เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 515 มันไม่ดีนะ

เพื่อที่จะตัดสินใจเลือกวันทำพิธีแต่งงาน ยานิสเดินทางมาจากเมืองเซาท์ ซิตี้ มาที่เมืองนอร์ท ซิตี้ เขามาคุยกับนายท่านฟัดด์เกี่ยวกับกำหนดการในทำพิธีแต่งงาน

ฮีลตันกับเวอเรียนหวังว่าว่าพ่อแม่ของพวกเขาจะเลือกวันที่ทุกคนไม่ได้ไปทำงาน แต่ความคิดเห็นของมาดามกันท์ก็ทำให้ประหลาดใจ ทั้งสองคนบอกพวกเขาตามตรงว่า อย่าไปสนใจเรื่องพวกนั้น พวกเขาได้ส่งคนไปจ้างหมอดู เพื่อให้ทำนายว่าวันไหนที่เหมาะสำหรับพวกเขา ในที่สุด งานพิธีแต่งงานก็จัดขึ้นในวันเสาร์หน้า ซึ่งเป็นวันที่เหมาะกับการจัดงานแต่งงานและไปเที่ยว

ในวันที่มาดามมาถึง เธอนอนพักอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์ มาดามอยากคุยกับเวอเรียน และแนะนำความรู้เรื่องการแต่งงานจากคนเป็นแม่ แล้วทั้งสองคนก็นอนด้วยกันในห้อง

เจลลี่ บีนนั้นรบเร้าอยากจะนอนกับคุณยายและแม่ของเธอ มาดามกันท์กับเวอเรียนจึงนอนอยู่ข้างเตียงทั้งสองข้าง และให้ เจลลี่ บีนนอนอยู่ตรงกลาง เธอตั้งใจฟังการสนทนาของพวกเขา

มาดามกันท์ลูบท้องของ เจลลี่ บีนเพื่อกล่อมให้เธอหลับและคุยกับเวอเรียน "มันไม่ง่ายเลยนะ ที่ลูกกับฮีลตันจะมาได้ไกลขนาดนี้ ที่ยังคงอยู่ด้วยกันได้และยังรักกันอยู่ ทั้งสองคนต้องอดทนต่อกันให้มากขึ้นนะ แม่เห็นว่าฮีลตันนั้นอดทนกับลูกมาก เห็นแบบนั้นแล้วก็สบายใจ ที่แม่ยกลูกให้เขา"

เวอเรียนจับมือมาดามกันท์และพูดเสียงเบา "คุณแม่คะ หนูกับฮีลตันต้องอยู่ด้วยกันและยังดีต่อกันต่อไปค่ะ เราจะดูแล เจลลี่ บีนกับเจ้าตัวเล็กจนกว่าพวกเขาจะโตขึ้น เรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน"

มาดามกันท์พยักหน้า "แม่เป็นห่วงมาก ฮีลตันก็ดูแลลูกได้ดี แต่ผู้หญิงกับผู้ชายนั้นแตกต่างกัน ผู้หญิงนั้นสามารถรักผู้ชายคนเดียวได้ทั้งชีวิต แต่เมื่อความหวานชื่นของความรัก และความตื่นเต้นที่ผู้ชายต้องการนั้นหมดลง ผู้ชายจะสงสัยในการแต่งงานและความสัมพันธ์ของพวกเขา รีอาน่า ลูกต้องรู้จักรักษาชีวิตการแต่งงานไว้นะ"

เวอเรียนเข้าใจความหมายที่แม่ของเธอพูด ได้ดี "คุณแม่คะ หนูไม่รู้ว่ามันจะได้ผลกับคนอื่นรึเปล่า เมื่อพวกเขามีความรัก ตอนที่หนูอยู่กับฮีลตัน หนูรู้สึกว่าในทุก ๆ วันนั้นสดใส หนูก็เคยคบกับคนอื่นมาก่อน แต่หนูก็ไม่เคยรู้สึกมั่นใจในอนาคตของตัวเอง ตอนที่อยู่กับคนอื่น"

