เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 550 ปฏิบัติการกู้ภัยคู่รักแสนสุข 2

“ฉันอยากรู้มากจริง ๆ ว่าอะไรเป็นแรงจูงใจให้นายพูดอะไรบางอย่างที่ดูมั่นใจขนาดนั้น”

ดาร์ก ชาโดว์กดที่ไอคอนลำโพงสปีคเกอร์บนโทรศัพท์ของเขา และพูดว่า “ไวท์วูล์ฟ นายคงไม่เคยคาดคิดสินะว่า แฟนเก่าของนายจะอยู่กับฉันในตอนนี้!”

อย่างไรก็ตาม เสียงของเขาฟังดูสงบ ในขณะที่เขาพูดว่า “หยุดโกหก

“หืม นายจะไม่ยอมรับ ใช่ไหม?”

จู่ ๆ ดาร์ก ชาโดว์ก็ดึงผ้าปิดตาของเซรีนออก และคว้ามือข้างหนึ่งของเธอไว้ก่อนที่จะกระแทกมันลงบนโต๊ะ

เซรีนดิ้นรนขณะที่เธอตะโกนว่า “คุณกำลังทำอะไร!”

วิลสันได้ยินเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวของเซรีนได้อย่างชัดเจน หัวใจของเขาเต้นระส่ำ

ชาโดว์ก็เอามีดคม ๆ ออกมาและกดมันไปที่นิ้วหัวแม่มือของเซรีนก่อนพูดว่า “ไวท์วูล์ฟนับแต่นี้เป็นต้นไป ถ้านายกล้าที่จะปฏิเสธคำถามที่ฉันถาม

เซรีนตกใจกลัวมากจนทั้งร่างของเธอสั่นสะท้าน ขณะที่ใบหน้าของเธอก็ซีดลงเหมือนไม่ใช่มนุษย์

วิลสันตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างน่ากลัว “ดาร์ก ชาโดว์ ถ้านายกล้าแตะแม้แต่นิ้วเดียว ฉันจะทำลายองค์กรดาร์กของนายลงทันที!”

ในขณะที่เขาพูดว่า “เพราะเห็นแก่มิตรภาพครั้งก่อนของเรา นายควรส่งเส้นทางบินไปยังอเมริกาใต้ที่นายกำลังดูแลอยู่ ทำอย่างนั้น แล้วแฟนเก่าของนายก็จะสามารถกลับไปอยู่เคียงข้างนายได้อย่างปลอดภัยและไม่เป็นอันตราย นี่เป็นข้อตกลงที่ค่อนข้างดี นายก็รู้ ดีที่สุด

วิลสันหัวเราะเล็กน้อยอย่างเย็นชาและพูดว่า “ฉันไม่เคยคาดคิดเลยว่าตัวแทนหลักขององค์กรดาร์กจะลักพาตัวผู้หญิงที่ไร้ทางสู้มา! ดูเหมือนว่าสำหรับฉันแล้วองค์กรดาร์กจะใช้วิธีที่มีเล่ห์เหลี่ยมในตอนที่พวกเขาไม่คู่ควรกับเรา! จะเป็นเรื่องตลกขนาดไหนถ้าคำพูดพวกนี้หลุดออกมา!”

ดาร์ก ชาโดว์ตะโกนอย่างโกรธจัด “หลีกเลี่ยงคำดูถูกของนายที่มีไปยังองค์กรดาร์ก ฉันรับผิดชอบการดำเนินการนี้เพียงคนเดียว มันไม่เกี่ยวอะไรกับองค์กรดาร์ก”

วิลสันไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “สถานที่ตกลง เดี๋ยวนี้!”

“คืนนี้ตอนแปดนาฬิกา เกาะซาร์ดิเนีย! ฉันจะส่งตัวเธอให้ แล้วนายก็จะส่งสัญญาให้ฉัน!”

วิลสันกัดฟันและพูดอย่างโมโหว่า “นายต้องแน่ใจว่าไม่มีผมแม้แต่เส้นเดียวที่ขาดหายไปจากเธอ! ไม่อย่างนั้น ไม่เพียงแต่นายจะไม่ได้รับสัญญา แต่นายจะไม่ได้เห็นแสงสว่างของวันพรุ่งนี้ด้วย!”

…

ที่ฐานปฏิบัติการขององค์กรไลท์

วิลสันดึงสายให้สารน้ำออกทันที เขาลุกจากเตียง เปลี่ยนไปใส่อุปกรณ์ของเขา และพร้อมที่จะออกไป

ทันทีที่ทอมป์สันเข้ามาในห้อง เขาสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มสวมอุปกรณ์ของเขาแล้ว

“วิลสัน นายพึ่งได้รับการผ่าตัดเสร็จและยังฟื้นตัวอยู่! นายกำลังทำอะไร?"

“ช่วยชีวิตคน”

วิลสันโหลดกระสุนของเขาอย่างสบาย ๆ และไม่ได้สนใจที่จะโต้ตอบกับทอมป์สัน

“นายจะไปช่วยใคร? ผู้อำนวยการบอกว่าช่วงนี้นายไม่จำเป็นต้องไปทำภารกิจอะไรนี่ เพราะงั้น นายกำลังทำอะไรกันแน่?”

นิ้วของวิลสันเปลี่ยนเป็นสีซีดเมื่อเขาจับปืน เขากรุ่นไปด้วยความโกรธจัด แล้ววิลสันที่ปกติจะสงบและมารยาทดี ก็สบถออกมา "แม่ง ไอ้สารเลว! ดาร์ก ชาโดว์มันลักพาตัวเซรีนไป! ถ้าฉันไม่ทำให้มันเป็นง่อยในคืนนี้ ฉันจะไม่เรียกตัวเองว่าวิลสันอีก!”

หัวใจของทอมป์สันสั่นสะท้าน ขณะที่เขาจ้องมองไปยังชายหนุ่มที่ดูอันตรายซึ่งอยู่ตรงหน้าเขา ขณะที่แอบจุดเทียนภาวนาให้ดาร์ก ชาโดว์ในใจ

รูบี้ผู้ซึ่งแอบฟังมาตลอดก็ขมวดคิ้วและพูดด้วยสีหน้าขมขื่น “ดูเหมือนว่าคืนนี้เราจะมีการแสดงดี ๆ ดาร์ก ชาโดว์โง่เง่าเอ้ย มีคนตั้งเยอะแยะให้ลักพาตัว แต่เขากลับเลือกเซรีน เขาสนุกกับการเอาเกลือถูบาดแผลของคนอื่นจริง ๆ”

ทอมป์สันมองไปที่รูบี้แล้วพูดว่า “งั้นเราไปกับเขาไหม?”

รูบี้ขว้างปืนใส่ทอมป์สันแล้วพูดว่า “นายคิดว่าไง? นายจะปล่อยให้คนป่วยเดินไปสู่ความตายของเขาเองเหรอ?”

ทอมป์สันลูบจมูกของเขาอย่างล้อเลียน และพูดว่า “รูบี้เธอเปลี่ยนไปแล้ว เธอจะช่วยคู่แข่งทางความรักของเธอจริง ๆ เหรอ!”

อย่างไรก็ตาม ขณะที่ทอมป์สันและรูบี้กำลังสวมอุปกรณ์ พวกเขาก็ได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์กำลังบินขึ้น

บ้าเอ๊ย! วิลสันขับมันขึ้นเอง!