เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 539 ผู้หญิงสำส่อนน่ากลัวที่เล่นกับความรู้สึกของคนอื่น

เวอเรียนที่เห็นกวินประหม่าเล็กน้อยพูดด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่าฉันทำได้ ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นเพื่อนสนิท และเคยช่วยฉันให้ผ่านจากช่วงเวลาที่ยากลำบาก กวินนี่ ฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอได้ช่วยฉันในตอนนั้นจริง ๆ บางทีถ้าไม่มีแรงผลักดันเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอมอบให้ฉัน ฉันอาจจะไม่ลงเอยที่ฮีลตันด้วยซ้ำ โชคชะตาเป็นเรื่องที่น่าสนใจจริง ๆ หากไม่มีการแทรกแซงจากใครสักคนในชีวิต คู่ครองก็อาจจะไม่ได้ลงเอยด้วยกัน”

เมื่อกวินมองดูเวอเรียน เธอก็เริ่มอิจฉามากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เธอพูดว่า “เวอเรียน ฉันอิจฉาเธอจริง ๆ ฉันรู้ว่าทั้งคุณอาและเธอต่างรักกัน แต่บางครั้งฉันก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า ฉันโชคร้ายจริง ๆ หรือเปล่าที่ไม่เคยพบใครที่ใช่สำหรับฉันเลย ฉันคิดว่ายานิพูดถูก เพราะว่าฉันเคยล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่น ตอนนี้ความรู้สึกของฉันเลยถูกล้อเล่นคืน มันเป็นกรรม”

เวอเรียนจับมือเธอและปลอบเธอ “ไม่มีทาง กวินนี่ เธอจะเจอความรักที่เป็นของเธอ บางทีอาจจะยังไม่ถึงเวลาของเธอ และมันจะมาถึงในไม่ช้าก็เร็ว แต่ตราบเท่าที่เธอยินดีที่จะรอมันก็จะปรากฏตัว”

“งั้น… เธอคิดว่ายานิไม่ใช่คนที่ฉันควรรักเหรอ?”

เวอเรียนสูดหายใจลึก ๆ อย่างเงียบเชียบแล้วพูดว่า “เธออยากฟังความจริงหรือเปล่า?”

“ความจริงอย่างเห็นได้ชัด”

เวอเรียนเลิกคิ้วเล็กน้อย และพูดอย่างตรงไปตรงมา “ฉันรู้สึกว่าพวกเธอไม่คู่เหมาะกันตั้งแต่แรก ฉันไม่สามารถบอกเธอได้ว่าทำไม แต่บางทีนี่อาจเป็นเพียงสัญชาตญาณของฉันในฐานะคนที่เฝ้ามอง อาจเป็นเพราะความรู้สึกของยานิที่มีต่อแซมรุนแรงมากทำให้เขาละเลยทุกอย่างบนโลกยกเว้นเธอ กวินนี่มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะจับหัวใจของเขาได้ เวลาที่เธอพบกับเขามันไม่ถูกต้อง สถานการณ์ก็ไม่ถูกต้อง และแม้แต่เป้าหมายของเธอก็ไม่ถูกต้อง ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขาจะไม่มีวันมีความรู้สึกต่อเธอเลย”

น้ำตาค่อย ๆ ไหลจากดวงตาทั้งสองของกวิน เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อยขณะที่เธอพูด “แต่… แต่เวอเรียนครั้งนี้ฉันคิดว่าฉันตกหลุมรักเขาจริง ๆ แม้ว่าเขาจะไม่เคยทำอะไรเพื่อฉัน แต่ฉันก็ปล่อยเขาไปไม่ได้เลย ความสัมพันธ์นี้รู้สึกแตกต่างไปจากความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ที่ฉันเคยมีทั้งหมด ตอนที่ฉันเลิกกับเขา ฉันคิดว่าฉันจะเสียใจเพียงไม่นาน และหลังจากเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองด้วยวันหยุดพักผ่อนแล้ว ฉันก็จะไม่รู้สึกเศร้าอีกต่อไป อย่างไรก็ตามแม้เวลาจะผ่านไปนาน ฉันก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามถึงเขา ฉันให้ความสนใจกับเขาอย่างใกล้ชิดแม้กระทั่งตอนที่เขาอยู่กับแซมก็ตาม”

“กวินนี่ ฉันเข้าใจเธอนะ แต่…”

“เธอคิดว่าฉันหน้าไม่อายหรือมากกว่านั้น แล้วโกรธที่ฉันทำอย่างนั้นเหรอ? อย่างไรก็ตามสิ่งสำคัญคือ ความรักนั้นไม่มีเหตุผล ฉันไม่ต้องการที่จะตกหลุมรักเขาเช่นกัน เพราะฉันรู้ว่าฉันไม่มีความสำคัญต่อยานิเลย แต่ฉันแค่ไม่สามารถช่วยตัวเองจากการเป็นห่วงเขาได้เท่านั้นเอง”

“ถ้าผมไม่พูดอย่างนั้น ยัยเด็กคนนั้นจะเข้าใจชัดเจนเหรอว่า เธอเป็นใครในความสัมพันธ์นั้น? เธอน่าจะขุดลึกลงไปในหลุม ถ้ายังคงมีความรู้สึกแบบนี้กับยานิต่อไป”

เวอเรียนมองเขาด้วยสายตาขบขันขณะที่เธอพูดว่า “ก่อนหน้านี้คุณบอกฉันเองไม่ใช่หรือว่า ตราบใดที่กวินนี่ได้รับผู้ชายที่หล่อเหลา เธอจะลืมเรื่องยานิทันที? ประธานฟัดด์ผู้ยิ่งใหญ่อาจจะตัดสินพลาดหรือเปล่าคะ? ความรู้สึกของกวินนี่ที่มีต่อเขาลึกซึ้งกว่าที่คุณจินตนาการไว้ใช่ไหมคะ?”

ฮีลตันไม่ได้โต้แย้ง อย่างไรก็ตามเขาถามเธอกลับว่า “มาดามฟัดด์ คุณรู้ไหมว่าความสัมพันธ์ของคนสองประเภทที่น่ากลัวที่สุด คืออะไร?”

เวอเรียนถามด้วยความสงสัย “พวกเขาคือ?”

“ผู้หญิงสำส่อนน่าหวาดกลัว ผู้เล่นกับความรู้สึกของเพลย์บอย”

เวอเรียนพูดไม่ออก

หลังจากที่เวอเรียนขึ้นรถ ขณะที่เธอคาดเข็มขัดนิรภัย เธอไตร่ตรองสิ่งที่ฮีลตันพูดก่อนหน้านี้ก่อนจะตะคอกใส่เขา “ใครเขาเรียกหลานสาวของพวกเขาว่าเป็นผู้หญิงสำส่อนกัน?”

“เธอล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นมามาก และไม่มีความสัมพันธ์อันไหนจริงจังสำหรับเธอเลย เธอเล่น ๆ กับพวกเขาทั้งหมด

เวอเรียนขยับเข้าไปใกล้เขามากขึ้น เธอจ้องไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ในขณะที่หัวเราะคิกคัก เธอวางคางไว้ที่มือข้างหนึ่งขณะที่เธอถามว่า “คุณรู้ไหมว่ากวินนี่มีความสัมพันธ์มาเยอะขนาดไหน?”

ฮีลตันเลิกคิ้วขณะที่เขาพูด “ความสัมพันธ์ของเธอไม่สามารถนับได้ในตอนนี้ใช่ไหม… เธออาจจะมีมากกว่าสิบคนหรือเปล่า?”