มาดามกันท์ยิ้มอย่างอ่อนโยน "บางทีลูกกับฮีลตันอาจเป็นคู่ที่สวรรค์ส่งมาให้อยู่ด้วยกันก็ได้"

ในความมืด เจลลี่ บีนกระพริบตาและฟังบทสนทนาของพวกเขาอย่างเงียบ ๆ เธอหันหน้ามาด้านข้างแล้วพูดช้า ๆ "คุณยายคะ คุณพ่อของหนูกับมอนตี้รักกันมาก คุณยายไม่ต้องห่วงพวกเขาหรอกค่ะ มอนตี้จะมีความสุขมาก ถ้าได้อยู่กับคุณพ่อของหนู!"

มาดามกันท์ลูบศีรษะของ เจลลี่ บีนด้วยความรักและกอดเธอไว้แน่น "ได้จ้ะ ยายไม่เป็นห่วงพวกเขาก็ได้ ยายรู้ว่าพ่อของ เจลลี่ บีนเป็นคนดี ยังเป็นพ่อและสามีที่ดีอีกด้วย"

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่เวอเรียนพา เจลลี่ บีนไปล้างหน้า เธอก็ลงมาทานอาหารเช้ากับแม่ของเธอ เมื่อเธอออกมาจากห้อง เธอก็เห็นว่าประตูห้องนอนของนายท่านฟัดด์ที่อยู่ใกล้กัน เปิดแง้มไว้อยู่

ซิตี้ แม้ว่าตระกูลฟัดด์จะไม่ได้มีญาติเยอะ แต่ฮีลตันกับฟัดด์ กรุ๊ป ก็มีผู้ร่วมงานทางธุรกิจมากมาย

เมื่อเธอเขียนชื่อแรนดี้ เมน เวอเรียนอดขำไม่ได้ เธอจึงหัวเราะออกมา

ฮีลตันเงยหน้าขึ้นมามองเธออย่างสงสัย เขามองเธอที่จู่ ๆ ก็หัวเราะออกมา "มีอะไรน่าตลกเหรอ?"

เธอชี้ไปที่ชื่อของ แรนดี้ เมน แล้วถามเขา "แรนดี้ เมนเป็นคนรู้จักในที่ทำงานของคุณเหรอ?"

ฮีลตันพยักหน้าแล้วหยุดทำงาน เขาวางแขนไว้ด้านหลังของเก้าอี้ของเธอ เขาขยับเข้ามาใกล้เธอ และพักจากการทำงานชั่วคราว

เวอเรียนถามอย่างสงสัย "เขายังไม่ได้แต่งงานเหรอ?"

"ใช่ ทำไม? คุณรู้จักเขาเหรอ?"

แรนดี้ เมนมันเป็นคำพ้องเสียง และมีความหมายอื่นด้วย ไม่มีใครอยากได้เขาหรอก ทำไมพ่อแม่ของเขา ถึงคิดชื่อแปลก ๆ

เขามองชื่อแล้วอดยิ้มไม่ได้ "เจ้านายเมนตอนนี้เขาก็อายุสี่สิบแล้ว ถ้าพูดตามเหตุผล เขาไม่ต้องมาห่วงเรื่องการหาเมียหรอก แต่ตอนนี้เขาก็ยังโสดอยู่ ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่มีใครอยากได้เขารึเปล่า"

"ฮีลตัน คุณก็นินทาคนอื่นเป็นเหมือนกันนะเนี่ย" เวอเรียนแตะปลายจมูกของเขาเบา ๆ ด้วยปลายปากกาหมึกซึม

เขาดึงเธอเข้ามากอด แล้วพูดติดตลกกับเธอ "ทำไมคุณไม่แนะนำให้เขาเปลี่ยนชื่อ ตอนที่เจอเขาล่ะ?"

"เขาจะคิดว่าฉันบ้าน่ะสิ"