เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 510 เอิ่ม...ลูกสาวคนโตคิดถึงมอนตี้เหมือนกันไหม
ฮีลตันรู้สึกลังเลเล็กน้อย ในขณะที่กำโทรศัพท์ไว้ในมือของเขา
เจลลี่ บีนนั่งไขว่ห้างอยู่ข้าง ๆ ฮีลตัน และกระพริบตาอย่างตื่นเต้น เธอพูดว่า "พ่อ รีบโทรหาเธอเร็วเข้า!"
ฮีลตันเลิกคิ้ว และมองไปที่ลูกสาวอย่างหยอกล้อ ในขณะที่เขาพูด "หนูพูดกับเธอเมื่อสายเชื่อมต่อแล้วนะ?"
เจลลี่ บีนทำท่า 'ตกลง' ด้วยมือของเธอ และพูดว่า "ได้สิ แต่พ่อ พ่อจะต้องพาหนูไปเล่นชิงช้าสวรรค์สุดสัปดาห์นี้ ตกลงไหม?"
คนพาลตัวน้อยนั้นรู้วิธีการต่อรองด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตาม ฮีลตันปกติที่มีหลักการก็ขมวดคิ้ว มันหมายความว่าเขาได้ตกลงตามเงื่อนไขของเธอแล้ว หลังจากที่เขาโทรออก เขาก็ยื่นโทรศัพท์ให้เจลลี่ บีน
"ทำตัวดี ๆ"
เจลลี่ บีนพยักหน้า
อย่างไรก็ตาม เวอเรียนไม่ได้รับสาย
เจลลี่ บีนขมวดคิ้วในขณะที่รอ เธอพูดว่า "พ่อ มอนตี้ไม่รับสาย เธอหลับอยู่หรือเปล่า?"
ฮีลตันเหลือบไปมองดูเวลา มันควรจะเป็นเวลากลางวันในอังกฤษ เธอไม่น่าจะนอน แล้วทำไมเธอไม่รับสาย? เธอยุ่งอยู่หรือเปล่า? หรือเธอเพิ่งไปถึงที่นั่น ดังนั้นบางทีเธออาจจะไม่มีเวลารับสาย
เจลลี่ บีนรออยู่เป็นเวลานานมาก เธอขมวดคิ้ว และพูดว่า “พ่อ ไม่มีใครรับเลย”
ฮีลตันไม่ได้พูดอะไรอีก หลังจากที่เขาปลอบเจลลี่ บีน เขาก็พูดว่า "นอนหลับฝันดีนะ อย่าลืมมาเรียกพ่อถ้าหนูต้องการอะไรนะ"
ฮีลตันกดวางสาย และออกจากห้องลูกสาวของเขาไปอย่างเงียบ ๆ
…
ณ ลอนดอน อังกฤษ
หลังจากที่เวอเรียนเสร็จสิ้นงานแฟชั่นโชว์ เธอสังเกตเห็นสายที่ไม่ได้รับบนโทรศัพท์ของเธอ มันคือฮีลตัน
เธอตกตะลึง แฟชั่นโชว์ดังเกินไป ดังนั้นเธอจึงไม่สังเกตว่าโทรศัพท์ของเธอมีสายเข้า
เธอโทรกลับหาเขาทันที
…
เจลลี่ บีนกำลังเล่นกับโทรศัพท์ของฮีลตันอยู่ เมื่อมีสายเรียกเข้ามา
เธอรับสาย และตอบเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย ๆ “ฮัลโหล? นั่นใคร?”
“เจลลี่ บีน นี่ฉันเอง มอนตี้”
“มอนตี้?! มอนตี้ ทำไมคุณไม่รับสายของเราก่อนหน้านี้?”
เวอเรียนอธิบายด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด “แถวนี้เสียงมันดังเกินไป ฉันเลยไม่สังเกตเห็นมัน ทำไมหนูถึงมีโทรศัพท์ของคุณพ่อล่ะ?”
“หนูกำลังเล่นเกมในโทรศัพท์ของพ่ออยู่”
เวอเรียนพยักหน้ากับตัวเอง “แล้วพ่อของหนูอยู่ที่ไหน? เขาอยู่กับหนูหรือเปล่า?”
