เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 547 ครอบครัวของผู้ชายคนนี้แน่นอนว่ารวย
หลังจากที่ทอมป์สันโยนศพเข้าไปในเฮลิคอปเตอร์ รูบี้ก็รีบเข้าไปในนั้นด้วยเช่นกัน
เซรีนเอนตัวเข้าไปในห้องโดยสารหลัก ขณะที่เธอจ้องที่วิลสันด้วยดวงตาที่ฉ่ำน้ำของเธอ เธอเอื้อมมือออกไปและจับมือที่เรียวยาวและเย็นเล็กน้อยของเขา ขณะที่เธออ้อนวอน “วิลสัน จาร์เร็ต โปรดตอบฉันด้วย”
ซุกซ่อนอยู่ภายหลังเสียงที่นุ่มนวล และแข็งแกร่งมีนัยยะของความอ้อนวอนอยู่ สิ่งนี้ทำให้หัวใจของวิลสันเต้นระส่ำ
อย่างไรก็ตาม สายตาของชายผู้นั้นดูเย็นชาอย่างยิ่ง ในขณะที่เขาดึงมือเล็กๆ ของเธอออกไปอย่างช้า ๆ ขณะที่บอกเธอด้วยน้ำเสียงที่สงบว่า “กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้ หยุดรอผม และช่วยแกล้งทำเป็นว่าเราไม่เคยพบกัน”
หยุดรอเขา? แกล้งทำเป็นว่าไม่เคยพบกัน…
ประตูห้องโดยสารปิดลงอย่างกะทันหัน ทิ้งเซรีนไว้ข้างนอกของอีกฝั่ง
ขณะที่เซรีนจ้องมองไปยังเฮลิคอปเตอร์ซึ่งอยู่เหนือศีรษะของเธอที่ค่อย ๆ ห่างออกไป และห่างออกไปจากเธอ น้ำตาของเธอก็ไหลลงมาจากหางตา
เขามาแล้วก็ไป
…
วิลสันผู้ซึ่งอยู่ในเฮลิคอปเตอร์ลดสายตามองไปยังดาดฟ้าของโรงพยาบาลที่กำลังหดเล็กลง และโครงร่างเล็กนั้นก็ไม่เหลืออยู่อีกต่อไป ในอกของเขาคับแน่น มันรู้สึกเหมือนมีมืออันใหญ่โตจับยึดหัวใจของเขาไว้
รูบี้ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาหัวเราะคิกคักอย่างเยาะเย้ย ขณะที่เธอพูดว่า “ใครกันที่ตอนนั้นบอกฉันว่าไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากเซรีน? นานแค่ไหนกัน ท้ายที่สุดยังไงนายก็จะเลิกกับเธอ? ปากของผู้ชายเนี่ยน้า แน่นอนว่าโกหกได้อย่างยอดเยี่ยม”
ขณะที่ทอมป์สันกำลังขับเฮลิคอปเตอร์อยู่ เขาก็คุยกับพวกเขา "วิลสัน นายคงไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองจะตายในเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? เพราะงั้น ทำไมนายไม่ตัดขาดจากผู้หญิงคนนั้นก่อนหน้านี้ล่ะ? นายยังคนเป็นนักฆ่าเลือดเย็นคนเดิมไหม ไวท์วูล์ฟ ที่พวกเรารู้จักน่ะ?"
ไวท์วูล์ฟเป็นโค้ดเนมของวิลสันในองค์กรไลท์
วิลสันยังคงเงียบตลอดเวลา เขาไม่ได้พูดคำใดออกมา
เนื่องจากพวกนายทั้งคู่มาจากสองโลกที่แตกต่างกันมาก คนแบบเธอ สาวน้อยเชื่อฟังผู้เกิดในครอบครัวเล็ก ๆ มีอาชีพในอุดมคติเพื่อช่วยชีวิตคน แต่นายอยู่ในทางกลับกัน นายเหมือนคนขายเนื้อผู้ซึ่งมือทั้งสองข้างเปื้อนไปด้วยเลือด
“รูบี้ เธอเป็นปีศาจขี้อิจฉา ถึงแม้พวกเราจะฆ่า แต่ผู้คนที่เราฆ่าเป็นพวกผู้ก่อการร้ายและคนไม่ดี สองสามชีวิตที่เราเอาไปจะช่วยโลก และชีวิตของคนมากมายจะปลอดภัย
“นายพูดเหมือนมันฟังดูสูงส่งและยิ่งใหญ่เชียว นายซาบซึ้งกับคำที่ตัวเองพูดบ้างรึเปล่า?”
ทอมป์สันหัวเราะและกล่าว "พวกเราคือ ฮีโร่"
รูบี้เยาะเย้ย "ใช่ ที่ไม่มีชื่อนะ"
ทอมป์สันพูดไม่ออก
"อาการป่วยในช่องท้องของนาย… พวกเราต้องดูแลมันจริง ๆ จัง ๆ หลังจากที่กลับไป
"ฉันรู้"
รูบี้กลืนน้ำลาย และอดที่จะถามไม่ได้ "บอกหน่อย นายไม่ได้เลิกกับเซรีนเพราะว่าตอนนี้นายรู้ตัวเลขวันของตัวเองแล้วใช่ไหม?”
