เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 514 ชุดแต่งงานที่โชว์ผิวมากเกินไป

ในเช้าวันเสาร์ ฮีลตันพาเวอเรียนไปที่ร้านชุดแต่งงานโอต์ กูตูร์

เวอเรียนพยายามลองชุดแต่งงานอยู่หลายชุด แต่ฮีลตันก็ยังไม่พอใจ แม้ว่าเธอจะลองชุดจนเหนื่อยแล้ว

เวอเรียนรู้สึกท้อใจหลังจากที่ลองชุดหลายครั้ง หลังจากที่ฮีลตันให้เธอไปลองชุดอีกหลายครั้ง เธอก็เข้าไปลองชุดในห้องแต่งตัว

เนื้อผ้านั้นคล้ายกับชุดงานราตรี มันมีความยาวระดับเข่าผ้าสีขาวสองชั้น ทั้งผ้าไหมชั้นข้างนอกและข้างใน เย็บติดกันเหมือนรูปกลีบดอกไม้ เนื้อผ้าสีขาวบาง ๆ ปักลายสามมิติ ถักทอเหมือนรูปใบไม้ เมื่อเธอสวมชุดนี้แล้ว เธอจึงดูเหมือนเทพธิดาในตำนาน ทำให้รู้สึกว่าผู้สวมใส่นั้นบริสุทธิ์และไร้เดียงสา อย่างน่าประทับใจ

เมื่อเวอเรียนก้าวออกมาจากห้องแต่งตัว ดวงตาของฮีลตันนั้นเป็นประกายและดูสดใส

เธอหมุนตัวแล้วถาม "แล้วชุดนี้ล่ะ?"

"ก็ไม่เลวนะ"

เขายืนขึ้นแล้วกอดอก และวิเคราะห์ชุดแต่งงาน

ชุดแต่งงานชุดนี้งดงามมากและสวยกว่าร้านโอต์ กูตูร์ ก่อนหน้านี้ ที่เธอไปลองชุดมา มันเป็นชุดที่มีเสน่ห์ แต่มันเป็นชุดคล้องคอ จึงทำให้หลังของเธอเปลือยเปล่าลงไปถึงรอบเอว มันทำให้เห็นแผ่นหลังที่ขาวเนียนของเวอเรียน นี่เป็นครั้งแรกที่ฮีลตันเห็นชุดแต่งงานแบบนี้ มันเป็นชุดที่ปกปิดน้อยที่สุด

เวอเรียนไม่อยากลองชุดแต่งงานอีกแล้ว เธอจึงเปล่งเสียงออกมาอย่างดีใจ เมื่อฮีลตันพอใจชุดนี้ "ทำไมไม่เลือกชุดนี้ล่ะ? ฉันก็ชอบชุดนี้เหมือนกัน วันนี้พอแค่นี้นะ?"

"มันก็จริง แต่เขาก็จู้จี้จุกจิกมาก เขาไม่ต้องเข้มงวดขนาดนั้นก็ได้ เขาให้ฉันเปลี่ยนชุดอื่นอีก ถ้าเขายังไม่พอใจชุดนี้ วันนี้ฉันก็จะไม่ลองชุดอีกแล้ว"

ชุดแต่งงานที่เธอใส่นั้น หางกระโปรงยาวไปจนถึงข้างหลัง มันจึงทำให้เธอเดินและเคลื่อนไหวได้ไม่สะดวก เซรีนจึงเธอช่วยเธอถือหางกระโปรงให้ เมื่อเวอเรียนเดินไปหาฮีลตัน

เวอเรียนประหม่า เมื่อฮีลตันมองชุดแต่งงานที่เธอใส่

เขาคิดว่าชุดที่เธอใส่ก่อนหน้านั้น มันโชว์ผิวมากเกินไปและไม่น่าสนใจ ถึงจะดูทันสมัยและแปลก แต่ก็ควรรักษาความสง่างาม และประเพณีของชุดแต่งงาน แบบนั้นเขาควรจะพอใจไม่ใช่เหรอ?

แต่ฮีลตันก็มองเธอแค่สามวินาที ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นและบอกเธอ "ไปเปลี่ยนชุด"

"ฉันต้องลองชุดอื่นอีกเหรอ?"

"ถ้าคุณไม่อยากลองชุดอีก วันนี้เราพอแค่นี้ก่อนก็ได้"

เวอเรียนออกมาพร้อมกับเซรีน และยิ้มให้สามีของเธอ "ในเมื่อคุณไม่พอใจสักชุดที่ฉันใส่ งั้นเราไปกันเถอะ ฉันหิวแล้ว

ฮีลตันดูตกใจขึ้นมากะทันหัน เหมือนเขานึกอะไรขึ้นมาได้ "รอผมเดี๋ยวนะ ผมจะไปจ่ายเงินก่อน"

'จ่ายเงินเหรอ? จ่ายค่าอะไรกัน? เขาไม่ได้เกลียดทุกชุดที่เธอลองใส่หรอกเหรอ?' เวอเรียนสงสัยกับตัวเอง