เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 542 เราเลิกกันเถอะ เซรีน

“โอ้ ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอกค่ะ ฉันได้บอกกับที่โรงพยาบาลไว้แล้วว่าจะลาสักสองสามวัน คุณไม่ต้องห่วง คุณจะไม่มีผลต่อตารางเวลางานของฉันเลย”

“สิ่งที่ผมต้องการจะพูดคือ คุณไม่ต้องมาดูแลผมอีกแล้ว”

ขณะที่เธอมองไปยังเขาก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณต้องการใครสักคนตอนนี้เพื่อดูแลอย่างแน่นอน อีกทั้งคุณไม่ได้พูดเองเหรอคะว่า คุณไม่มีครอบครัว? ในฐานะที่เป็นแฟนของคุณ ฉันก็ควรที่จะดูแลคุณตอนที่คุณป่วย และนอกจากนั้นคุณก็คงทำแบบนั้นเหมือนกันเมื่อฉันป่วย ดังนั้นทำไมคุณถึงต้องการให้ฉันไป? ฉันรู้สึกสบายใจที่จะอยู่ดูแลคุณที่นี่มากกว่าทำงานที่โรงพยาบาล ยิ่งไปกว่านั้นคือ

“แล้วจะเป็นยังไงถ้าตอนนี้คุณไม่ใช่แฟนของผมอีกแล้ว? แบบนั้นคุณจะได้ไม่ต้องดูแลผมอีกต่อไป”

ขณะที่เธอกำลังถือตะเกียบไว้ในมือ รอยยิ้มของเธอแข็งทื่อขณะที่เธอกล่าว “วิลสัน จาร์เร็ต คุณกำลังพูดเรื่องอะไร? ฉันไม่คิดว่าคุณเป็นภาระเลยระหว่างที่ฉันดูแลคุณ และฉันกังวลว่าเมื่อไหร่ที่คุณป่วย

“เราเลิกกันเถอะ เซรีน”

ตะเกียบร่วงจากมือของเซรีนลงสู่พื้น

เธอถามด้วยรอยยิ้ม “วิลสัน… วิลสัน จาร์เร็ต คุณกำลังพูดเล่นอะไรอยู่?”

วิลสันจ้องไปที่เธอด้วยดวงตาสีเข้มของเขาอย่างจริงจัง ก่อนจะพูดอย่างชัดเจน “ผมไม่ได้พูดเล่น ผมจริงจัง”

“เป็นเพราะว่าพ่อแม่ของฉันคอยขวางเราอยู่ตลอด เพราะงั้นคุณเลย…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ วิลสันก็ขัดเธอด้วยการพูดขึ้นว่า “มันไม่ได้เกี่ยวกับพ่อแม่ของคุณเลย”

น้ำตาของเซรีนเริ่มร่วงหล่นขณะที่เธอถามด้วยน้ำเสียงสับสน “ถ้าอย่างนั้น เพราะอะไรคะ?”

“จู่ ๆ ผมก็คิดขึ้นมาได้ว่า ผมไม่ได้รักคุณมากขนาดนั้น”

ๆ เธอก็ลุกขึ้นยืน และถามเขาขณะสะอึกสะอื้น “... คุณหมายความว่ายังไง จู่ ๆ ก็คิดขึ้นมาได้? หลังจากผ่านมาเนิ่นนาน คุณก็คิดขึ้นมาได้ว่าคุณไม่ได้รักฉันมากขนาดนั้น? วิลสัน

วิลสันลดสายตามืดมนของเขาลงเล็กน้อย หลังจากผ่านไปนานพอควร ขณะที่มองเขากอดอก เขาก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ “ผมเบื่อแล้ว นี่เป็นเหตุผลที่ดีพอสำหรับคุณไหม?”

เซรีนพูดไม่ออก

ทุกตารางนิ้วบนร่างกายของเซรีนชา และเธอไม่แน่ใจว่ามันเกิดจากความโกรธหรือเป็นผลมาจากความเศร้าขนาดมหึมา อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถทำให้ตัวเองสงบลงได้อีกแล้ว

เธอหายใจเข้าลึกจากนั้นจึงถาม “นั่นหมายความว่าคุณไม่เคยจริงจังกับฉันตั้งแต่เริ่ม?”

วิลสันเงยหน้าขึ้นก่อนจะถามเธออย่างเรียบง่าย “คุณคิดว่าพวกเรามีความเป็นไปได้ที่จะแต่งงานกันมากแค่ไหน ในเมื่อพวกเราทั้งคู่มาจากคนละชนชั้นทางสังคมที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง?”

เซรีนรู้สึกเจ็บยิ่งขึ้นไปอีกด้วยคำถามของเขา สิ่งที่วิลสันพูดฟังแล้วเจ็บปวดมาก มันเจ็บยิ่งกว่าความเพิกเฉยอย่างเย็นชาที่เขามีต่อเธอ

เซรีนค่อย ๆ กำหมัดของเธอ ขณะที่สองแขนห้อยอยู่ข้างตัว เธอกล่าว “ถึงอย่างนั้นคุณก็หย่ากับรูบี้เพื่อฉัน”

“การแต่งงานระหว่างผมและรูบี้ไม่เคยจริงจังตั้งแต่แรก ผมไม่ได้ตัดสินใจหย่ากับเธอหลังจากที่เจอกับคุณ การปรากฏตัวของคุณทำให้ผมมีข้อแก้ตัว และอ้างเหตุผลที่ผมต้องการหย่ากับเธอ”

ในที่สุดน้ำตาของเธอก็เริ่มไหลออกจากดวงตาของเธอ เธอไม่ได้ปรารถนาที่จะร้องไห้เพราะฉะนั้นจึงพยายามใช้หลังมือของเธอเช็ดน้ำตาอย่างหมดหวัง ขณะที่เธอพูด “แต่ทำไมคุณถึงต้องรอให้ถึงวันนี้เพื่อที่จะเลิกกับฉัน? ทำไมคุณไม่พูดถึงมันก่อนหน้านี้? ฉันได้ถามคุณ… ก่อนแล้วและคุณบอกฉันว่า คุณจริงจังกับการคบฉัน ทำไมคุณต้องโกหกฉันด้วย?”

ถ้าเขาแค่ล้อเล่นกับเธอ ถ้าอย่างนั้นทำไมเขาถึงแสดงออกว่าชอบเธอมากขนาดนั้นตั้งแต่แรกด้วย? การแสดงออกถึงความชอบขนาดนั้นจะทำให้ทุกคนคิดว่าความรักของเขาเป็นเรื่องจริงจัง

“ผมบอกผู้หญิงทุกคนผมเดทด้วยว่าผมจริงจังในทุกความสัมพันธ์ คุณเองก็เชื่อในสิ่งที่ผู้ชายพูดตอนที่พวกเขากำลังมีความรักเหรอ?”

“เพี๊ยะ…”

เสียงตบฉาดใหญ่ดังขึ้นที่หน้าของวิลสัน

วิลสันค่อย ๆ ยกศีรษะของตัวเองเพื่อมองไปที่เธอ “นั่นทำให้ตอนนี้คุณใจเย็นลงไหม?”

เซรีนพูดอะไรไม่ออก

“ถ้านั่นทำให้คุณใจเย็นลงแล้ว ตอนนี้คุณก็หยุดยึดติดกับผมได้แล้ว”