เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 556 คุณคือ ภาระที่หอมหวาน
สามวันต่อมา ในป่าพิษ
วิลสันและคนอื่น ๆ ตั้งค่ายอยู่ในป่า พวกเขายังจุดไฟเพื่อทำอาหารอีกด้วย
วิลสันไม่มีความอยากอาหารใด ๆ ขณะที่เขานั่งอยู่ข้างกองไฟ เขาหยิบสร้อยข้อมือสีแดงจากกระเป๋าของเขาออกมาและมองดูมันอย่างตั้งใจ
ทั้งสามวันที่ผ่านมา เขาได้กำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งที่หญิงสาวพูดกับเขามาโดยตลอด
ถ้าเธอสามารถเสียสละชีวิตที่สงบสุขให้กับเขาได้ ทำไมเขาถึงยังไม่พอใจอีก?
นับตั้งแต่ที่เขารู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร เขาต้องการเก็บเธอไว้ข้างกายและปรนเปรอเธอ อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แม้ต้องตกอยู่ในอันตราย ย่อมดีกว่าการแยกจากกันและทุกข์ทรมาน
ทอมป์สันยื่นขาแกะย่างให้วิลสัน “กำลังคิดถึงแฟนอยู่เหรอ?”
วิลสันหยิบขาแกะแล้วคำรามอย่างเย็นชา "ดีกว่าไม่มีใครให้คิดถึง"
“ฮ่า ฉันสนใจเรื่องความรักไม่ได้หรอก พวกผู้หญิงไม่มีอะไรเลยมีแต่ปัญหา!” ทอมป์สันจ้องลึกมายังเขา “นายคิดที่จะรับข้อเสนอของหญิงสาวเหรอ?”
วิลสันมองเขาด้วยหางตาขณะที่เคี้ยวเนื้อหนึ่งคำ “นายไม่ได้พึ่งบอกว่าฉันจะยังไม่ตาย ไม่ใช่เหรอ?”
“โรคของนายรักษาให้หายได้ อย่างไรก็ตามตัวเม็ดยาที่ฉันพัฒนาคือ ยาต้านมะเร็งที่ล้ำสมัยที่สุดในโลก หลังจากการผ่าตัดและใช้ยาเป็นเวลา 1 เดือนอย่างเคร่งครัด นายก็จะกลับมาแข็งแรงดีเหมือนเดิม อย่างไรก็ตาม ฉันสามารถรับรองได้อย่างเดียวว่านายจะไม่ตายจากโรคร้าย ถ้านายตายในสนามรบ ก็คือตอนนี้ นั่นเป็นปัญหาของนาย”
วิลสันคำราม และโยนขาแกะกลับไปยังทอมป์สัน “นายไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉันในสนามรบหรอก รูบี้และฉันจะขอบคุณมาก หากนายสามารถดูแลตัวเองและไม่เป็นภาระให้กับเรา”
ทอมป์สันกัดขาแกะคำใหญ่แล้วชี้ไปยังแผ่นหลังของวิลสัน ขณะที่เขาเดินจากไป “นายพูดแบบนั้นได้ยังไง? ฉันคือผู้ช่วยชีวิตของนายนะ!”
…
หลังจากที่วิลสันจากไป เซรีนก็นอนอยู่ในหอพักของวิลสันขณะที่รอเขากลับมา
ๆ ขณะที่เธอนั่งอยู่ตรงทางเข้าหอพัก เธอสงสัยว่าตัวรับสัญญาณอ่อนหรือเปล่า ดังนั้นเธอจึงโบกโทรศัพท์ไปรอบ
แม้ว่าคุณจะพบมัน แต่วิลสันอาจไม่มีตัวรับใด ๆ ในที่ที่เขาอยู่ตอนนี้
ชื่อนี้ทำให้เซรีนนึกถึงดาร์ก ชาโดว์ เขาลักพาตัวเธอและขู่ว่าจะทิ้งเธอไว้ในป่าพิษ เพื่อเป็นอาหารของหมาป่า
“ป่าพิษอันตรายขนาดนั้นเลยเหรอคะ พี่โจน?” เซรีนถามด้วยความเป็นห่วง
“ใช่ ป่าพิษมันได้ชื่อมาจากหมอกพิษซึ่งมีอยู่ในพื้นที่อย่างสม่ำเสมอ”
เซรีนกังวลมากขึ้นเมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอขมวดคิ้ว “วิลสัน และคนอื่น ๆ จะรอดออกมาได้ไหมคะ?”
โจนยิ้มขณะที่มองไปยังหญิงสาวไร้เดียงสาที่อยู่ตรงหน้าเธอ “พวกเขาไม่เป็นไร พวกเขามีหน้ากากป้องกันแก๊สพิษ”
“โอ้ ฉันไม่รู้มาก่อนเลย ต่อให้ฉันไปกับพวกเขา ฉันก็ไม่สามารถจะช่วยวิลสันได้ ฉันจะเป็นได้แค่ภาระ”
เช่นเดียวกับตอนที่ ดาร์ก ชาโดว์ลักพาตัวเธอไป และวิลสันต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเธอ
โจนลูบหัวเธอแล้วพูดว่า "คนสองคนควรอยู่ด้วยกันเพราะความรัก ไม่ใช่เพราะคนหนึ่งสามารถแก้ปัญหาของอีกคนได้ ถ้านั่นเป็นเรื่องจริง ทุกคนก็คงจะแต่งงานกับคนที่ดีกว่าพวกเขา"
“พี่โจน คุณไม่คิดว่ารูบี้เหมาะสมกับวิลสันมากกว่าเหรอ?”
