เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 507 การแสดงความรักในช่วงกลางดึก
เนื่องจากทุกคนมาทานอาหารเย็นด้วยกัน นายใหญ่ฟัดด์จึงใช้โอกาสนี้พูดว่า "เวอเรียน ฉันได้ยินมาว่าเธอเข้ารอบชิงชนะเลิศแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วย"
"ขอบคุณค่ะ คุณพ่อ"
“อืม…รอบสุดท้ายนี่มันเมื่อไหร่? เธอกับฮีลตันต้องเริ่มคิดเรื่องแต่งงานหลังจบงาน อย่าให้ฉันคอยจู้จี้พวกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตกลงไหม?”
ในขณะที่เวอเรียนกำลังจะพูด ฮีลตันก็พูดว่า "พ่อ เราคงต้องเลื่อนงานแต่งงานออกไปก่อนชั่วคราว ผมกับรีอาน่ายังมีบางอย่างที่ต้องทำ"
เวอเรียนจ้องไปที่เขา และพูดว่า “ฮีลตัน?”
นายใหญ่ฟัดด์ขมวดคิ้ว ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจเล็กน้อยในขณะที่เขาพูดว่า "แกยุ่งอะไรกันนักกันหนา? แกหยุดงานมาแต่งงานสักสองสามวันไม่ได้เลยเหรอ?"
ฮีลตันวางชาม และตะเกียบของเขาลงแล้วพูดว่า “พ่อ คุณเลิกยุ่งเรื่องนี้หน่อยได้ไหม? ผมกับรีอาน่าจดทะเบียนสมรสกันแล้ว นี่เป็นเพียงงานเลี้ยงอาหารค่ำเท่านั้น เราจะจัดมันตอนไหนก็ได้ในอนาคต ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนหรอก” ."
เจลลี่ บีนพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง "แล้วเมื่อไหร่หนูจะได้เป็นเด็กโปรยดอกไม้ล่ะ?"
คนพาลตัวน้อยชอบดูงานแต่งงานของคนอื่น เธอจึงผิดหวังเมื่อพ่อแม่ของเธอบอกว่างานแต่งงานจะเลื่อนออกไป
นายใหญ่ฟัดด์ก็รู้สึกหงุดหงิดเช่นกัน และในขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฮีลตันก็พูดว่า "ผมอิ่มแล้ว พวกคุณกินกันต่อเถอะ"
ฮีลตันลุกออกจากโต๊ะอาหารทันที และเดินตรงไปยังห้องทำงานของเขา
นายใหญ่มองไปที่แผ่นหลังของฮีลตัน เขางุนงง เขาจึงถามเวอเรียนว่า "เวอเรียนเธอทะเลาะกับฮีลตันหรือเปล่า? เกิดอะไรขึ้นกับเขา?"
“เปล่าค่ะ บางทีท้องของเขาอาจจะรู้สึกไม่ค่อยดี เดี๋ยวฉันไปดูเขาทีหลัง”
นายใหญ่เย้ยหยัน และเลิกพูดถึงเรื่องนั้น เขาพูดว่า "ช่างเป็นลูกที่จองหองจริง ๆ"
ในขณะที่เจลลี่ บีนดูดสปาเก็ตตี้ของเธอ เธอถามด้วยความสงสัย “คุณปู่ จองหองหมายความว่าอะไรคะ?”
"มันเหมือนกับเวลาที่เด็กไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่ โอ้ เจลลี่ บีน หลานสาวที่ดีของปู่
“ค่ะ หนูจะฟังคุณปู่!”
บีนน้อยช่างหวานเหลือเกิน และมันทำให้นายใหญ่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกับพูดว่า “โอ้ หลานสาวที่เชื่อฟังของปู่!
เวอเรียนก็ไม่ค่อยหิวเช่นกัน เธอกินไปเพียงสองสามคำ หลังอาหารเย็น เธอเตรียมจานผลไม้ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปหาฮีลตัน
เธอเคาะประตูก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง เธอพูดว่า "ฮีลตัน เมื่อเย็นคุณไม่ค่อยได้กินอะไร ทำไมคุณไม่กินผลไม้สักหน่อยล่ะ?"
ชายหนุ่มตอบอย่างใจเย็นว่า “ผมไม่หิว และผมก็ไม่อยากกินตอนนี้”
เวอเรียนพูดไม่ออก
เวอเรียนไม่อยากพูดอ้อมค้อม ดังนั้นเธอจึงวางจานผลไม้ไว้ข้างเขา และมองไปที่เขา เธอถามว่า “คุณหมายความตามที่คุณพูดในสวนหลังบ้านหรือเปล่า? คุณจะไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม?”
“ไม่ ใครบอกคุณว่าผู้หญิงไม่ได้รับอนุญาตให้ทำตามความฝันหลังจากแต่งงาน? ผมไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผลนะ”
เวอเรียนเลิกคิ้วขึ้น และถามว่า “จริงเหรอ? การเดินทางของฉันไปอังกฤษไม่ใช่แค่สองสามวันนะ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหนึ่งปีครึ่ง ถ้าฉันไป พวกเราจะไม่แยกจากกันงั้นเหรอ? คุณจะไม่คิดถึงฉันงั้นเหรอ?"
ฮีลตันย้ายสายตาจากแล็ปท็อปมาที่เธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "ผมสามารถไปเยี่ยมคุณที่อังกฤษได้"
“แต่คุณมาหาฉันได้ทุกสัปดาห์งั้นเหรอ? คุณงานยุ่งมาก และถ้าฉันอยู่ที่นั่นแม้ว่าลูก ๆ ของเราจะมีคนเลี้ยง และแม่บ้านดูแลพวกเขา คุณก็ต้องดูแลพวกเขาด้วยเช่นกัน เว้นแต่ คุณจะโคลนนิ่งตัวเอง คุณจะไม่มีเวลามาเยี่ยมฉันหรอก”
เธอพูดถูก อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเธอจะทำให้ฮีลตันโกรธเล็กน้อย “แล้วคุณต้องการอะไร เวอเรียน มอนท์?”
