เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 548 เซรีนถูกลักพาตัวไป!
“เรื่องของเรื่องคือ คุณโกหกฉันไม่ได้ โอเคไหม? คุณไม่สามารถทำอะไรที่เสี่ยงอันตรายเพื่อเจลลี่ บีน, พิกเคิล และเพื่อฉัน คุณต้องเป็นพลเมืองที่ดี ปฏิบัติตามกฎหมาย โอเคไหม?”
ฮีลตันอดยิ้มไม่ได้ขณะที่เขาพูด “ผมไปให้ภาพลวงตากับคุณว่าผมจะทำผิดกฎหมายเพื่อเงินตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“มีหลายคนที่ตาบอดเพราะเงิน ดังนั้นจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณถูกยั่วยวนด้วยเงินล่ะ? ฉันแค่เตือนคุณ ทำต่อไปถ้ามันไม่ได้ผิดกฎหมายแต่ก็ระมัดระวังตัวไว้ด้วย”
ถูกยั่วยวนด้วยเงิน?
มาดามฟัดด์อาจจะไม่รู้ว่า สิ่งเดียวที่คุณฟัดด์ไม่เคยขาดคือ เงิน
เขาลืมที่จะพูดถึงว่าเขาเป็นเจ้าของป่าฝนหลายแห่งในละตินอเมริกา และเกาะสองสามเกาะในออสเตรเลียและอินเดีย ด้วยเงินที่รัฐบาลจ่ายให้เขาในทุกปีราวกับเป็นค่าลิขสิทธิ์ เขาสะสมเงินจำนวนมหาศาลจากอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเพียงอย่างเดียว
เงินเป็นเพียงตัวเลขสำหรับเขาจริง ๆ ไม่มีจำนวนของทอง หรือเงินเป็นภูเขาที่จะมีความสำคัญเท่าผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา
ฮีลตันก้มลงและซุกตัวเองเข้ามาก่อนจะลดศีรษะของเขาลงจูบหน้าผากของเวอเรียน เขากระซิบ “ภรรยาที่รักครับ จากนี้ต่อ ๆ ไป ผมจะให้คุณและลูก ๆ เป็นที่หนึ่งก่อนทุกอย่างเลย โอเคไหมครับ?”
แน่นอนว่ามันโอเคสำหรับเธอ เหอะ นั่นมันยิ่งกว่าโอเคซะอีก สำหรับเธอ
หัวใจของเวอเรียนรู้สึกหวานหยดอย่างไม่น่าเชื่อ ในไม่นานเธอก็ผล็อยหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
…
ในอิตาลี ยี่สิบชั่วโมงถัดมา
ร่างกายของวิลสันเต็มไปด้วยด้วยเครื่องตรวจจับและจอภาพ
“พวกนายตั้งใจจะขังฉันไว้ที่นี่ โดยที่ฉันไม่เต็มใจเหรอ?”
วิลสันกำลังจ้องไปยังทอมป์สัน และรูบี้อย่างโกรธจัด
ขณะที่เขาพูด “ถึงแม้ฉันจะไม่กล้าพอที่จะสู้กับนาย แต่ตอนนี้ผู้อำนวยการมอบหมายคำสั่งมาว่าไม่ว่ายังไง พวกเราจะต้องรักษาอาการโรคกระเพาะอาหารของนายอย่างเต็มรูปแบบ
“ว่ากันตามตรง เห็นนายถูกมัดอยู่กับเตียงอย่างนี้ เสรีภาพของนายที่ถูกลิดรอนไปโดยสิ้นเชิง ทำให้ฉันรู้สึกดีมาก ฉันรู้สึกเหมือนในที่สุด
ขณะที่เขาพูด “ฉันรู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อเหมือนกัน ปกตินายเป็นนักฆ่าเลือดเย็น ไวท์วูล์ฟ
ทั้งทอมป์สันและรูบี้ยิ้มให้แก่กัน ขณะที่พวกเขาแปะมือกัน
วิลสันพูดว่า “... รอจนฉันออกไปจากเตียงนี่ได้ก่อนเถอะ พวกนายทั้งสองจะต้องจ่ายคืน”
“พระเจ้า น่ากลัวจัง รูบี้ทำไมพวกเราไม่ขึ้นเครื่องบินไปแอฟริกาใต้ เพื่อซ่อนตัวจากเขาคืนนี้กันล่ะ?”
รูบี้เอื้อมมือไปตีหัวทอมป์สัน เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พอได้แล้ว หยุดเสแสร้ง นายควรจะช่วยชีวิตวิลสันหรืออะไรก็ตาม ไม่งั้นผู้อำนวยการไม่ปล่อยนายไปแน่!”
“ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าไม่ใช่ผู้อำนวยการที่ไม่ยอมปล่อยฉันไป ในทางกลับกันเธอจะเป็นคนที่ต่อจากฉัน ใช่ไหม?”
ๆ ของพวกเขา ขณะที่สายตาดำมืดของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาเล็กน้อย เขาพูด “พวกนายสองคนช่วยเงียบให้ฉันสักพักได้ไหม?
รูบี้ยักไหล่ และออกจากห้องพยาบาลไปพร้อมกับทอมป์สัน
ข้างนอกห้องพยาบาล…
ทอมป์สันพูด “เธอคิดว่าเขาจะฆ่าตัวตายด้วยนามแห่งความรัก เพราะว่าเขาอยู่คนเดียวในนั้นเนี่ยนะ?”
รูบี้กลอกตาของเธอใส่เขาและกล่าว “ถ้าเขากล้าฆ่าตัวตาย ฉันจะโยนศพเขาให้ปลากิน”
รูบี้จะเป็นคนแรกที่ไม่เห็นด้วย ถ้าวิลสันเปิดเผยว่าเขาเป็นคนโง่ที่ยอมตายเพื่อความรัก!
