เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 571 อยากทานของเปรี้ยว
มันเป็นวันสุดท้ายของการทำงาน หมอที่ไม่ได้ทำงานในคืนนี้ ต่างเริ่มพากันออกจากโรงพยาบาล
"เซรีน ฉันก็คิดว่าคืนนี้คุณไม่ได้ทำงานเสียอีก? ทำไมยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ? คุณอยากทำงานล่วงเวลาเหรอ?"
เซรีนยิ้ม "ฉันกำลังจะไปเก็บของค่ะ"
ไม่อยากไปเลย เธอพยายามถ่วงเวลาไว้ให้นานกว่านี้ เธอมองผลตรวจครรภ์แล้วเก็บไว้ในลิ้นชัก
วิลสันกำลังรอเธออยู่ข้างล่าง แต่เธอก็ยังไม่ลงมาสักที เขาดูเวลา และเห็นว่ามันเลยเวลาทำงานแล้ว ด้วยความเป็นห่วงเขาจึงลงจากรถ แล้วเข้าไปตามหาเธอในโรงพยาบาล
เขาเข้าไปถึงที่ห้องทำงาน และเห็นว่าเธออยู่ในห้องคนเดียว เธอพิงศีรษะไว้บนโต๊ะ ดูเหมือนว่าเธอหลับอยู่
วิลสันเดินเข้าไปหาเธอเงียบ ๆ
เซรีนไม่ได้นอนหลับลึก เธอจึงตื่นขึ้นมาเมื่อวิลสันเข้ามาใกล้เธอ
"วิลสัน ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?"
หญิงสาวขยี้ตาแล้วถามเขา เธอสับสน
ชายหนุ่มตอบเธอ "คุณจำไม่ได้แล้วเหรอว่าผมส่งข้อความหาคุณ และบอกว่าผมรออยู่ข้างล่าง ทำไมคุณไม่ลงไปล่ะ? แล้วยังมานอนหลับอยู่ที่นี่อีก"
แล้วเซรีนก็จำได้ "โอ้...ฉันลืมไป วันนี้ฉันรู้สึกง่วงนอนนิดหน่อย"
เขาบ่นเธอ แต่ก็ไม่ลืมที่จะเตือนเธอ "คราวหน้าเอาผ้าห่มมาคลุมด้วยนะ ถ้าคุณอยากจะหลับในห้องทำงาน เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก"
เซรีนพยักหน้า แล้วหยิบเสื้อคลุมสีขาวขึ้นมา ก่อนที่เธอจะหันมา วิลสันก็เข้ามาอุ้มเธอ
เซรีนอ้าปากค้าง อาการง่วงนอนของเธอหายไปทันที
"วางฉันลงนะ...เราอยู่ในห้องทำงาน..."
วิลสันไม่ได้สนใจเลย เขาขมวดคิ้วแล้วพูด "ก็คุณบอกว่าง่วงนอนไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้คุณก็หลับอยู่บนแขนของผมได้แล้ว"
เซรีนพูดไม่ออก
ตอนนี้เธอตื่นแล้ว!
"ก็คุณทำให้ฉันตกใจ จนตอนนี้ฉันไม่ง่วงแล้ว"
วิลสันไม่ได้วางเธอลง เขาอุ้มเธอออกมาจากห้องทำงาน "คุณดูไม่ค่อยสบายนะ อยู่เฉย ๆ เถอะ"
เซรีนรู้ว่าเขาไม่วางเธอลงหรอก เธอจึงซบหน้าลงที่อกของเขา เธอคิดว่าคงไม่มีใครจำเธอได้ เพราะพวกเขามองไม่เห็นใบหน้าของเธอ วิลสันควรเป็นคนเดียวที่รู้สึกอาย
ไม่มีใครเห็นเธอหรอก!
"ดร.ลุดด์"
กฎของเมอร์ฟี่ช่างน่าประหลาดใจจริง ๆ!