“ไม่ แต่หนูสามารถไปหาเขาได้”
บีนดึงผ้าห่มออกแล้วปีนลงจากเตียงโดยถือโทรศัพท์ไว้ในมือ เธอเดินไปที่ห้องของฮีลตันในรองเท้าสลิปเปอร์ของเธอขณะที่เธอพูดว่า "มอนตี้ คุณจะกลับบ้านเมื่อไหร่? น้องชายร้องไห้ตลอดเวลา และเราทำให้เขาหยุดไม่ได้ มีเพียง มอนตี้เท่านั้นที่ทำได้! น้องชายอยากดื่มนม
หัวใจของเวอเรียนเจ็บปวด เธอรู้สึกผิดเมื่อได้ยินว่าลูกของเธอร้องไห้ตลอดเวลา อารมณ์ของเธอท่วมท้นในขณะที่เธอพูดว่า "ฉันจะกลับให้เร็วที่สุด"
“โอเค วันนี้หนูลื่นด้วย”
หน้าอกของเวอเรียนแน่นขึ้น เมื่อเธอได้ยินอย่างนั้น “หนูลื่นได้ยังไง? เจ็บไหม? คุณพ่อรู้ไหม? เขาดูอาการแผลของหนูหรือเปล่า?”
“มันเจ็บมากมอนตี้ รีบกลับบ้านเร็ว โอเค? ไม่มีใครช่วยหนูอาบน้ำ และหนูชอบให้คุณทำมากกว่า”
บอกให้มาดามลีอาห์อาบน้ำให้หนู ตกลงไหม? อย่าอาบน้ำเอง
“ก็ได้ค่ะ งั้นรีบกลับบ้าน โอเคไหม?”
เจลลี่ บีนวิ่งไปที่ห้องของฮีลตัน และพบว่าพ่อของเธอไม่อยู่ในห้องของเขา ดังนั้นเธอจึงวิ่งไปห้องทำงาน และพบฮีลตันในที่สุด
“พ่อ หนูเจอพ่อแล้ว มอนตี้โทรมา!”
คนพาลตัวน้อยยื่นโทรศัพท์ให้เขา ก่อนที่เธอจะปีนขึ้นไปบนตักของเขา ฮีลตันกอด เจลลี่ บีนในขณะที่เขารับโทรศัพท์
เจลลี่ บีนขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นเพื่อฟังการสนทนาของพวกเขา
“ทุกอย่างเรียบร้อยไหม ฮีลตัน? ฉันได้ยินเจลลี่ บีนบอกว่าพิกเคิลร้องไห้ตลอดเวลา และวันนี้เธอก็ลื่นล้มด้วย”
ฮีลตันมองไปคนพาลตัวน้อยในอ้อมแขนของเขาในขณะที่เธอส่งสายตาชัยชนะให้เขา
ฮีลตันกระแอม และพูดว่า "ใช่ เด็กทั้งสองคนไม่ค่อยสบายเท่าไหร่"
เจลลี่ บีนขยับเข้าใกล้โทรศัพท์มากขึ้นแล้วพูดว่า “มอนตี้ ลูกทั้งสองไม่ค่อยสบาย และลูกคนโตก็ไม่มีความสุขอีกด้วย!”
ฮีลตันพูดไม่ออก
ฮีลตันมองไปที่ลูกสาวของเขาในขณะที่เขาสงสัยเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระที่เธอพ่นออกมา
เวอเรียนหน้าแดง “ก็… ทำไมลูกคนโตถึงไม่มีความสุขล่ะ?”
ฮีลตันพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ “ลูกคนโตสบายดี”
“ลูกคนโตไม่คิดถึงมอนตี้เหรอ?”
เมื่อเวอเรียนถามคำถามนั้น เธอก็หน้าแดงหนักขึ้นไปอีก
เธอกล้าถามคำถามที่น่าอายเช่นนี้ได้อย่างไร?