วิลสันหยิบมือถือของเขาออกมา และสวมหูฟังอยู่ในห้องพยาบาล ขณะที่เขาฟังข้อความเสียงที่ฮีลตันส่งให้เขาซ้ำไปซ้ำมา
เสียงของเซรีนอยู่ในเสียงบันทึกนี้
ผู้หญิงของเขากล่าวไว้ ถึงแม้ว่าเขาจะแสดงออกว่าเป็นคนอันตราย แต่เธอก็ยังไม่สามารถที่จะห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงเขาได้เลย
เขาอยากที่จะมีเธอและปกป้องเธออย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เธอพูดถึง ตัวตนของเขา… อันตรายเกินไป
…
นอร์ท ซิตี้ ครึ่งเดือนต่อมา
หลังจากที่วิลสันจากไป เซรีนก็ค่อย ๆ เฉื่อยแฉะผ่านชีวิตเธอ งานของเธอไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมากนัก ถึงย่างนั้นสิ่งต่าง ๆ ไม่ว่ายังไงก็ดูเหมือนแตกต่างออกไป
เสื้อของชายคนนั้นยังคงแขวนอยู่ที่ระเบียงของเธอ วิลสันบอกกับเธอว่านี่คือวิธีหยุดพวกโรคจิต ถ้ามีผู้ชายที่มีแรงจูงใจแอปแฝงอยู่ฝั่งจรงข้ามกับอพาร์ตเมนต์ของเธอ และเมื่อผู้ชายนนั้นสังเกตเห็นว่ามีเสื้อแขวนอยู่ที่ระเบียง เขาจะได้หยุดคิดเกี่ยวกับความตั้งใจที่ชั่วร้ายของเขา
แก้วน้ำและแปรงสีฟันของวิลสันยังคงอยู่ในห้องน้ำ มันเป็นเซ็ตคู่กัน เธอมีสีชมพูและวิลสันมีสีฟ้า พวกเขาซื้อมันมาจากซูเปอร์มาร์เก็ต
มีดโกนหนวดของเขา และน้ำยาบ้วนปากยังคงอยู่บนอ่างล้างมือของเธอ
ข้าวของของเขายังคงอยู่ที่นี่ แต่ไม่ว่ายังไงอยู่ ๆ เขาก็หายไป
ทุกอย่างรู้สึกเหมือนเป็นแค่ฝันไป
เซรีนยังคงไม่สามารถประมวลผลทุกอย่างได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในคืนนั้นบนดาดฟ้าของโรงพยาบาล ถ้าเธอไม่ได้เห็นมันด้วยตาตัวเอง เธอคงไม่สามารถเชื่อได้ว่าบางอย่างที่แปลกประหลาดนี้ได้เกิดขึ้นในชีวิตธรรมดาของเธอ
ตอนนี้มันดูเหมือนว่าเธออาจจะสติไม่ดีไปสักหน่อย หรือบางทีเธอแค่ไม่อยากยอมรับความจริงที่ว่า ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนสิ่งที่เธอรับรู้เกี่ยวกับวิลสัน เขาก็ไม่ใกล้เคียงกับคำว่าคนปกติเลยสักนิด
เพราะฉะนั้นเธอจึงเพิกเฉยต่อสิ่งใด ๆ ก็ตามที่ดูโดดเด่นหรือแปลกประหลาดเกี่ยวกับตัวเขาอยู่ตลอดเวลา ตัวตนของเขา ภูมิหลังของเขา…
ขณะที่เซรีนกำลังเหม่อลอย เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น
เธอได้สติจากภวังค์และลุกขึ้นยืนร้องตอบประตู “ใครคะ?”
เธอเห็นคนส่งของจากตาแมว
“ส่งของครับ ใช่คุณลุดด์หรือเปล่า? คุณมีพัสดุที่ต้องเซ็นชื่อด้วย”
เซรีนไม่ได้คิดอะไรมากนัก ดังนั้นเธอจึงเปิดประตูและรับของ ขณะที่เธอพูด “ใครส่งพัสดุมาให้ฉัน…”
ตอนที่เธอก้มหัวลงไปมองพัสดุ หลังคอของเธอก็ถูกตีอย่างแรง แล้วเธอก็สลบไปหลังจากที่โดนตี
…
สองชั่วโมงผ่านไป จนกระทั่งเซรีนฟื้นคืนสติขึ้นมาอีกครั้ง
เธอถูกปลุกด้วยเสียงรบกวนอันดัง
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 548 เซรีนถูกลักพาตัวไป! ออนไลน์ฟรี
นวนิยาย เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 548 เซรีนถูกลักพาตัวไป! ได้อัปเดตบทใหม่พร้อมเนื้อหาใหม่มากมาย ที่ บทที่ 548 เซรีนถูกลักพาตัวไป! เล่ห์รัก ท่านประธาน คนที่น่าสังเวชสองคนนี้ถูกปฏิเสธโดยทั้งสังคม แม้ว่าจะมีข้อบกพร่องอย่างมากในด้านรูปลักษณ์และความเป็นมนุษย์ โอเอสเต้ ลูน่า คิดว่าพวกเขาเป็นชิ้นส่วนที่สมบูรณ์แบบสำหรับกันและกัน ติดตาม เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 548 เซรีนถูกลักพาตัวไป! ได้ที่เว็บไซต์ th.readeraz.com
เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 548 เซรีนถูกลักพาตัวไป!
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 548 เซรีนถูกลักพาตัวไป!