“เธอไม่ได้พึ่งพูดไปเหรอว่า เธอและฉันเป็นคนที่มาจากโลกที่แตกต่างกันอย่างมากมายน่ะ? เพราะมันเป็นอย่างนั้น มันจะดีกว่าถ้าเราแยกกันโดยเร็วที่สุด ยังไงซะ
ขณะที่เธอพูด “วิลสัน จาร์เร็ต ดังนั้นนายก็เป็นคนที่เชื่อในโชคชะตา”
“ฉันหวังว่าเธอจะสามารถแต่งงานกับผู้ชายที่เหมือนกับฉันได้จริง ๆ ด้วยวิธีนั้น เธอจะได้จำฉันได้ตลอดไป อย่างไรก็ตามฉันก็กลัวเหมือนกันว่าเธอจะแต่งงานกับคนที่เหมือนฉันจริง
เบาะแสของความเหงาปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่สงบของเขา
รูบี้สับสนเล็กน้อยเพราะอย่างนั้นเธอจึงถาม “ทำไม?”
วิลสันตอบกลับ “ถ้าคนนั้นเหมือนฉันจริง ๆ ถ้างั้นทำไมคนนั้นไม่เป็นฉันแทนล่ะ?”
รูบี้ตกตะลึง
…
หัวของเวอเรียนรู้สึกชาอย่างเหลือเชื่อในตอน 10 นาฬิกา เพราะว่าเธอไม่สามารถหลับลงได้ เธอส่งข้อความไปหาเวอเรียน
“เธอเจอวิลสันไหม?”
ใช้เวลาอยู่นานกว่าเซรีนจะตอบกลับ “เจอ”
ตาของเวอเรียนสว่างขณะที่พูด “แล้วเป็นยังไง? พวกเธอคืนดีกันหรือยัง?”
เซรีนตอบกลับด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ “ไม่ เขาอยากให้ฉันกลับบ้าน และหยุดรอเขาสักที เขาอยากให้ฉันแกล้งทำ… เป็นว่าฉันไม่เคยพบเขามาก่อน”
ฮีลตันกำลังจัดการกับเอกสารอยู่ขณะที่เขานั่งอนู่ในห้องพักผู้ป่วย เมื่อเขาปิดแล็ปท็อป เขาสังเกตเห็นว่าเวอเรียนกำลังจ้องมองมือถือด้วยคิ้วที่ขมวด
“ผมคิดว่าคุณบอกว่ารู้สึกมึนหัว แล้วทำไมคุณยังไม่พักผ่อน? คุณจะยิ่งรู้สึกมึนหัวขึ้นนะ ถ้าคุณยังจ้องโทรศัพท์อยู่อย่างนี้”
ฮีลตันเข้าใกล้เธอ และต้องการยึดโทรศัพท์ของเธอในทันที
ฉันกำลังคุยกับเซรีนอยู่ ดร.จาร์เร็ตดูเหมือนได้ไปจากนอร์ท ซิตี้ เรียบร้อยแล้ว เซรีนกำลังอารมณ์ไม่ดีจริง
ทันทีที่เธอพูดสิ่งนั้นจบ เซรีนก็ส่งข้อความอื่นมาอีก “เวอเรียน เธอคิดว่าคนเราจะทำอาชีพอะไรบางอย่างที่ไม่ดี ถึงขนาดที่เขาออกจากเมืองและประเทศไปด้วยเฮลิคอปเตอร์?”
และยังไม่พูดถึง พวกเขาทั้งหมดมีปืน
นอกจากวิลสันและรูบี้แล้ว เธอยังพบกับชายผิวขาวผมบลอนด์ตาสีฟ้าในคืนนี้ด้วย พวกเขาดูไม่เหมือนคนทั่วไป
ในฐานะคนปกติเซรีนอยากรู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่ ไม่ต้องพูดถึงตอนที่พวกเขาฆ่าใครสักคน… มันดูง่ายเหมือนเหยียบมด พวกเขาไม่กลัว และไม่กังวลเกี่ยวกับผลที่ไม่ต้องการให้เกิดในตอนที่พวกเขาจับปืน มันดูง่ายราวกับว่าพวกเขากำลังเล่นกับปืนของเล่น
เวอเรียนได้รับสิ่งเดียวจากข้อความของเซรีน…
“เพราะงั้น ดร.จาร์เร็ตจากไปด้วยเฮลิคอปเตอร์เหรอ?”
ดร.จาร์เร็ตรวยจริง ๆ เหรอ?
ตอนที่ฮีลตันสังเกตเห็นท่าทางประหลาดใจของเวอเรียน เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยขณะที่ถาม "เกิดอะไรขึ้น?"
เวอเรียนเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนจะถามเขาอย่างสงสัย "ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าครอบครัวของ ดร.จาร์เร็ตร่ำรวยจริง ๆ แต่เขาจะร่ำรวยกว่าแวมไพร์อย่างคุณหรือเปล่า?”
"มาดามฟัดด์ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?"
เวอเรียนพูด “... จริง ๆ แล้ว ดร.จาร์เร็ตทำมาหากินอะไรกันแน่คะ?”
อ่าน เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 547 ครอบครัวของผู้ชายคนนี้แน่นอนว่ารวย ออนไลน์ฟรี
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 547 ครอบครัวของผู้ชายคนนี้แน่นอนว่ารวย ชุดของผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า ได้รับการอัปเดตใน th.readeraz.com แล้ว ที่ บทที่ 547 ครอบครัวของผู้ชายคนนี้แน่นอนว่ารวย เล่ห์รัก ท่านประธาน เราเห็นว่านักแสดงนำหญิงล้วนเป็นเด็กผู้หญิงที่น่าสังเวชที่ด้านล่างของสังคม ถูกรังแกและกดขี่ แต่ โอเอสเต้ ลูน่า จะปล่อยให้หัวหน้าฝ่ายชายช่วยเธอให้รอดพ้นจากคนอื่นๆ แผนของผู้คน? ติดตาม เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 547 ครอบครัวของผู้ชายคนนี้แน่นอนว่ารวย ที่นี่
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 547 ครอบครัวของผู้ชายคนนี้แน่นอนว่ารวย
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 547 ครอบครัวของผู้ชายคนนี้แน่นอนว่ารวย