เวอเรียนย่อตัวลง และเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขาในขณะที่เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอวางมือบนต้นขาของเขา และพูดด้วยสายตาที่จริงใจอย่างมากว่า “ขอร้องฉันไม่ให้ไป และฉันก็จะไม่ไป ฉันบอกคุณแล้ว ตราบใดที่คุณไม่ต้องการให้ฉันไป ฉันก็จะไม่ไป ถึงแม้ว่านี้เป็นโอกาสที่จะเกิดขึ้นได้ยาก คุณ และลูก ๆ ของเราทั้งสองคนก็มีความสำคัญกับฉันมากกว่า”
ฮีลตันลดสายตาของเขาลงเพื่อมองไปที่เธอ เขายกมือขึ้นลูบหัวของเธอหลังจากนั้นครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “แต่ผมไม่สามารถสั่งให้คุณเสียสละความฝันเพื่อครอบครัวของเราได้ รีอาน่า ผมกังวลว่าคุณจะโทษผมในอนาคต”
เธอยังเด็ก และชีวิตของเธอเพิ่งเริ่มต้น แม้ว่าเขาอยากจะเก็บเธอไว้ข้าง ๆ เขาตลอดเวลา เธอก็อาจจะหันมาพึ่งพา และพึ่งพิมเขา หลังจากผ่านไปสองสามปี เธอจะโทษเขาที่บังคับให้เธอเป็นแม่บ้านหรือเปล่า?
“ถ้าอย่างนั้น คุณจะสนับสนุนการตัดสินใจของฉันที่จะไปอังกฤษจริง ๆ เหรอ?”
“ถ้าคุณอยากไปจริง ๆ ผมดูแลทุกอย่างที่บ้านเอง”
ดวงตาของเวอเรียนน้ำตาไหล เธอรู้สึกซาบซึ้งเมื่อเธอพูดว่า "แต่มันต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งปีครึ่งเลยนะ"
“ถ้าแค่ปีครึ่ง ผมรอได้”
ดวงตาของเธอยังคงหลั่งน้ำตาออกมาในขณะที่ฮีลตันเอื้อมมือไปลูบใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ เวอเรียนวางมือไว้บนหลังของฮีลตันในขณะที่เธอพูดว่า "แต่คุณบอกฉันว่าคุณไม่ชอบผู้หญิงทำงาน"
"นั่นจะไม่มีผลกับความรักของผมที่มีต่อคุณเลย"
เธอสะอึกสะอื้น “แต่ถ้าคุณบอกฉันว่าคุณไม่อยากให้ฉันไป ทนไม่ได้ที่จะเห็นฉันจากไป
“ผมต้องการสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคุณ ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกฝืนใจ หรือเสียใจแม้แต่น้อย นอกจากนี้ การเรียนที่อังกฤษก็เป็นสิ่งที่ดี ผมไม่มีเหตุผลที่จะหยุดคุณ”
"ฮีลตัน"
เวอเรียนเอื้อมมือไปกอดเอวของเขา เธอฝังตัวเองกับเขาเหมือนเด็ก ๆ ในขณะที่เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น
เธอจะไม่รู้สึกซาบซึ้งได้อย่างไร? ชายผู้หยิ่งผยองเต็มใจที่จะเปลี่ยนแปลงเพื่อเธอ ความอดทน และการสนับสนุนที่เขามีให้เธอไม่ใช่แค่คำพูดที่ไร้เหตุผลเท่านั้น ชายคนนี้พร้อมที่จะเสียสละเพื่อเธอ และครอบครัวของเธอ
…
เวอเรียนผ่านเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศอย่างราบรื่นในวันต่อมา เธอได้เตรียมทุกอย่างที่เธอต้องใช้สำหรับการเดินทางไปอังกฤษ แม้แต่ตั๋วเครื่องบิน และเวลาออกเดินทางก็ถูกกำหนดไว้แล้ว
ฮีลตันดูเหมือนจะงานยุ่งในวันที่ผ่านมาเช่นกัน เขาจะกลับมากลางดึกตอนที่เวอเรียนหลับไปแล้วเท่านั้น
เล่ห์รัก ท่านประธาน โดย โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 507 การแสดงความรักในช่วงกลางดึก ออนไลน์ฟรี
นวนิยายชุด เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 507 การแสดงความรักในช่วงกลางดึก เป็นที่รอคอยมากที่สุด เนื้อหาของซีรีส์ ที่ บทที่ 507 การแสดงความรักในช่วงกลางดึก เล่ห์รัก ท่านประธาน ผู้เขียน โอเอสเต้ ลูน่า ทำให้ความรักของชายและหญิงหลักเกิดขึ้นตามธรรมชาติ พวกเขามองเห็นคุณค่าที่ดีของกันและกันซึ่งอคติของผู้อื่นมองไม่เห็น บทที่ 507 การแสดงความรักในช่วงกลางดึก โอเอสเต้ ลูน่า จะทำให้เราพอใจกับผลของความรักนั้นหรือไม่? ติดตาม เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 507 การแสดงความรักในช่วงกลางดึก ที่ th.readeraz.com
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 507 การแสดงความรักในช่วงกลางดึก
นวนิยาย เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 507 การแสดงความรักในช่วงกลางดึก