โจนส่ายหัว “ฉันไม่เคยคิดว่าพวกเขามีความหมายต่อกัน วิลสันไม่เคยยืนยันว่าเขามีความรักให้กับรูบี้ แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันมาหลายปี อย่างไรก็ตาม เป็นรูบี้ที่ไม่อยากยอมแพ้ต่อความรักที่ไม่สมหวังของเธอไป เธอคิดว่าวิลสันเป็นคนเดียวที่คู่ควรกับเธอ แต่ความรักแทบจะไม่เกี่ยวกับว่าใครคู่ควรกับใคร ถ้าพวกเขามีความหมายต่อกัน อย่างนั้นแล้วคุณจะไม่มีตัวตนอยู่ในความสัมพันธ์ของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ"
“วิลสันต้องคิดว่าฉันเป็นภาระใหญ่สำหรับเขา”
โจนหัวเราะคิกคัก “คุณอาจจะเป็นภาระ แต่คุณคือภาระอันหอมหวานของเขา”
รอยยิ้มแผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของเซรีนโดยไม่รู้ตัว ขณะที่เธอกอดแขนของเธอ
…
วิลสันกลับมาอย่างปลอดภัยในคืนที่ห้า
เซรีนรู้สึกมึนงงจากการนอนหลับของเธอ ตอนที่มีเสียงดังรบกวนจากเครื่องบินปลุกเธอ
เธอขยี้ตาขณะสวมรองเท้าแตะของเธอ เธอมีความสุขมากเมื่อเห็นเฮลิคอปเตอร์ และเครื่องบินไอพ่นอยู่ข้างนอก!
'วิลสันน่าจะกลับมาแล้ว!'
เซรีนไม่ได้หยุดคิดสักนิดก่อนเธอจะรีบออกจากห้องไป
เมื่อเธอมาถึงลาน เธอเห็นวิลสันขณะที่เขาพึ่งลงจากเครื่องบินไอพ่นภายใต้แสงสลัว
เซรีนไม่เคยรู้สึกปั่นป่วนขนาดนี้มาก่อน เธออยากจะเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา เมื่อเห็นว่าเขากลับมาอย่างปลอดภัย!
ขาของเธอได้เริ่มวิ่งด้วยแรงทั้งหมดที่มันทำได้!
วิลสันกำลังคุยกับเพื่อนร่วมงาน ขณะที่หญิงสาวร่างผอมเพรียวเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา!
เขาก้มศีรษะลง เมื่อเขาเห็นใบหน้าของผู้หญิงที่เขาคิดถึงอยู่ทุกวัน ความเบิกบานใจ และความสุขใจที่เขาได้เก็บกดไว้ในตลอดช่วงสองสามวันที่ผ่านมาก็ได้แผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา
เขากอดหญิงสาวไว้แน่น ในขณะที่เพิกเฉยต่อสายตาอยากรู้อยากเห็นของคนรอบข้าง
เซรีนตัวสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของเขา “ฉันเป็นห่วงคุณ”
"ผมรู้"
หญิงสาวเริ่มร้องไห้ “อย่าบอกให้ฉันปล่อย ฉันจะไม่มีวันปล่อยคุณไป ฉันจะไม่ปล่อยแม้ว่าคุณจะดุด่า หรือไล่ฉันก็ตาม”
สายตาของวิลสันอ่อนลง “งั้นก็อย่าปล่อยผมไป” เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มกังวาน
ชายคนนั้นก้มลง และยกเธอขึ้นจนเท้าของเธอลอย!
เซรีนสังเกตเห็นว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่พวกเขา…
'ไม่นะ ฉันตื่นเต้นเกินไปจนลืมไปว่ามีคนอื่นอยู่ที่นี่ด้วย… อะไรก็ตาม ฉันเคยอายไปแล้วครั้งหนึ่ง อีกครั้งจะเป็นไรไป?'
อ่าน เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 556 คุณคือ ภาระที่หอมหวาน นวนิยายออนไลน์ฟรี
The เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 556 คุณคือ ภาระที่หอมหวาน ซีรีส์ได้รับการอัปเดตพร้อมรายละเอียดใหม่มากมาย ขนานกับลักษณะบุคลิกภาพนั้น คือ อารมณ์ของคนที่รักชีวิต รักชีวิต อยากหนีจากสถานการณ์ชีวิตที่มืดมนและน่าสลดใจ ในบทที่ เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 556 คุณคือ ภาระที่หอมหวาน ได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน กล่าวได้ว่า เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 556 คุณคือ ภาระที่หอมหวาน เป็นบทที่อ่านง่ายที่สุดในซีรีส์ เล่ห์รัก ท่านประธาน ชุดนี้
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 556 คุณคือ ภาระที่หอมหวาน
เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 556 คุณคือ ภาระที่หอมหวาน