เธอแอบมองจากใต้แขนของเขา และเห็นเพื่อนร่วมงานจากแผนกเดียวกันกับเธอ เขากำลังกลับเข้ามาในห้องทำงาน หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จ
เซรีนตาค้าง เมื่อเธอยังอยู่ในอ้อมแขนของวิลสัน "สวัสดีค่ะ ดร.เจย์ คุณเป็นยังไงบ้าง?"
ดร.เจย์พูดเสียงดัง เขามองวิลสันที่กำลังอุ้มเธออยู่ เขาหัวเราะแล้วพูด "ดร.ลุดด์ คุณจะไม่แนะนำผมให้รู้จักหน่อยเหรอ? เขาเป็น...แฟนของคุณใช่ไหม?"
เซรีนตกใจกลัวขึ้นมาทันที
แต่วิลสันเป็นคนตอบคำถามของเขา "ไม่ใช่หรอกครับ"
เซรีนกับดร.เจย์ ตกใจไปสักพัก บรรยากาศชวนอึดอัดขึ้นมา
"สวัสดีครับ ผมวิลสัน จาร์เร็ต เป็นคู่หมั้นของเซรีน เรากำลังจะแต่งงานกันเร็ว ๆ
เซรีนพูดไม่ออก
ดวงตาของดร.เจย์เป็นประกาย เขายิ้ม "ผมรู้แล้ว ดร.ลุดด์ แฟนของคุณนี่ฉลาดจริง
เซรีนหัวเราะแล้วพูด "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราขอตัวก่อนนะคะ"
"ได้สิ พวกคุณไปเถอะ"
เซรีนใช้มือปิดหน้า หลังจากที่เขาอุ้มเธอเข้าไปในรถ เธอก็พูดด้วยความอับอาย "ฉันแน่ใจว่าพรุ่งนี้เช้า ทั้งแผนกจะต้องรู้เรื่องนี้ ดร.เจย์เป็นคนที่เก็บความลับไว้ไม่อยู่ด้วยสิ"
วิลสันขมวดคิ้ว เขามองเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "เพื่อนของคุณในแผนกไม่รู้เหรอว่า คุณมีคู่หมั้นแล้ว?"
"ไม่มีเหตุผลที่จะต้องบอกพวกเขาเรื่องนี้นี่ พวกเขาชอบนินทา และฉันก็ไม่อยากถูกนินทาด้วย"
วิลสันคิดว่าได้เวลาแล้ว ที่เขาจะทำให้คนอื่นได้รู้ว่าเธอเป็นของเขา
อารมณ์ของเซรีนยังไม่ดีขึ้น หลังจากที่พวกเขากลับมาถึงบ้านแล้ว หลังจากถอดรองเท้าไว้ตรงทางเดิน เธอก็ตรงเข้าไปในห้องนอนแล้วล้มลงบนเตียง โดยไม่พูดกับวิลสันสักคำ
วิลสันสับสน เขานึกไม่ออกว่าไปทำอะไรให้เธอโกรธ
เขาเดินเข้าไปในห้องนอน และนั่งข้างเธอบนเตียง เขาลูบศีรษะของเธอ และคิดว่าเธอคงรู้สึกไม่ค่อยสบาย
"คุณอยากตรวจภายในหรือเปล่า?"
เซรีนคิดกับตัวเอง 'ฉันแค่ท้องเองนะ'
"ฉันไม่ได้รู้สึกอยากอ้วกซะหน่อย ทำไมฉันต้องตรวจภายในด้วย? แล้วการตรวจภายในก็ทำให้รู้สึกอึดอัด ฉันไม่อยากตรวจหรอก"
"ผมคิดว่าคุณบอกไว้เมื่อวาน ว่าคุณรู้สึกไม่สบายท้อง และรู้สึกอยากอ้วกนี่?"
