เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 531 ฮันนีมูน 2

“ตอนที่พวกเราอยู่ที่ซีเวิลด์ ครั้งหนึ่งผมเคยพูดว่าผมจะขับรถอาร์วี และพาคุณไปดูวาฬที่ริมทะเล”

เวอเรียนตกตะลึงไปชั่วครู่ และมองไปที่เขาอย่างปลื้มปีติ “คุณยังจำมันได้?”

เธอคิดว่านั่นเป็นเพียงคำสัญญาตามอารมณ์ และไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะจำมันได้ และเติมเต็มคำสัญญาของเขาด้วยการขับรถอาร์วีมากกว่าสิบชั่วโมงมายังริมทะเล เพียงเพื่อที่จะดูวาฬด้วยกันกับเธอ”

“แต่… วาฬจะโผล่มาที่นี่จริง ๆ เหรอคะ?”

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นภาพน่าประทับใจที่เห็นได้ด้วยการมาที่ริมทะเลเพื่อดูวาฬ แต่ก็มีข้อเสียตรงที่มันไม่สามารถคาดเดาได้ ไม่มีใครรู้ว่าวาฬจะปรากฏตัวที่ริมทะเลเมื่อไร บางคนอาจจะไม่เห็นวาฬแม้ใช้เวลาหลายวัน ในขณะที่คนอื่นอาจจะโชคดีทันทีที่มาถึง

ฮีลตันโน้มไปหาเธอและริมฝีปากบางของเขาก็โค้งขึ้น “ผมเชื่อในโชคของผม มันอยู่ข้างผมเสมอมา”

เวอเรียนยิ้มอย่างยอมรับกับตัวเอง “ใช่ค่ะ โชคของคุณยอดเยี่ยมมาโดยตลอด โดยเฉพาะตั้งแต่คุณเจอกับฉัน ชีวิตของคุณก็เต็มไปด้วยความโชคดีและความรุ่งเรืองนับไม่ถ้วน”

ฮีลตันหมดคำจะพูด

คุณนายฟัดด์มั่นใจในตัวเองเกินไปซะแล้ว

ๆ คลื่นรุนแรงก็ซัดเข้าใส่โขดหินการทรงตัวของเวอเรียนไม่ค่อยมั่นคงนัก แต่ฮีลตันไหวพริบดีและจับเธอไว้อย่างว่องไว โชคดีที่คลื่นกระจายออกไปในไม่กี่เซ็นติเมตรก่อนจะมาถึงโขดหิน และไม่ซัดบนโขดหินจนเต็มแรง

“ไปเก็บเปลือกหอยสวย ๆ แล้วนำพวกมันกลับบ้านไปให้ เจลลี่ บีนน้อยกันเถอะ เธอจะต้องชอบเปลือกหอยแน่”

“คุณอยากจะกำจัดยัยตัวเล็กน่ารำคาญด้วยเปลือกหอยสวย ๆ สองสามอันเหรอ? มันจะดีกว่าถ้าคุณเตรียมใจตั้งแต่ตอนนี้ ในการอธิบายเรื่องนี้กับเธอในภายหลังเมื่อเรากลับถึงบ้าน”

เวอเรียนหยิกข้อศอกของเขา “คุณคือคนที่แอบพาฉันออกมาฮันนีมูนนี่นะ ทำไมต้องเป็นฉันคนเดียวที่อธิบายด้วยล่ะ? ฮีลตัน! คุณใจร้ายเกินไปแล้ว!”

“ผมอยากจะรักษาภาพจำความเป็นพ่อที่เข้มแข็งไว้ในใจของเจลลี่ บีน คุณควรรู้ว่าเมื่อเราสอนเด็ก ๆ หนึ่งในพ่อกับแม่จะต้องมีคนหนึ่งที่ลูกต้องกลัว ซึ่งเห็นได้ชัดว่า เจลลี่ บีนไม่ได้กลัวคุณเลย”

เวอเรียนย่อตัวลงกำทรายหนึ่งกำมือ และปามันใส่ฮีลตัน “ฮีลตัน! คุณมันเจ้าเล่ห์จริง ๆ!”

ขายาว ๆ ของฮีลตันวิ่งเหยาะ ๆ ด้วยท่าทีสบาย ๆ ไปบนชายหาด ขณะที่ตัวเขาไกลออกจากเวอเรียนอย่างรวดเร็ว เวอเรียนยังคงปาทรายใส่เขา ขณะที่พวกเขาทั้งสองก็วิ่งไล่กันบนหาดอย่างมีความสุข พวกเขาวิ่งไล่จับกันไปรอบ ๆ หาดประมาณสองถึงสามครั้ง

ในท้ายที่สุดเวอเรียนเหนื่อย และไม่สบายที่รองเท้าของเธอเต็มไปด้วยทราย ด้วยเหตุนี้เธอจึงนั่งลงบนทรายแสร้งทำเป็นเศร้าซึม และไม่เต็มใจจะวิ่งอีก

ฮีลตันยิ้มให้กับพฤติกรรมของเธอ เขาเดินไปหาเธอและดึงผมของเธอเบา ๆ “คุณเหนื่อยแล้วเหรอ? คุณบอกว่าอยากจะหาเปลือกหอยให้ เจลลี่ บีนสักหน่อยไม่ใช่เหรอ?”

เวอเรียนมองไปที่เขา “ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ รองเท้าฉันเต็มไปด้วยทราย และมันเจ็บเวลาที่พวกมันเสียดสีกับเท้าของฉัน”

ฮีลตันย่อตัวลงด้วยคิ้วที่ขมวดกันน้อย ๆ เขายกเท้าของเธอขึ้น และขณะที่เขากำลังถอดรองเท้าของเธอออกแล้วเททรายออกจากรองเท้าของเธอ เวอเรียนก็กำทรายหนึ่งกำมือแล้วปาไปทั่วคอของเขา เมื่อเธอทำอย่างนั้น เธอก็ดีดตัวขึ้นทันที และวิ่งเตลิดไกลออกไปจากเขา

ฮีลตันยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยความช็อค เขาพบว่ามันน่าตลกที่เขาถูกหลอกจากสาวน้อยคนนี้โดยไม่คาดคิด ขณะที่กำลังสะบัดทรายออกจากคอของเขา ใบหน้าของเขาสวมรอยยิ้มจนใจ ขณะมองไปยังหญิงสาวที่ห่างออกไปจากเขา จากนั้นเขาก็โบกมือขอให้เธอมาหาเขา

“มานี่”

เวอเรียนไม่กล้าเข้าไปใกล้เขา เธอยังคงถอยหลัง ขณะที่ท้องของเธอปวดจากการหัวเราะ “ฉันไม่อยากเข้าไปใกล้คุณ รอยยิ้มของคุณไม่จริงใจเลย คุณต้องมีกลใต้แขนเสื้อที่เอาไว้แก้แค้นฉัน ฉันไม่ไปหรอก”

“เวอเรียน มานี่! อย่ารอให้ผมเข้าไปหาคุณเอง”