เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 528 เด็กที่มีความคิดดีและร้ายกาจ

เมื่อเธอเห็นฮีลตันกับ เจลลี่ บีนปลอดภัย ความกลัวและความกังวลที่จุกอยู่ในลำคอก็หายไป เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก

ราวกับว่าสายไวโอลินได้ถูกดีดออก เมื่อเธอคลายความกลัว เธอยืนอยู่ตรงทางเข้า ใช้มือปิดปากแล้วสะอื้นอย่างอดกลั้นไม่ได้

โชคดีที่คนที่เธอรักมากที่สุดทั้งสองคนปลอดภัย

เมื่อฮีลตันหันมาและเห็นเวอเรียนยืนอยู่ตรงทางเข้า เขาตกใจก่อนจะลุกออกจากเตียง และเดินไปหาเธอ

เขากอดเธอไว้โดยไม่พูดอะไร

ในเวลานี้ การกอดนั้นมันอบอุ่นและปลอดภัยกว่าคำพูดใด

เธอลูบคลำร่างกายเขาด้วยความกังวล "คุณกับเจลลี่ บีน บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?

แล้วค่อย ๆ เช็ดน้ำตาให้เธอ เขามอง เจลลี่ บีนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เขากระซิบกับเธอ

เวอเรียนสูดน้ำมูกแล้วพยักหน้า ฮีลตันจับมือเธอ แล้วทั้งสอนคนก็เดินออกไปจากห้องคนไข้

เมื่อพวกเขาออกมาข้างนอก เธอก็เห็นว่ามือของเขาได้รับบาดเจ็บ ดูไม่เหมือนว่าเป็นแผลเล็กน้อยเลย แม้ว่าจะทำแผลและพันผ้าพันแผลไว้แล้ว แต่ก็ยังเห็นรอยเปื้อนเลือดซึมติดอยู่ที่ผ้าพันแผล

"ฮีลตัน มือของคุณ..."

"ผมพันแผลไว้แล้ว แผลไม่ลึก ไม่เป็นอะไรมากหรอก"

เวอเรียนลูบผ้าพันแผลบนฝ่ามือเขาเบา ๆ แล้วน้ำตาก็หยดลงบนฝ่ามือของเขา เธอก้มหน้ามองพื้น แล้วพูดขอโทษด้วยความรู้สึกผิด "ฉันขอโทษ ถ้าฉันระวังให้มากกว่านี้ เจลลี่ บีนก็คงไม่ถูกลักพาตัว และคุณก็ไม่ต้องบาดเจ็บ ฮีลตัน คุณยังจะเชื่อฉันอีกรึเปล่า?"

เขารู้สึกว่าคำถามของเธอค่อนข้างงี่เง่า "ทำไมผมจะไม่เชื่อใจคุณอีกล่ะ?"

"หลังจากที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น คุณจะไม่ให้ฉันดูแล เจลลี่ บีนตามลำพังอีกแล้วใช่ไหม? ฉันไม่มีคุณสมบัติของความเป็นแม่เลย"

"แค่เพราะเกิดเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง คุณก็ไม่ยอมรับตัวเอง และความสามารถของตัวเองแล้วเหรอ? ไม่มีใครรู้หรอกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มันเกิดขึ้นในมหาวิทยาลัย ถึงผมจะอยู่กับเจลลี่ บีน ในตอนนั้น ผมก็ยังคิดว่าเรื่องนี้ไม่ควรเกิดขึ้นกับพวกเรา มันจึงไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก"

เวอเรียนกัดริมฝีปาก ถึงจะได้ฟังคำตอบจากเขาแล้ว เธอก็ยังรู้สึกผิดอยู่ "เจลลี่ บีนเป็นยังไงบ้าง?"

"ลูกมีแผลฟกช้ำเล็กน้อยที่คอ แต่ไม่ได้ร้ายแรง ปัญหาใหญ่ก็คือ ลูกตกใจและมีความบอบช้ำในจิตใจ ผมกลัวว่าเราจะต้องช่วยลูกให้ค่อย ๆ ผ่านความเจ็บปวดนี้ไปให้ได้"

"ใช่ เจลลี่ บีนยังเด็กอยู่ และลูกได้เจอเรื่องที่ผู้ใหญ่ยังกลัว ลูกคงร้องไห้หนักมาก"

เขาจับมือเธอไว้แน่นแล้วปลอบเธอ "ไม่ต้องห่วงหรอก ลูกยังเด็กอยู่ จะต้องดีขึ้นจากเหตุการณ์นี้แน่ เราจะไปหานักจิตวิทยาผู้เชี่ยวชาญมาช่วยรักษา ถ้าหากว่าเราช่วยลูกเองไม่ได้"

เวอเรียนพยักหน้าเห็นด้วย "ฮีลตัน ฉันอยากจะเข้าไปดู เจลลี่ บีนข้างในหน่อย"

เวอเรียนเข้าไปในห้องคนไข้ และนั่งลงข้างเตียงของ เจลลี่ บีน เธอมองใบหน้าของเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับอยู่ เธอรู้สึกแย่และเจ็บปวด

ลำคอของเจลลี่ บีนถูกพันด้วยผ้าพันแผล เวอเรียนเห็นได้ว่า เจลลี่ บีนนอนหลับไม่สนิทเพราะเธอขมวดคิ้ว เมื่อเปรียบเทียบกับตอนที่เธอนอนหลับสบายตามปกติ มันยิ่งทำให้เวอเรียนปวดใจมากขึ้น

เวอเรียนกุมมือ เจลลี่ บีนแล้วค่อย ๆ ยกมือของ เจลลี่ บีนขึ้นมาจูบ