เซรีนกลอกตาแล้วรู้สึกรำคาญเขา "ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว! คุณต่างหากที่รู้สึกไม่สบายท้อง!"
วิลสันไม่รู้จะพูดอะไร
แต่เขาก็ยังอดทนกับเธอ ราวกับว่าหาโอกาสยากที่จะเห็นเธอโกรธแบบนี้ เขาถามแม้กระทั่งว่าเย็นนี้เธออยากกินอะไร
เธอตอบโดยไม่ลังเลสักนิด "ฉันอยากกินปลากับผักดอง คุณทำให้ฉันหน่อยสิ"
"แบบนั้นมันจะหนักเกินไปสำหรับคุณ เดี๋ยวคุณก็ไม่สบายท้องอีก"
วิลสันแนะนำเธอด้วยความหวังดี แต่เธอกลับงอน "ก็ฉันอยากกินปลากับผักดอง ถ้าคุณไม่ทำให้ฉัน ฉันสั่งมาเองก็ได้"
วิลสันพูดไม่ออก
เขาเข้าไปในห้องครัว แล้วสั่งปลากับผักดอง และเครื่องปรุงจากร้านขายของชำ
แล้วก็จบลงด้วยการที่เขาซื้อปลามาผิด มันเป็นปลาที่มีก้างเยอะ หลังจากที่ทรมานมาเป็นชั่วโมง ในที่สุดเขาก็เตรียมเครื่องปรุงจนเสร็จ
คืนนี้เขาทำอาหารเย็นเสร็จตอนสองทุ่ม
วิลสันมีพรสวรรค์ในการทำอาหาร และปลาที่เขาทำนั้นก็มีรสชาติอร่อย มันเป็นครั้งแรกที่เขาทำ แต่ว่า...
"มือของคุณไปโดนอะไรมาน่ะ?"
ตาของเซรีนเหมือนนกอินทรี เธอเห็นว่ามีรอยบาดอยู่บนมือของเขา มันดูเหมือนรอยเข็มแทงมือ
"ไม่เป็นไรหรอก ผมซื้อปลามาผิด และมันก็เป็นปลาที่มีก้างเยอะ มันคงแทงมือตอนที่ผมกำลังล้างปลา กินอีกสิถ้ามันอร่อย พรุ่งนี้ผมจะซื้อปลามาทำอาหารให้คุณอีก"
เซรีนหยิบปลามากินหนึ่งชิ้น มันไม่มีก้างเลย เธอก้มหน้าแล้วน้ำตาก็เริ่มไหลลงมา
วิลสันตกใจ "เป็นอะไรไป? มันไม่อร่อยเหรอ?"
มันไม่อร่อยจนเธอต้องร้องไห้เลยเหรอ?
อ่านนวนิยายออนไลน์ เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 571 อยากทานของเปรี้ยว ได้ฟรี
เล่ห์รัก ท่านประธาน อัปเดตบทล่าสุด บทที่ 571 อยากทานของเปรี้ยว ใน th.readeraz.com . ที่ เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 571 อยากทานของเปรี้ยว นักแสดงนำชายและหญิงยังคงอยู่ที่จุดสูงสุด ซีรีส์ เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 571 อยากทานของเปรี้ยว เป็นซีรีส์นวนิยายที่ดีมาก ดึงดูดผู้อ่านได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บทที่ 571 อยากทานของเปรี้ยว ให้รายละเอียดที่น่าตื่นเต้นแก่ผู้อ่าน เนื้อหาใดที่ผู้เขียน โอเอสเต้ ลูน่า จะนำเรามาที่ บทที่ 571 อยากทานของเปรี้ยว ติดตาม เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 571 อยากทานของเปรี้ยว ได้ที่เว็บไซต์ th.readeraz.com.
เล่ห์รัก ท่านประธาน โอเอสเต้ ลูน่า บทที่ 571 อยากทานของเปรี้ยว
นวนิยาย เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 571 อยากทานของเปรี้ยว