เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 502 ปิ้งไอเดียในการออกแบบชุดแต่งงาน

ฮีลตันออกไปวิ่งกับเวอเรียน ในขณะที่พวกเขาวิ่งไปได้สองกิโลเมตรแล้วในคืนนั้น

เวอเรียนนั่งอยู่หน้าบล็อกวาดรูปหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ ความคิดของเธอว่างเปล่าเมื่อเธอนึกถึงผลงานออกแบบของเธอที่จะส่งเข้าประกวด

เมื่อฮีลตันเดินออกจากห้องอาบน้ำ เขาสังเกตเห็นหญิงสาวนั่งอยู่หน้าบล็อกวาดรูปของเธอ แต่ผมของเธอยังเปียกอยู่ และหน้าต่างก็เปิดอยู่ ลมพัดใส่เธอในขณะที่เธอถือเครื่องเป่าผม จากนั้นเขาก็ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

“คุณเพิ่งจะออกจากการอยู่ไฟ และคุณปล่อยให้ลมพัดผมที่เปียกของคุณงั้นเหรอ? คุณไม่กลัวว่าจะปวดหัวในอนาคตงั้นเหรอ?”

เวอเรียนคิดว่ามันตลกเมื่อเขาบ่นเธอ เธอจึงพูดว่า "ทำไมคุณถึงทำตัวเหมือนกับมาดามลีอาห์เลย? มาดามลีอาห์มักจะบ่นฉันเกี่ยวกับที่จะปวดหัวหาก ฉันปล่อยให้ลมโกลกผมเปียกของฉัน"

ฮีลตันเปิดเครื่องเป่าผม ใช้มือของเขาเพื่อทดสอบอุณหภูมิ ก่อนที่เขาจะยืนอยู่ด้านหลังเวอเรียน และเริ่มเป่าผมที่เปียกของเธอให้แห้ง

เวอเรียนเคยตัดผมสั้นมาก่อน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเธอไม่ได้ตัดผมมาหลายเดือน ผมของเธอก็ยาวถึงระดับไหล่ของเธอ

ฮีลตันเหลือบมองไปที่ผ้าใบสีขาวที่ว่างเปล่าของเธอ และถามว่า "ไม่มีไอเดียสำหรับงานออกแบบใหม่ สำหรับการแข่งขันรอบใหม่งั้นเหรอ?"

“ในตอนนั้น ฉันสามารถวาดได้เมื่อฉันมีคอนเซปต์ที่จะวาด ตอนนี้ฉันผ่านเข้ารอบแล้ว และมันมีเป้าหมายบางอย่าง ฉันไม่มีไอเดียที่จะวาดเลย ชุดแต่งงานแม้ว่าจะไม่ใช่แฟชั่นทั่วไป แต่เทรนด์มักเปลี่ยนไปอยู่เสมอ แต่ชุดแต่งงานเปลี่ยนไปอย่างซับซ้อนมาก... ฉันไม่มีไอเดียกับการเปลี่ยนแปลงรายละเอียดที่ซับซ้อนของมันเลย"

ฮีลตันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ในขณะที่เขารู้สึกว่าเธอจำกัดตัวเองอยู่ในแนวความคิดของเธอ ดังนั้นเขาจึงแนะนำว่า "คุณเคยคิดที่จะออกแบบสำหรับคนเฉพาะกลุ่มบ้างไหม? ของบางอย่างสำหรับกลุ่มคนบางกลุ่มเท่านั้นใช่ไหม?"

เวอเรียนตกตะลึง หลังจากที่เธอครุ่นคิดอยู่กับมันครู่หนึ่ง เธอก็หันกลับมามองที่ฮีลตัน “คุณหมายถึงชุดแต่งงานสำหรับทุกคนเป็นเรื่องธรรมดาเกินไป และคุณอยากให้ฉันออกแบบบางสิ่งที่กรีดร้องออกมาถึงงานออกแบบที่ต่างออกไปที่ไม่มีใครเคยทำมาก่อนงั้นเหรอ? ถ้าแบบนั้น ฉันอาจจะมีโอกาสได้เข้าสู่รอบชิงชนะเลิศงั้นเหรอ?”

โบดด์หัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เขาพูดว่า "เราอาจจะเข้าร่วมการแข่งขันออกแบบที่เดียวกัน"

เวอเรียนก็บอกเป็นนัย ๆ กับเขาว่า "คุณต้องมางานปาร์ตี้เมื่อลูกของฉันอายุครบ 1

อย่างไรก็ตาม เธอไม่คิดว่าโบดด์จะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังขนาดนี้ว่า “ผมไม่คิดว่าฉันจะไปได้ เวอเรียน ผม… ”

เธอจึงพูดอย่างลนลานว่า "เฮ้ นี่มันสายแล้ว แวะมาบ้านฉันนะ ถ้าคราวหน้าคุณว่าง ไว้เดี๋ยวเราไปเที่ยวด้วยกัน ฉันต้องกลับบ้านแล้ว"

“ผมจะขับไปส่งคุณ”

“ไม่จำเป็น ฉัน…”

นอกจากนี้ คุณกำลังแบกชุดแต่งงานที่หนักอยู่ด้วย และมันคงไม่สะดวกที่จะเรียกแท็กซี่ แค่ขึ้นมา

เวอเรียนไม่ปฏิเสธ บรรยากาศเงียบลงอย่างน่าอึดอัดหลังจากที่เธอขึ้นรถ

โบดด์เป็นคนแรกที่เป็นคนแรกที่พูดขึ้นมาตอนที่เขาพูดว่า "ถึงแม้เราจะไม่ได้เจอกันมานานกว่าหนึ่งปีแล้ว แต่ผมก็รู้สึกว่าเราอยู่ห่างกันมาก"

เธอไม่รู้เพราะเธอจำไม่ได้ เกือบสองปีแล้วที่เธอได้พบกับฮีลตัน เจลลี่ บีนอยู่ในชั้นเรียนอนุบาลปีสุดท้าย และพวกเขามีพิกเคิลแล้วด้วย