เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 512 นิ้วของฉันเจ็บ เป่าให้หน่อยสิ
เวอเรียนเกาะฮีลตันเหมือนลูกจิงโจ้ เขาอุ้มเธอเข้าไปในห้อง
เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้อง เวอเรียนซุกหน้ากับหน้าอกของฮีลตัน เธอหน้าแดงด้วยความอาย
เธอกำหมัดแล้วทุบที่หน้าอกเขาเบา ๆ "ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนว่าจะมาที่นี่? ที่คุณรีบมากะทันหัน เพราะจะมาจับผิดฉันใช่มั้ย?" เวอเรียนมองเขา มีความรักใคร่อยู่ในแววตาของเธอ
ฮีลตันกอดเธอแน่นกว่าเดิม เขามองเธอแล้วอธิบาย "แทนที่จะบอกว่าผมคิดถึงคุณผ่านโทรศัพท์ ผมเลยทำให้คุณเห็นว่าผมคิดถึงคุณไง"
เวอเรียนหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม คำพูดหวาน ๆ ของเขา ทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งอยูเสมอ เธอกอดคอและจูบที่ริมฝีปากของเขา
"ฉันก็คิดถึงคุณเหมือนกัน"
น้ำเสียงที่นุ่มและอ่อนหวานของเวอเรียน ทำให้ดวงตาของชายหนุ่มเข้มขึ้น อารมณ์ของเขาที่มีต่อเธอ ในหลายวันที่ผ่านมานั้นยิ่งเพิ่มมากขึ้น เขาดันเธอติดกำแพงและจูบตอบเธอด้วยความเสน่ห์หา
เขาดันเธอติดกำแพง มือที่แข็งแรงของเขาจับสะโพกของเธอ ในตำแหน่งนี้เธอจึงอยู่สูงกว่าเขา ทำให้การจูบของพวกเขานั้นเป็นไปตามธรรมชาติ ลึกซึ้งและเร่าร้อนยิ่งขึ้น
แล้วฮีลตันก็ถอดเสื้อผ้าของเธอออก...
หนึ่งชั่วโมงต่อมา เตียงกว้างใหญ่ในห้องเพรสซิเดนท์ ดีลักซ์ สวีทนั้นดูยุ่งเหยิง
รองเท้าส้นเตี้ยสีอ่อน และรองเท้าหนังกระจายอยู่บนพื้นห้องข้างเตียง
ท้องฟ้าข้างนอกในตอนกลางคืนค่อนข้างปลอดโปร่ง ฮีลตันนอนหลับตาอยู่บนเตียงและกอดหญิงสาวเอาไว้ เขาดูสงบและพอใจ
แม้ว่าเวอเรียนจะ 'เหนื่อย' เล็กน้อยจากการออกกำลังกาย แต่เธอก็นอนไม่หลับ เพราะในใจมีแต่คำถามที่ยากจะถามเขา
เธอมองคางที่สะอาดและหล่อเหลาของเขา แล้วเธอก็ลูบใบหน้าของเขา "ทำไมคุณถึงมาที่นี่? นี่คุณมาจับผิดฉันจริง ๆ เหรอ?"
ฮีลตันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามองเธอ เขายิ้มแล้วตอบอย่างอารมณ์ดี "ดูเหมือนว่าคุณนายฟัดด์ กำลังซ่อนความลับอะไรอยู่นะ?"
แต่ฉันควรจะระวังคุณมากกว่า มีผู้หญิงตั้งเยอะแยะใน นอร์ท ซิตี้ ที่มาชอบคุณ
"ทำไมผมไม่รู้เลยล่ะ ว่ามีผู้หญิงมาชอบผมตั้งหลายคน?"
ผู้หญิงอย่างแนนซี่กับเรน คงยังไม่ยอมแพ้เรื่องฮีลตัน เพราะพวกเธอยังชอบเขาอยู่ เธอควรระวังพวกเธอไว้ไม่ใช่เหรอ?
เวอเรียนกลอกตาแล้วมองเขา "คุณฟัดด์ คุณไม่รู้หรอกว่า คุณมีแรงดึงดูดในทุกที่ที่คุณไป คุณช่วยเก็บเสน่ห์ของคุณไว้จากผู้หญิงคนอื่นหน่อยเถอะ ไม่งั้นคุณก็จะหักอกผู้หญิงพวกนั้น"
ฮีลตันขำ เขาจับมือด้านขวาของเธอ แล้วบังเอิญไปแตะโดนแผลน้ำร้อนลวกที่นิ้วของเธอ เธอจึงร้องเพราะความเจ็บ
ฮีลตันขมวดคิ้ว "นิ้วคุณไปโดนอะไรมา?"
เธออยากจะดึงมือออก แต่ก็สายไปแล้ว เขาจับมือเธอแน่น และตรวจดูแผลที่มือของเธอ
เขาขมวดคิ้วมากขึ้น "คุณไปทำตัวเองเจ็บได้ยังไง?"
"ตอนที่ฉันกำลังกินข้าวอยู่ ฉันบังเอิญทำน้ำซุปร้อนหกใส่มือ ไม่เป็นไรหรอก"
"คุณไม่ได้กำลังโกหกผมอยู่ใช่ไหม?"
เวอเรียนลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจพูดความจริง "ก็ได้ ฉันจะบอกความจริง คุณจะได้ไม่ต้องคิดว่าฉันปิดบังอะไร แล้วคุณมารู้ทีหลังว่าฉันโกหกคุณ แต่คุณต้องสัญญาว่าจะไม่โกรธ ถ้าฉันบอกความจริงกับคุณ"
พวกเขาก็แต่งงานกันแล้ว และเธอก็เป็นภรรยาของเขา สถานะของเธอก็ชัดเจนอยู่แล้ว อีกอย่าง เธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับโบดด์
ฮีลตันไม่ตอบ เขาจ้องเธอกำลังรอให้เธอบอกความจริงกับเขาทุกอย่าง
เวอเรียนกัดริมฝีปาก เธอลังเลที่จะอธิบายกับเขา เธอดูท่าทางของเขาแล้วบอก "ฉันบังเอิญเจอโบดด์เมื่อตอนบ่าย เขาก็มาเรียนที่อังกฤษเหมือนกัน เขาเป็นไข้และตัวร้อนมาก ฉันไม่อยากทิ้งให้เขาต้องอยู่คนเดียว เพราะเขาไม่มีญาติหรือเพื่อนที่นี่ ในเมื่อฉันเป็นเมียคุณ และคุณก็เป็นอาของเขา ฉันก็เป็นเหมือนญาติของเขาเหมือนกัน"
ฮ้ลตันถามด้วยความอดทน "แล้วคุณพาเขาไปที่โรงพยาบาลรึเปล่า?"
เวอเรียนส่ายหน้า "ฉันก็อยากพาเขาไปโรงพยาบาล แต่โบดด์ไม่อยากไปโรงพยาบาล ฉันก็เลยไปส่งเขาที่คอนโด ฉันต้มน้ำดื่มและทำโจ๊กให้เขา ฉันก็เลยทำน้ำร้อนลวกนิ้ว"
เมื่ออธิบายเสร็จแล้ว เวอเรียนดูเหมือนเด็กที่ทำความผิด เธอมองเขาอย่างกังวลแล้วพูดต่อ "แต่นอกจากไปส่งเขาที่ห้อง ต้มน้ำและทำโจ๊กให้เขาแล้ว ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นเลยนะ"
แล้วเขาก็ใช้โทรศัพท์ ที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง โทรหาเจ้าหน้าที่ต้อนรับ เขาคุยเป็นภาษาอังกฤษ "ช่วยเอากล่องปฐมพยาบาล ขึ้นมาให้ที่ห้อง 911 ด้วยครับ
สามนาทีต่อมา พวกเขาก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดัง ฮีลตันสวมชุดคลุมอาบน้ำก่อนจะออกไปเปิดประตู แล้วรับกล่องปฐมพยาบาลมาจากเจ้าหน้าที่ของโรงแรม
เขากลับมานั่งลงข้างเตียง แล้วเขาก็ช่วยเธอทำแผล
แผลของเธอไม่ได้ร้ายแรง แต่พรุ่งนี้มันคงจะพอง
เขาทำแผลให้เธอเงียบ ๆ เวอเรียนจึงเป็นกังวล "ฮีลตัน คุณโกรธฉันรึเปล่า?"
เขาถามเธอ "ถ้าผมโกรธคุณ และถ้าคุณไม่ไปยุ่งกับโบดด์ เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น?
"ฉัน..."
เธอลังเลสักพักแล้วพูดต่อ "ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันทำแบบนั้น ฉันก็จะไม่ทำ ถ้าฉันเจอสถานการณ์แบบนี้อีก ฉันจะโทรบอกคุณ แต่คุณก็ควรส่งคนมาดูแลเขานะ"
ฮีลตันจับข้อมือเธอ แล้วดึงเธอเข้ามากอด
ชายหนุ่มลูบผมและจูบที่ขมับเธอ "ผมเชื่อคุณ ผมดีใจมากกว่า ที่คุณดูแลคนในตระกูลที่กำลังป่วย แล้วผมจะโกรธคุณได้ยังไง?"
เวอเรียนยิ้มออกมาอย่างโล่งอก "ดีจัง"
อ่าน เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 512 นิ้วของฉันเจ็บ เป่าให้หน่อยสิ
ผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า ที่ เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 512 นิ้วของฉันเจ็บ เป่าให้หน่อยสิ ให้รายละเอียดที่น่าสนใจอย่างยิ่ง นางเอกใน บทที่ 512 นิ้วของฉันเจ็บ เป่าให้หน่อยสิ เล่ห์รัก ท่านประธาน ที่มีบุคลิกเสรีนิยมและเข้มแข็ง ได้นำเรื่องราวมาสู่รายละเอียดที่คาดไม่ถึง ส่งผลให้ความรักของคนสองคนเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น นวนิยาย เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 512 นิ้วของฉันเจ็บ เป่าให้หน่อยสิ ได้อัปเดตบทล่าสุดที่ th.readeraz.com อ่านชุดเต็ม เล่ห์รัก ท่านประธาน แล้ววันนี้
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 512 นิ้วของฉันเจ็บ เป่าให้หน่อยสิ
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 512 นิ้วของฉันเจ็บ เป่าให้หน่อยสิ