เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 560 คู่รักผาสุก – เรากอดกันให้นานกว่านี้ได้ไหม
เซรีนอืดอาด ขณะที่เธอพยายามถ่วงเวลาเมื่อเธอตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น
วิลสันถามว่า "คุณพร้อมหรือยัง? ตอนนี้เราจะไปทานอาหารเช้ากัน แล้วผมจะหาคนพาคุณกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ หลังจากนั้น"
เซรีนยืนอยู่ในห้องน้ำ ขณะที่เธอบีบยาสีฟัน เธอคร่ำครวญว่า “ฉันยังไม่ได้แปรงฟันเลย ทำไมคุณถึงรีบร้อนขนาดนั้น?”
วิลสันพิงประตูห้องน้ำและจ้องที่เธอด้วยท่าทางขบขัน "นี่เป็นครั้งที่สองที่คุณแปรงฟันของเช้านี้แล้วนะ"
เซรีนตอบว่า "โอ้? ฉันจำไม่ได้เลย"
เธอใช้เวลาของเธอและในที่สุดเธอก็ทำเสร็จ อย่างไรก็ตามเธอเริ่มทำตัวพิรี้พิไรอีกครั้งเมื่อถึงเวลาต้องไป
“ฉัน… ฉันขออยู่ต่ออีกสักสองสามวันก่อนจะกลับไปนอร์ท ซิตี้ ได้ไหม”
วิลสันหรี่ตามองเธอ “นั่นเป็นเหตุผลที่คุณอืดอาดทั้งเช้าเหรอ? เพราะคุณไม่อยากจากไป?”
“ฉัน… ฉันอยู่ไม่ได้เหรอ?”
วิลสันถอนหายใจเบา ๆ และดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเขา เขาลูบผมของเธอและเกลี้ยกล่อมเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลของเขา “เป็นเด็กดี ผมจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ โอเคไหม?”
“แต่ฉันจะไม่สามารถติดต่อคุณได้เมื่อฉันจากไป คุณจะไปหาฉันที่นอร์ท ซิตี้ได้ยังไงกัน?”
ขณะที่เขามองดูใบหน้าที่กังวลของเธอ วิลสันก็หัวเราะ "จะมีที่ไหนได้อีก นอกจากที่ทำงานและที่บ้าน? อืม คุณอาจไปช้อปปิ้งกับภรรยาของฮีลตันด้วย ผมจะโทรหาฮีลตันถ้าผมติดต่อคุณไม่ได้"
เซรีนตอบว่า "ถ้างั้นก็ได้ค่ะ"
วิลสันและเซรีนกำลังเดินทางไปสนามบิน อยู่ ๆ เซรีนก็จับท้องของเธอแล้วพูดว่า "ฉันปวดท้อง ฉันต้องไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนี้!"
เธอรีบไปยังห้องน้ำใกล้ ๆ
วิลสันรออยู่นานมาก แต่เธอก็ยังไม่ออกมา
วิลสันแซวเธอว่า "คุณตกลงไปในโถส้วมเหรอ?"
เซรีนตอบว่า "เปล่า..."
"พวกเราไปได้หรือยัง?"
เซรีนขมวดคิ้วและพึมพำ “ทำไมคุณถึงรีบไล่ฉันไปขนาดนี้ล่ะ? แฟนของผู้หญิงคนอื่น ๆ อยากให้พวกเขาอยู่นานกว่านี้ แต่คุณบอกให้ฉันไปทุกวัน”
“ผมคงจะขอให้คุณอยู่ต่อ ถ้าผมคิดว่าที่นี่คุณจะปลอดภัย มาเถอะ เป็นเด็กดีนะ”
วิลสันจับมือของเซรีน และพาพวกเขาไปที่สนามบิน
“แต่ท้องของฉันเริ่มเจ็บอีกแล้ว ฉันไปวันอื่นไม่ได้เหรอ?”
"เซรีนบนเครื่องบินมีห้องน้ำ"
เซรีนตอบว่า "เอ่อ..."
วิลสันปล่อยมือของเซรีนหลังจากที่พวกเขามาถึงประตู เขาจ้องมองเธอและพูดว่า “ไปเถอะ พวกเขาจะพาคุณกลับไปยังนอร์ท ซิตี้ อย่างปลอดภัย”
เซรีนรู้ว่าเธอไม่สามารถหาข้ออ้างได้อีกต่อไป เธอพยักหน้า เธอสะอื้นหลังจากที่เธอหันกลับมา
เธอไม่รู้ว่าพวกเขาจะได้พบกันอีกเมื่อไร จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาต้องปฏิบัติภารกิจที่เสี่ยงอันตรายในระหว่างช่วงเวลานั้น?
ขณะที่เธอกำลังจะขึ้นเครื่องบิน เซรีนก็หันกลับมาและวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของวิลสัน เธอโอบแขนของเธอรอบคอของวิลสันไว้แน่น
“รักษาตัวให้ปลอดภัย และกลับมาที่นอร์ท ซิตี้ อย่างมีชีวิต"
"ครับ"
หลังจากโอบกอดอยู่ครู่หนึ่ง เซรีนก็คลายกอดเขาลงและจ้องไปที่ชายหนุ่มด้วยดวงตาที่แดงก่ำของเธอ เธอสูดจมูกและพูดว่า "อย่าลืมทานอาหารให้ตรงเวลาและดูแลกระเพาะของคุณด้วย"
"ได้ครับ"
“งั้นฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
"ไปได้แล้ว"
เซรีนกัดริมฝีปากของเธอ “ฉันกำลังไป…”
วิลสันหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาเอาแขนเรียวของเธอออกจากคอของเขา “ขึ้นเครื่องเดี๋ยวนี้ พวกเขารอมาสักพักแล้ว”
ผู้ชายบนเครื่องบินรอเป็นเวลานาน แต่ยังไม่มีใครขึ้นเครื่อง เขาลงจากเครื่องบินแล้วถามว่า “บอส เราจะออกเดินทางเมื่อไหร่ดี?”
