เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 503 อ่อนโยนแค่กับมาดาม ฟัดด์

รถปอร์เช่รุ่น 918 ขับมาถึงที่ทางเข้าหลักของบ้านของตระกูลฟัดด์

เวอเรียนกำลังจะลงจากรถพร้อมกับชุดแต่งงานของเธอตอนที่เธอพูดว่า "ขอบคุณที่มาส่งฉันกลับบ้านนะ คุณ... คุณอยากเข้ามาดื่มชาในบ้านก่อนไหม?"

โบดด์ส่ายหัวของเขาในขณะที่เขาหัวเราะเบา ๆ “ผมคิดว่าผมจะไม่เข้าไปหรอก ผมไม่อยากเห็นความรักระหว่างครอบครัวสี่คนของคุณ”

เวอเรียนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในขณะที่เธอพูดว่า “ถ้างั้นก็ขับรถปลอดภัยนะ”

เมื่อเธอกำลังจะเปิดประตู เธอก็ได้ยินโบดด์พูดว่า "งั้นที่คุณไม่ชอบผม เพราะมีปัญหากับวิธีที่ผมแสดงความรักกับคุณงั้นเหรอ? ผมคิดว่านี่เป็นเพียงข้อแก้ตัว เวอเรียนผมสามารถบอกข้อบกพร่องของคุณอาได้สิบข้อเลย ไม่ใช่สิ ร้อยข้อเลย อย่างไรก็ตาม ผมรู้ว่าคุณจะเห็นข้อบกพร่องพวกนี้เป็นจุดแข็งของเขา ผมคิดว่านั่นคือสิ่งที่คุณบอกได้เมื่อคุณรักใครสักคน"

เวอเรียนถอนสายตาของเธอออกเล็กน้อย เธอไม่ได้ปฏิเสธมันในขณะที่เธอพูดว่า “บางทีอาจเป็นอย่างนั้น ความรักคือ ความรู้สึกที่ไม่มีเหตุผลที่สุด ไม่มีคำสั่ง หรือผลตอบแทนใด ๆ เพราะฝ่ายหนึ่งพยายามมากที่สุดในแง่ของความรัก”

สิ่งที่ยากที่สุดคือมักจะมีบางสิ่งที่ไม่ฝ่ายหนึ่งไม่เคยได้รับเลย ไม่ว่าคน ๆ นั้นจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม

ทันใดนั้น โบดด์ก็หัวเราะออกมาราวกับว่าเขารู้สึกโล่งใจ เขากล่าวว่า "บางทีนี่อาจเป็นโชคชะตา คุณอาของผมถูกลิขิตมาคู่กับคุณ ไม่ใช่ผม"

เวอเรียนก็หัวเราะเช่นกัน เธอไม่ได้พูดอะไรอีก ในขณะที่เธอลงจากรถของเขาพร้อมกับชุดแต่งงานของเธอ

เวอเรียนรอให้รถปอร์เช่รุ่น 918 ออกไป ก่อนที่เธอจะเข้าไปในสนามหน้าบ้าน

ฮีลตันเดินออกมาจากบ้านตอนที่เธอเดินเข้ามาที่สนามหน้าบ้าน

"คุณไปไหนมา?"

“ฉันไปรับชุดแต่งงานจากช่างตัดเสื้อมา”

ฮีลตันเพิ่งกลับถึงบ้าน เขายังอยู่ในเสื้อทำงานของเขา เขาหยิบชุดแต่งงานมาจากเวอเรียนในขณะที่เขาเลิกคิ้ว และพูดว่า “ทำไมคุณไม่รอให้ผมกลับมาก่อนแล้วผมจะได้ไปกับคุณ? ใครมาส่งคุณเหรอ?”

เวอเรียนไม่ได้ปิดบังอะไรจากเขา เธอจึงตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ตอนแรกฉันอยากจะนั่งแท็กซี่กลับบ้าน แต่ฉันไปเจอโบดด์ที่ร้านช่างตัดเสื้อ เขาเองก็เข้าร่วมการแข่งขันด้วย ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผน ฉันน่าจะได้เจอเขาที่การแข่งขันในวันพรุ่งนี้ด้วย"

ของเจลลี่ บีน แล้วพูดว่า "ก็ได้ เดี๋ยวแม่จะออกแบบให้หนูอันหนึ่งในอนาคต

…

หลังจากอาหารเย็น เวอเรียนกลับไปที่ห้องของเธอ เพื่อตรวจสอบรายละเอียดของงานออกแบบชุดแต่งงานของเธอ สำหรับการประกวดของเธออย่างรอบคอบ

ฮีลตันก็เดินตามเธอขึ้นไปชั้นบนด้วยเช่นกัน เขากอดเธอจากด้านหลังในขณะที่ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน และพูดว่า “ทำไมคุณถึงยังเสียเวลาอยู่กับมันอีกล่ะ?”

“ตอนนี้ฉันประหม่ามาก? ฉันกลัวว่าอาจมีบางอย่างผิดพลาดในการประกวดวันพรุ่งนี้ ฉันยิ่งรู้สึกประหม่ามากขึ้นไปอีกถ้าคุณไปดูฉันพรุ่งนี้ มันคงจะแย่มากถ้าฉันตกรอบ”

“ผมไม่คิดว่าคุณตกรอบนะ”

“คุณมีศรัทธาในตัวฉัน แม้ว่าฉันจะออกแบบได้ค่อนข้างดี แต่ฉันก็ยังเป็นมือใหม่ในการออกแบบชุดเดรส โอ้ ใช่แล้ว

“ไอ้เด็กแสบนั่นค่อนข้างมีพรสวรรค์ด้านการออกแบบ แต่พ่อแม่ของเขายืนกรานที่จะทำให้เขาเป็นนักธุรกิจ”

“ฉันรู้สึกเหมือนว่าโบดด์มีพรสวรรค์ด้านศิลปะอย่างแท้จริง ตอนที่ฉันเรียนกับเขาที่ปารีส เขาโดดเรียนการออกแบบเยอะมาก แต่ผลิตภัณฑ์ที่เขาออกแบบได้ไปตั้งโชว์ที่หอศิลป์ของโรงเรียนของเรา”

ฮีลตันมองไปที่เธอ และพูดว่า "ดูจากความคิดเห็นของคุณ ดูเหมือนคุณสนใจ โบดด์มากมากเลยนะ?"

เวอเรียนพยักหน้าตามสัญชาตญาณ และพูดว่า “ใช่ แค่ดูว่าเขาโดดเรียนไปกี่คาบ แต่ผลงานชิ้นสุดท้ายของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก”

จากใครบางคนในตอนที่เธอพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างกระวนกระวาย และหันไปเผชิญหน้ากับเขา เธอหัวเราะคิกคัก และพูดว่า “แน่นอน ฉันสนใจผู้ชายที่มีความคิดเชิงธุรกิจมากกว่า เพราะธุรกิจจะทำเงินได้มากกว่าการออกแบบอยู่ดี คุณฟัดด์เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด ไม่เพียงแต่เขามีลูกสองคนเท่านั้น แต่ของภรรยาเขาไม่ต้องทำงานอีกด้วย ช่างเป็นผู้ชายที่วิเศษจริง

ฮีลตันลดสายตาของเขาลงเพื่อมองไปที่เธออย่างหยอกล้อในขณะที่เขาพูด “คุณไปเรียนวิธีกลับคำพูดมาจากไหน มาดามฟัดด์?”

“ก็ไม่มีอะไรได้มาฟรี ๆ อยู่แล้ว อีกอย่าง คุณฟัดด์ก็คือผู้อุปการะของฉัน ใช่ไหม?”