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะได้คำตอบจาก 'ลูกคนโต' เจลลี่ บีนก็รีบตอบไปว่า "เด็ก ๆ คิดถึงคุณ
ฮีลตันไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้อีกต่อไป เขาไอ และจ้องไปที่ลูกสาวของเขา "ลูกกำลังขัดจังหวะอะไรเมื่อผู้ใหญ่พูดกำลังคุยกันอยู่?"
เจลลี่ บีนยักไหล่ และโบกมือเล็ก ๆ ของเธอในขณะที่เธอพูดอย่างเชื่อฟังว่า “โอเค งั้น เด็กจะไม่พูด”
ผู้ใหญ่ทั้งสองคนรู้สึกอึดอัด
อย่างไรก็ตามเจลลี่ บีนเป็นเด็กที่มีไหวพริบ ไม่นานนักเธอก็ปีนลงจากตักของ ฮีลตัน และรีบวิ่งออกจากห้องไป
เมื่อเธอสังเกตเห็นความเงียบ เวอเรียนก็ถามว่า “เฮ้… เจลลี่ บีนไปแล้วเหรอ?”
"เธอไปแล้ว"
เวอเรียนกัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น… คุณมีอะไร…ที่คุณอยากจะบอกฉันหรือเปล่า?”
บางทีอาจเป็นคำว่า 'ผมคิดถึงคุณ?'
ฮีลตันส่งเสียงไอออกมาอย่างเก้ ๆ กัง ๆก่อนที่เขาจะพูดว่า “หลับให้สบายนะ”
เวอเรียนกล่าวว่า "ที่นี่ยังกลางวันแสก ๆ อยู่เลย!"
น้ำเสียงของเธอฟังดูยั่วยวนเล็กน้อย
ฮีลตันตอบอย่างใจเย็นว่า "โอเค" ก่อนเขาจะพูดว่า "ที่นี่ดึกแล้ว และผมจะเข้านอนแล้ว"
“ฮีลตัน ฟัดด์!” เวอเรียนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
ไอ้คำว่า 'ผมคิดถึงคุณ' มันจะทำให้เขาบาดเจ็บงั้นเหรอ? ผู้ชายคนนั้นจะหยิ่งขนาดนี้ได้อย่างไร?
"ผมอยู่นี่"
เวอเรียนพูดตะกุกตะกัก และรีบพูดออกมาอย่างรวดเร็วว่า “ฉันคิดถึงคุณ”
เนื่องจากเขาไม่พูด เธอจึงตัดสินใจที่จะพูดเอง
"อะไรนะ?" ฮีลตันตกตะลึง
“มันเป็นการสูญเสียของคุณถ้าคุณพลาดไม่ได้ยินมัน!”
เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 510 เอิ่ม...ลูกสาวคนโตคิดถึงมอนตี้เหมือนกันไหม ออนไลน์ฟรี
นวนิยายชุด เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 510 เอิ่ม...ลูกสาวคนโตคิดถึงมอนตี้เหมือนกันไหม เป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมของผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า. ในที่นี้ ผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า ได้เจาะลึกถึงบุคลิกของตัวละครหลัก ทำให้ผู้อ่านรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่น่ารักมากแต่ก็น่าประทับใจไม่แพ้กัน ทั้งสองคนถูกครอบครัวทอดทิ้ง แต่พวกเขาก็เป็นคนที่โหยหาความรักมากที่สุด.. นางเอกทั้งชายและหญิงจะมารวมตัวกันที่ บทที่ 510 เอิ่ม...ลูกสาวคนโตคิดถึงมอนตี้เหมือนกันไหม เล่ห์รัก ท่านประธาน หรือพบอีกคนหนึ่ง ปัญหา? ติดตาม เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 510 เอิ่ม...ลูกสาวคนโตคิดถึงมอนตี้เหมือนกันไหม ได้ที่เว็บไซต์ th.readeraz.com
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 510 เอิ่ม...ลูกสาวคนโตคิดถึงมอนตี้เหมือนกันไหม
เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 510 เอิ่ม...ลูกสาวคนโตคิดถึงมอนตี้เหมือนกันไหม นวนิยาย