เซรีนทำปากยื่นและพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “อย่าเร่งฉัน ฉันกำลังจะไปในอีกครู่”
“ไปเถอะ คุณต้องไปเดี๋ยวนี้”
“งั้นฉันไปจริง ๆ แล้วนะ”
"อืม"
เซรีนยึดติดกับวิลสันนานขึ้นเล็กน้อย “เรากอดกันอีกหน่อยได้ไหม?”
วิลสันดึงหญิงสาวเข้ามากอด และตบหลังเธอเบา ๆ
เซรีนกอดเขาแล้วพูดว่า “อย่ากล้าที่จะโกหกฉัน ถ้าคุณไม่กลับมาที่นอร์ท ซิตี้ เพื่อฉัน ฉันจะไม่คุยกับคุณอีก”
นั่นไม่ได้ฟังดูน่ากลัวเลย
อย่างไรก็ตาม มันเป็นสิ่งเดียวที่เธอสามารถใช้เตือนเขาได้
“คุณเชื่อใจผมน้อยไปหรือเปล่า? ผมจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคุณเสมอ”
เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น ริมฝีปากของเซรีนก็โค้งขึ้นโดยไม่รู้ตัว และเธอก็พูดว่า "คุณควรรักษาคำพูดของคุณนะ"
เซรีนเปิดม่านหน้าต่างหลังจากที่เธอขึ้นเครื่องบิน เธอเช็ดน้ำตาของเธอขณะที่จ้องมองร่างแข็งแกร่งของเขาที่ค่อยๆ จางหายไป
วิลสันยืนอยู่ที่ลานจอด และมองดูเครื่องบินขณะที่มันทะยานขึ้นไปในอากาศ สายตาของเขานุ่มนวลและอ่อนโยน
ผู้หญิงบนเครื่องบินคือชีวิตทั้งหมดของเขา เขาจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ เพื่อปกป้องผู้หญิงคนนั้น
ชายหนุ่มเลื่อนมือเข้าไปในกระเป๋าของเขา เขาจับมันแน่นขึ้นขณะสัมผัสกับสร้อยข้อมือสีแดง
…
หลังจากที่เธอมาถึงนอร์ท ซิตี้แล้ว เซรีนก็ทำงานอย่างขยันขันแข็งเพื่อไม่ให้สนใจวิลสัน และเธอจะเข้านอนทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน
เวอเรียนตัดสินใจโทรหาเซรีน เนื่องจากมันก็สักพักแล้วตั้งแต่ที่พวกเธอได้คุยกันครั้งสุดท้าย
มันเป็นวันเสาร์และเป็นวันหยุดของเซรีน ดังนั้นเธอจึงออกไปช้อปปิ้งกับเวอเรียน
เวอเรียนหัวเราะเมื่อเห็นใบหน้าเซื่องซึมของเซรีน ขณะที่พวกเธอมาถึงห้างสรรพสินค้า “เธอทำงานไม่หยุดมาถึงครึ่งเดือนแล้วเหรอ? เธอดูเหมือนแวมไพร์ที่ไม่สามารถออกไปรับแสงแดดได้เลย”
“ฉันไม่คิดว่า ฉันได้เห็นดวงอาทิตย์มาครึ่งเดือนแล้ว ฉันทำงานที่โรงพยาบาลในตอนเช้า และช่วงนี้ฉันทำงานล่วงเวลาเยอะมาก ทันทีที่ฉันกลับถึงบ้าน ฉันก็โยนตัวเองลงบนเตียงหลังอาบน้ำเสร็จ
“เธอรู้สึกเหงาเพราะ ดร.วิลสันไม่ได้อยู่ที่นี่กับเธอเหรอ?”
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 560 คู่รักผาสุก – เรากอดกันให้นานกว่านี้ได้ไหม ออนไลน์ฟรี
ที่ผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า's บทที่ 560 คู่รักผาสุก – เรากอดกันให้นานกว่านี้ได้ไหม เล่ห์รัก ท่านประธาน , รายละเอียดของเรื่องน่าตื่นเต้นอย่างยิ่ง ความรักของนักแสดงนำชายและหญิงอยู่ในจุดบอด ไม่ใช่แค่ความรักที่บริสุทธิ์ แต่ผู้เขียน โอเอสเต้ ลูน่า ก็ต้องการถ่ายทอดปัญหาเพิ่มเติมเช่นกัน เป็นไปได้ไหมว่าใน เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 560 คู่รักผาสุก – เรากอดกันให้นานกว่านี้ได้ไหม ความรักของนักแสดงนำชายและหญิงสามารถมารวมกันได้? ครอบครัวพระเอกจะรับไหม? ติดตาม เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 560 คู่รักผาสุก – เรากอดกันให้นานกว่านี้ได้ไหม ที่ th.readeraz.com
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 560 คู่รักผาสุก – เรากอดกันให้นานกว่านี้ได้ไหม
เล่ห์รัก ท่านประธาน นวนิยาย บทที่ 560 คู่รักผาสุก – เรากอดกันให้นานกว่านี้ได้ไหม