนาคต ที่นี่จะเป็นบ้านของเรา พ่อของลูกกำลังช่วยลูกหาโรงเรียนอยู่ ลูกจะต้องเรียนที่เมืองหลวงต่อแต่นี้จากไป”

ทันทีที่เขาได้ยินว่าจะต้องเรียนที่เมืองหลวง เขาก็รู้สึกไม่มีความสุขทันที “อะไรนะ? ทำไมคุณถึงไม่ถามผมเรื่องนี้?”

เฮเลนตะลึงกับปฏิกิริยาของลูกชายของเธอ “มีอะไรเหรอ? แม่คิดว่าลูกรู้แล้วว่าลูกจะต้องเรียนที่เมืองหลวงหลังจากมาที่นี่?”

ไทเลอร์นั่งลงบนพรมในทันที และเตะขาของเขาราวกับว่าเขากำลังระบายความโกรธ “แม่ ช่วยผมขอพ่อให้ผมกลับไปเรียนที่นอร์ท ซิตี้ที!”

เฮเลนลุกขึ้นจากเตียง ก้มลง และมองไปที่ลูกชายของเธอ เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง และจู่ ๆ ก็เข้าใจอะไรบางอย่าง เธอหัวเราะ “อย่าบอกนะว่าลูกไม่อยากจาก เจลลี่ บีน”

แม่ของเขาพูดถูก ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง และมือเล็ก ๆ ของเขาก็ดันมือของเฮเลน “แม่ อย่าพูดเรื่องเหลวไหล ไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้นหรอก!”

“ไทเลอร์ แม่พูดถูก ใช่ไหม?”

ไทเลอร์ทำหน้ามุ่ย หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ถามว่า “แล้วเราจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ ได้ไหม?”

“ไม่ได้ พ่อกับแม่ไม่กลับไปที่นอร์ท ซิตี้ ลูกจะกลับไปเรียนที่นอร์ท ซิตี้ คนเดียวได้อย่างไร?”

ไทเลอร์เม้มปากของเขาแล้วพูดว่า “พ่อรวยมาก พ่อหาพี่เลี้ยง หรืออะไรประมาณนั้นให้ผมได้!”

“ไทเลอร์! เรื่องที่ลูกพูดเริ่มเหลวไหลขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ ถ้าลูกอยู่ในนอร์ท ซิตี้ โดยลำพังกับพี่เลี้ยง พ่อกับแม่จะสบายใจได้อย่างไร?”